เวลา...ความว่างปล่าว(7)

คนไร้ถิ่น

เธอไม่ค่อยโทรหาเขาบ่อยนัก...นั่นไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากคุยกับเขาหรอก...เธอคิดอยู่เสมอว่าเขาต้องการช่องว่างและ
ช่องว่างระหว่างเธอกับเขานั้นมันคือสิ่งที่จะยึดหัวใจเธอและเขาเข้าด้วยกัน  ยิ่งนับวันความรู้สึก...รัก...ยิ่งมากขึ้น
   เขามักจะพาเธอไปที่คณะของเขา...เวลาที่เขาไปทำงานวาดรูปที่ตึกตอนกลางคืน...จะเพราะอะไรถ้าเขาไม่ต้องการบอกเพื่อนของเขาว่าเขาคบกับเธออยู่...เพื่อนของเขาก็ดูเหมือนจะชอบเธอกันทุกคน..."ทานข้าวรึยังครับนางฟ้า"นั่นคือประโยคที่เพื่อนของเขามักจะทักเธอ...แต่อาจเพราะว่าเขางานยุ่งพักหลังๆเขาจึงหายไป จนทำให้เธอคิดไปว่าเขาไปมีคนใหม่แล้ว...อย่างที่บอก...เธอ...ไม่เคยวิ่งตามใคร...
   วันที่ 12 สิงหาคม เธอจะต้องไปร้องคลอรัสในงานวันแม่...เธอกับเพื่อนพูดเล่นกันว่า "เนี่ยถ้าเขาโทรมานะ ชั้นจะยอมเสียตังโทรไปบอกเธอ"เพื่อนของเธอบอก เนื่องจากเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย...แล้วอยู่ๆเพื่อนเธอก็โทรไปหาเธอ.. "เมื่อไรเธอจะกลับรู้รึปล่าวว่าชั้นเนี่ยร้องเพลงริงโทนเธอได้แล้วนะ"...เขาโทรหาเธอแบบกระหน่ำ...พอกลับถึงหอเธอจึงรีบโทรกลับหาเขา"""เขาถามว่าเธอกินข้าวรึยัง...เธอกินแล้ว...เธอจึงถามเขากลับ..."ยังไม่กินเลย">oเขารอเธออยู่เหรอ...
   นี่เป็นอีกครั้งที่เขาหายไป...แล้วก็กลับมา...เขาจะกลับมาตลอดไปหรือไม่
โปรดติดตาม....