นกสีฟ้า

Completely

นกสีฟ้าที่บินเข้ามาอย่างร่าเริงเมื่อคืน ... กลับยืนสิ้นเรี่ยวแรงอยู่ที่ปลายเตียง ... ฉันลุกขึ้นนั่งช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่นกสีฟ้าไม่วางตา ... และฉันก็เห็นว่า มันจ้องกลับมาด้วยดวงตาเล็กๆอันเศร้าสร้อย
"บ้าน่า ... นกเศร้าไม่เป็นหรอก"  ฉันบอกกับตัวเอง
วันคืนผ่านไป ... นกตัวนี้ยังคงอยู่ในห้องฉัน ... อยู่กับฉัน ... ใช่แล้ว นับแต่วันที่ฉันปิดหน้าต่างคราวนั้น ... ฉันก็ไม่ได้เปิดมันอีกเลย ด้วยเพราะฉันอยากยึดให้เจ้านกตัวนี้อยู่กับฉันไปเรื่อยๆ
จากสีฟ้าสดใส ... กลับกลายเป็นสีฟ้าหม่น
เขาไม่ยอมกินลูกไม้ใดๆที่ฉันวางใส่ถาดไว้ให้ ไม่แม้แต่จะจิบน้ำสักอึก ... น้ำที่เคยเต็มถ้วย ค่อยๆระเหยไปในอากาศ
ฉันรู้สึกปวดร้าวใจ ... ถ้าฉันเปิดหน้าต่างนั่น เขาก็คงรีบบินออกไป ... บินหนีฉันไป ... ทั้งที่ฉันเฝ้ามอง ดูแล ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ... แต่เขาก็จะบินหนีฉันไป
สีฟ้าหม่น ... เริ่มกลายเป็นสีเทา
ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ สายตาจับจ้องอยู่ที่นกน้อยสีฟ้า ... น้ำตาของฉันไหลริน ก่อนที่ฉันจะยอมรับได้ว่า ... เพราะฉัน ... เขาจึงเป็นแบบนี้ ... เพราะฉัน ... คนเดียว
นกตัวสวย ... ที่ครั้งหนึ่งเคยมีสีฟ้าสด ... บินมาเกาะที่บ่าฉันอย่างอ่อนล้า ... เงยหน้ามองฉัน ก่อนจะกระพือปีกเบาๆ เพื่อซับน้ำตาของฉันที่ไหลรินมาอย่างไม่ขาดสาย
ฉันรู้แล้วว่า ... คืนวันนั้น ... ในแววตาเศร้าสร้อยนั่น ... มีความเศร้าอยู่จริงๆ ... เพียงแต่ฉันไม่ยอมรับรู้ ... ฉันไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน
"ปล่อยฉันออกไปเถอะ"
ฉันหันไปมองหน้าต่าง
"จะขังความรักไว้อีกนานแค่ไหน ... ความรักไม่ครอบครองความรัก ... เธอเองก็น่าจะเข้าใจดี"
ฉันสะอื้นไห้
"ปล่อยให้ความรักโบยบินไป ด้วยใจที่ยังเหลือรักเถิดนะ ... อย่าปล่อยให้ความรักตายลงเลย"
"แต่ฉัน ... รัก ... เธอนะ"
"ฉันรู้ ... ความรักจึงได้บินเข้ามาทักทายเธอไงล่ะ ... แต่ความรักไม่ใช่การกักขัง ... ไม่ใช่การครอบครอง ... ไม่อาจถูกพันธนาการ ... สิ่งเดียวที่พันธนาการความรักไว้ ... คือความเป็นจริง"
น้ำตาของฉันไหลรินมาไม่หยุด
"ความจริง ... ความเป็นจริง ... ที่ตรึงความรักไว้กับที่ ... ที่ย้ำเตือนให้ความรักรู้ว่า ... ความรักคงความเป็นความรักอยู่หรือเปล่า ... เธอเข้าใจใช่ไหม"
"ปล่อยฉันออกไปเถอะนะ ... อย่าปล่อยให้ความรักตายลงเลย ... อย่าให้ห้องๆนี้มืดทึบไปยิ่งกว่านี้ ... เปิดหน้าต่างรับแสงตะวัน ... แสงจันทร์ ... แสงดาว ... เถอะนะ"
ฉันเดินมาถึงเขตแดนของอดีตและปัจจุบัน ... ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในตัวฉัน
"อย่าทำร้ายหัวใจตัวเองไปมากกว่านี้เลย ... เปิดหน้าต่างเถอะ ... อนาคตรอเธอหลังบานหน้าต่างนั่นมานานแล้ว ออกมาจากภาพฝันวันเก่าๆเถอะนะ ..."
ฉันสะอื้นไห้อีกครั้ง ... นึกถึงภาพวันพรุ่งนี้ ... ที่  "เขา"  จะไม่อยู่เคียงข้างฉันอีกแล้ว
เข็มนาฬิกากำลังเดินไปเรื่อยๆ ... เวลากำลังไหลไปเรื่อยๆ ... มีเพียงฉันที่หยุดนิ่งอยู่กับที่มานานแสนนาน
ขนนกสีเทา ... ค่อยๆตกลงบนพื้นห้อง ... ฉันมองเห็นประกายสีฟ้าสะท้อนยิบยับออกมา
หากประกายสีฟ้านี้เป็นครั้งสุดท้ายเล่า? ...
ฉันลุกไปที่หน้าต่าง มือจับอยู่ที่สลัก ... ขนนกร่วงลงสู่พื้นอีกครั้ง
ฉันสูดหายใจ ดวงตาพร่าเลือนไปด้วยหยาดน้ำตา ... ก่อนที่จะถอดสลักออก แล้วผลักบานหน้าต่างออกไปสุดแรง
แสงอาทิตย์สาดเข้ามาในห้อง ... ฉันยังสะอื้นไห้ไม่หยุด
"ขอบใจนะ"
นกสีเทากางปีกโบยบินออกไป ... นกสีเทาเลือนหายไปกับแสงอาทิตย์ ... ฉันมองตามความรักของฉันโผบินไปสู่โลกกว้าง
ฉันเม้มปาก พลางก้มลงมองที่หัวไหล่ที่  เขา  เคยเกาะกุม ... ความอบอุ่นนั้นยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ... น้ำตายังคงรินมาไม่ขาดสาย
ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ... เห็นนกสีฟ้าบินอยู่เต็มไปหมด
      "แล้วสักวัน ... ฉันจะกลับมาหา
เธออาจมีน้ำตา ... ในวันนี้
แต่ฉันรู้ ... สักวัน ... จะหายดี
เพียงบาดแผลในวันนี้ ... ยังกรีดใจ
      ปลดปล่อยวันวานเถิด ... นะขวัญเจ้า
อยู่ใต้เงาในห้องเก่ายิ่งหวั่นไหว
ก้าวเถิด ... ก้าวออกมาบ้างเป็นไร
อนาคตยังยาวไกลในเส้นทาง
      พรายน้ำตาพร่างเป็นสายในคืนนี้
สดุดี ... แด่ความรักที่ลาร้าง
รับความจริง ... เปิดทุกสิ่ง ... ที่อำพราง
ไม่อาจสร้างสิ่งสลายให้หวนคืน
      แล้วสักวัน ... ฉันจะกลับมาหา
โปรดยอมรับรอยน้ำตาอย่าทนฝืน
แล้วพรุ่งนี้ ... เธอจะได้ลุกขึ้นยืน
เสียงสะอื้นแทนที่ ... ด้วยรอยยิ้ม 
                                รัก
                              นกสีฟ้า "