เวลา...ความว่างปล่าว(6)

คนไร้ถิ่น

   เวลาผ่านไปสองเดือน...มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆกับการเริ่มต้น...เขาและเธอต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านช่วงปิดภาคเรียน
   ด้วยความรู้สึกดีๆที่มีอยู่เต็มหัวใจ...มันทำให้เธอส่ง massage ให้เขาทุกวัน...ตอน 5 ทุ่ม เขามักจะหัวเราะเมื่อเธอบอกกับเขาว่า "massage ที่ส่งไปให้น่ะถือว่าเป็นบริการเสริมน่ะ" ...และเธอจะโทรหาเขาทุกคืนวันศุกร์ตอนประมาณ 4 ทุ่ม
ทั้งๆที่เธออยากจะโทรหาเขาทุกวัน......ที่จริงเธออยากรู้เหลือเกินว่าถ้าวันไหนที่เธอลืมส่ง massage เขาจะรู้สึกอย่างไร...
   เธอมักจะทำให้เขาแปลกใจเสมอที่เธอรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่...และเวลาที่เธอรอที่จะได้พบเขาก็มาถึง...เปิดภาคเรียน...เธอเห็นเขาจากระเบียงหอ...เขาเพิ่งกลับมา...เธอมองเขากับท่าทางที่กำลังงงๆว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากลับมาแล้ว...และเขากำลังพยายามมองหาเธอ...^-^ 
   วันนั้นเขาโทรหาเธอ...เขามีของฝากมาให้เธอ...เขาถือมันไว้และก็คงจะไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรจึงยื่นให้เธอแบบดื้อๆแล้วก็บอก "อ่ะนี่ของฝาก" เขาพูดด้วยอาการหน้าตาเฉยมากๆ...แล้วเธอล่ะ...เธอทั้งดีใจและตลกกับการเลือของฝากของเขา...ก็มันเป็นกบที่ทำจากไม้...เขาล้อเธอว่ามันหน้าเหมือนเธอ..บอกว่าผู้หญิงหน้าเหมือนกบเนี่ยนะ TT-TT ... "มันร้องได้ด้วยนะ"เขาบอกกับเธอแต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะร้องได้ด้วยวิธีไหน..เขาทำให้มันร้องได้จริงๆด้วย..."เราก็มีอยู่ตัวนึงนะ ตัวใหญ่กว่านี้...เอาไว้เล่นเวลาเหงา" กับคำพูดนี้มันทำให้เธอรู้สึกว่าเขาแอบโรแมนติกเหรอเนี่ย...ผู้ชายอย่างเขาก็โรแมนติกเป็นแฮะ
   เขามักจะอาสาเดินมาส่งเธอเสมอ และมักจะพูดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น..มันทำให้เธอได้แต่ยิ้ม...ก็เขาดูเหมือนจะรู้ทันนะว่าเธอคิดยังไงกับเขา...ทั้งๆที่ทุกทีที่เจอกันเธอพยายามทำตัวให้เหมือนเป็นเพื่อนกับเขา...
   เขาเป็นฝ่ายโทรหาเธอบ่อยขึ้น...เธอและเขาพบกันบ่อยขึ้น...และทุกครั้งที่เธอเห็นเขาหรือไปเจอเขาเธอจะจดบันทึกทุกเรื่องราว...แต่ทำไมยิ่งเจอกลับยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังจะจากไป...
   
โปรดติดตามตอนต่อไป....