ฝากรักฟากฟ้า

บทส่งท้าย......
        ทอรุ้งนอนพักอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องคนไข้ดูเหมือนจะคับแคบไปถนัดตา  ลูกชายสองคนนั่งอยู่ข้างเตียง  ป้าพรรณยืนยิ้มอยู่ปลายเตียงขณะที่นางซอและแสงจิ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวชิดฝาผนัง  มีน้องฝันนั่งอยู่บนตัก   
         จากเหตุการณ์วันนั้นน้องฝันกลับไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด  นอกจากรอยถลอกเล็กน้อย  หากทอรุ้งกลับได้รับบาดเจ็บจากการถูกกระแทกที่ศีรษะเป็นแผลใหญ่  อาการเสียเลือดประกอบกับตัวเปียกชื้นตลอดทั้งคืนทำให้เธอมีไข้สูง  หวุดหวิดที่จะช่วยเหลือไม่ทัน  เธอหมดสติไปถึงสามวันจึงฟื้นขึ้นมาท่ามกลางความยินดีของทุกคน  
          งานนี้ยกความดีให้เจ้าพูห์  
          ปราชญ์บอกกับทุกคน  เขาอยู่เฝ้าเธอไม่ยอมห่างจนกระทั่งลูกชายทั้งสองของเธอทราบข่าวและพากันมาอยู่ดูแล  แต่ปราชญ์ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ  ยังคงเทียวไล้เทียวขื่อระหว่างสวนกับโรงพยาบาลตลอดเวลา  
          พอคุณครูหายดีแล้ว  ยังจะไปดูแลน้องฝันเหมือนเดิมใช่มั๊ยครับ   
          ก้อคงแล้วแต่คุณปราชญ์นะคะ  ทอรุ้งตอบไปเรียบๆ  แต่รู้สึกใจหายที่เขาถามออกมาแบบนี้ราวกับจะบอกเลิกจ้าง  
          งั้นเอายังงี้นะครับ  ผมคงต้องพูดตามตรงต่อหน้าหลานชายทั้งสอง  เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม  ผมคงจะเลิกจ้างคุณทอรุ้งมาเป็นครูพิเศษล่ะ    
          อ้าว  คุณปราชญ์ ป้าพรรณไม่พอใจ   
          เห๊อ  ป้อเลี้ยงหยังจะอั้น  นางซอประหลาดใจ  
           ทอรุ้งจ้องมองคนพูดเขม็ง   แต่เขากลับหันไปคุยกับสองหนุ่มแทน  
          เป็นครูสอนน้อง  ลุงลำบากใจ  คงจะขอมาเป็นคนดูแลลุง  แล้วก้อเป็นแม่ให้น้องฝันด้วยดีกว่า  
           ใบหน้าภายใต้หนวดเคราแดงก่ำเมื่อพูดจบ 
            หลังจากที่ทุกคนตกตะลึงในคำพูดของเขา  ต่างพากันหัวเราะลั่นอย่างมีชอบใจ  
            ลุงกะลังขอแม่ผมใช่ป่าว  เจ้าคนเล็กถาม  
            ใช่  คำตอบเขาหนักแน่น  
            สองหนุ่มยังคงหัวเราะ  คงมีแต่คนที่นอนบนเตียงคนไข้นั่นแหละที่ได้มอง  พูดอะไรไม่ออก
           ชีวิตจะดำเนินต่อไป  ไม่มีใครหยั่งรู้
           เพียงทำวันนี้ให้ดีที่สุด