เวลา...ความว่างปล่าว(5)

คนไร้ถิ่น

   เหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เธอไม่เคยลืม...เมื่อเขาได้ก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ...วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก...ตกหนักมากโดยไม่มีวี่แววมาก่อน ก็วันที่เขาชวนเธอไปดูหนังครั้งแรกนั่นแหละ...หนังกลางแปลงที่ชมรมอาสาพัฒนาเป็นคนจัดฉาย...*-*^^....พอฝนเริ่มตกเขาและเธอก็ต้องวิ่งเข้าไปหลบฝนในโรงอาหารซึ่งเป็นอาคารเปิด...วันนั้นเขาและเธอพูดกันนับคำได้ด้วยซ้ำ...ตอนวิ่งเข้ามาหลบฝน...เขาและเธอกลับต้องแยกกันไปเพราะเขา...ก็เจอเพื่อนของเขา...ส่วนเธอก็อยู่กับเพื่อนของเธอ...เธอมองเขาอยู่ห่างๆ...และเขาก็คอยชะเง้อมองเธออยู่ห่างๆเช่นกัน...ทั้งเขาและเธอต่างก็ยืนอยู่ในโลกของตัวเอง...เขากับเพื่อนของเขา...เธอกับเพื่อนของเธอ...แต่ใครจะรู้หล่ะว่าตอนนั้นใจของเขาและเธอมันนั่งอยู่ใกล้กันขนาดไหน...
   อยู่ๆ ไฟก็ดับ ทั่วบริเวณครอบคลุมด้วยความมืด...เธอมองไปที่เขา...เขา...หยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับกดให้สัญญานไฟของมือถือเปิดขึ้น...เขาโบกสัญญานไฟมาที่เธอ...ไงล่ะ...มันช่างเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกดีจริงๆ...เธอยิ้ม.....^0^ นั่นเขาเหรอ ผู้ชายที่ไม่ช่างพูดที่เธอรู้จักเหรอ...
   ฝนเริ่มซา...เขาเดินมาหาเธอ...เขายืนคุยกับเธอด้วยท่าทางไม่ชิน...แน่ล่ะสิก็เขาพูดไม่เก่ง...แน่ล่ะสิก็เขาเพิ่งเจอเธอเพียงครั้งที่สอง...เขาและเธอเดินฝ่าฝนที่กำลังพรำๆกลับ...แต่...ที่สุดเธอก็จากเขาโดยไม่ได้เอ่ยคำลาสักคำ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร...จะสุขหรือเศร้าแค่ไหน...โปรดติดตาม