ความฝันที่ไร้ตัวตน

ระเบียงดาว

 เคยเอื้อมมือหยิบดาวไหม ถึงแม้รู้ว่าหยิบไม่ถึงก็ยังพยายามจะเอื้อมแต่ระยะทางก็ยังคงห่างไกล ทุกครั้งที่เอื้อมมือออกไปสิ่งที่ได้กลับคืนมามีเพียงความว่างเปล่า แม้จะพยายามไล่ตามแค่ไหนปีนเขาสูงเท่าไหร่ ความห่างก็ยังเท่าเดิม สิ่งที่ทำได้มีเพียงเฝ้ามองจุดเล็กๆบนพื้นดิน บอกเล่าความรู้สึกแม้ดาวน้อยจะไม่ได้รับรู้มัน ความรู้สึกที่ส่งไม่ถึงยิ่งผ่านเวลาก็จะยิ่งสะสมมากขึ้น....มากขึ้นทุกที ดาวน้อยแสนไกลไม่รับรู้เช่นใด เธอคนนั้นก็ไม่ซาบซึ้งเช่นนั้น อาจต่างตรงที่เธออยู่ใกล้....ใกล้จนเหน็บหนาวใจ ทั้งที่แค่ก้าวเดียวก็จะไปถึง แต่ทำไมกลับรู้สึกห่างไกลยิ่งกว่าดวงดาว เสียงของเธอฉันได้ยินทุกคำ แต่เสียงของฉันกลับจางหายไม่ถึงเธอ ความรู้สึกของฉันไม่เคยส่งถึงเลยใช่ไหม? ฉันถึงได้รู้สึกลอยคว้างอยู่ในความเงียบเหงาอย่างนี้ รู้ตัวว่าแค่น้อยใจยังไม่มีสิทธิ์ เพราะฉันไม่ใช่เจ้าของดาวดวงนี้ ไม่ใช่ความผิดเธอที่ไม่เข้าใจ ไม่ใช่ความผิดของใครที่เธอไม่แคร์ฉัน ฉันคงเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆสำหรับดาวดวงนั้น เป็นเพียงหนึ่งในหลายพันล้านสิ่งที่เธอพบเจอ มันไม่เจ็บที่ฉันเหมือนคนทั่วไป แต่มันเจ็บกับความห่วงใยที่เธอให้มา ไม่รู้สึกปวดร้าวที่ถูกมองข้าม แต่ทรมานกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน สายใยที่ตัดไม่ขาด แต่ไม่สามารถถักทอไปได้ ความรู้สึกที่ลบไม่ได้แต่ก็ไม่ถึง เหมือนจะก้าวต่อไปก็ไม่ได้จะถอยหลังก็ยากเกิน ได้แต่ค้างอยู่กับความสับสนที่จนหนทาง ความฝันที่อยากลืมแต่กลับยังฝันอยู่ทุกวัน เธอคงเป็นดาวที่แสนไกล คนที่มีเพียงความฝันไม่อาจสัมผัสได้
	คนบางคนมีไว้แค่ให้รัก  แต่ไม่ได้มีไว้ให้ครอบครอง  คำบางคำมีเพื่อให้ได้ยินที่หู  แต่เข้าไม่ถึงใจ  สิ่งบางสิ่งมีได้แค่ในฝัน  แต่ไร้ตัวตนในความจริง