เสียงใสดังมาตามสาย ทำให้เด็กสาวที่ยืนฟังโทรศัพท์อีกข้างหนึ่งมีสีหน้าผิดหวัง "เหรอ ไม่เป็นไรจ้ะ มุก" พายตอบเบาๆ "ขอโทษด้วยนะ" อีกฟากหนึ่งพูดกลับมา "เราอยู่ได้จ้ะ ไม่ต้องห่วงเลย เที่ยวให้สนุกนะมุก" พายแกล้งทำเสียงร่าเริง หลังจากที่เด็กสาววางหูโทรศัพท์ลง เดินไปหยิบเค้กที่อยู่บนโต๊ะเก็บใส่ตู้เย็น แล้วลงมานั่งบนเตียงอย่างเหงือหงอย นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาใกล้เช้าวันใหม่ ตึกทั้งตึกเงียบกริบมีแสงไฟจากห้องไม่กี่ห้อง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงก่อนการเปิดเทอมภาคฤดูร้อน นิสิตส่วนใหญ่ก็จะเดินทางกลับบ้าน นอกจากบางคนที่ต้องการลงทะเบียนเรียนเท่านั้น และก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนการเรียนในภาคฤดูร้อนจะเริ่มต้น... พายนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนิ่ง ในใจเธอรู้สึกเหงาและเศร้าหมอง เธอนึกโมโหตัวเองที่ทำคะแนนในวิชาสำคัญของเมเจอร์ได้ไม่ดี จนเป็นสาเหตุให้เธอต้องมาติดแหงกอยู่เพียงเดียวดายเช่นนี้ ปิดเทอมนี้เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้กลับบ้าน ทั้งๆ ที่คืนนี้เธอควรจะได้อยู่กับครอบครัวและมีงานฉลองเล็กๆ ในวันเกิดของเธอ พายมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงวาบจากบนท้องฟ้า ตุ้บ! เสียงเหมือนของหนักตกกระทบพื้นระเบียง พายสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปมองที่มาของเสียง คงจะเป็นแมวน่ะ เธอคิด ท่าทางตัวใหญ่ทีเดียว อีกไม่กี่อึดใจ เธอได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ใช่ มันเป็นเสียงเคาะจริงๆ ด้วย ความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจเด็กสาว สมองของเธอเริ่มคิดหาต้นเหตุของเสียงนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคน เพราะห้องพักที่เธออยู่ชั้น 8 ของตึกนี้ แล้วระเบียงก็ไม่ใกล้กับห้องข้างๆ มากพอที่จะให้คนปีนไปมาได้ เร็วเท่าความคิดเด็กสาววิ่งไปที่ประตู เธอชะงักนิดหนึ่งก่อนรวบรวมความกล้าเปิดประตูระเบียงที่แสนฝืดออกไปเต็มแรง "Ouch!" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นเมื่อประตูกระแทกอะไรบางอย่าง ภาพหลังประตูที่พายเห็นคือ ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีทราย กำลังยืนเกาะราวระเบียงด้วยท่าทางหมิ่นเหม่ นั่นก็ทำให้พายรู้สึกแปลกใจมากอยู่แล้ว หากแต่เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ ทำให้พายถึงกับอ้าปากค้าง "superman!!!" "yes" เสียงแหบแห้งพร้อมร่างที่โอนเอนใกล้เข้ามา ทำให้พายต้องหลบจากกรอบประตูตามสัญชาตญาณ "May I come in?" ชายในชุดซูเปอร์แมนเอ่ยด้วยความยากลำบาก พายทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากชายคนนั้นก้าวข้ามบานประตูมาแล้ว เด็กสาวกลัวว่าหากโวยวายไป เธออาจจะเป็นอันตรายได้ เธอจึงพยักหน้า แล้วถอยมาหยิบกรอบรูปอันใหญ่ใกล้มือซ่อนไว้ข้างหลัง ยืนคุมเชิงอยู่กลางห้อง ชายในชุดซูเปอร์แมนก้าวเข้ามากลางห้อง แล้วล้มตัวลงนั่งด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน เมื่อเขาเงยหน้าเห็นท่าทางและสีหน้าของเด็กสาวที่จ้องเขม็งอยู่ "ขอโทษ ที่ทำให้ตกใจ" แม้น้ำเสียงจะแปร่ง และค่อนข้างเพี้ยน แต่พายก็พอฟังออก ตาของเด็กสาวเบิกกว้างขึ้นอีก "เอ้า พูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอ" ชายหนุ่มพยักหน้า "I've hurt" เขาพูดพลางชี้ให้ดูร่องรอยตามเนื้อตัวและใบหน้า พายขยับไปใกล้ จนเห็นร่องรอยเหล่านั้นถนัด "ไปไม่ไหว พักที่นี่ก่อนได้ไหม" "ไม่ได้" เด็กสาวเอ่ยเสียงเฉียบขาด แววตาที่แสดงร่องรอยเห็นใจหายไปอย่างเฉียบพลัน เธอไม่เคยคิดเชื่อว่าซูเปอร์แมนจะมีอยู่จริง และคงเป็นเรื่องที่น่าตลกมากหากเธอจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า เป็นมนุษย์พิเศษ ก็อาจจะแค่ปีนรั้วเก่งเหมือนแมว เด็กสาวคิด คิ้วที่ขมวดอยู่กลับต้องคลายลงเมื่อสายตาเธอกระทบกับดวงตาสีฟ้าที่อ่อนล้าคู่นั้น มันเหมือนมีประกายของการอ้อนวอน ขอร้อง "งั้นอยู่ระเบียงนะ" เด็กสาวตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปหยิบยาทาแผลและอุปกรณ์ทำแผลมาวางกองให้ แล้วถอยออกมาดูห่าง อย่างกลัวๆ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นมองมาเหมือนเข้าใจ ชายหนุ่มหยิบขวดยาทั้งหลายเดินออกไปนอกประตูระเบียงอย่างว่าง่าย เมื่อประตูปิดลง เธอวิ่งไปล็อคกลอนอย่างแน่นหนา และลากโต๊ะและเก้าอี้มากั้นไว้ ก่อนที่จะล้มตัวลงบนเตียงนอนของเธอ คืนนั้นเธอพลิกตัวไปมา กระวนกระวาย จนกลายเป็นหงุดหงิดที่ข่มตานอนลงไม่ได้ ในสมองของเธอสับสน วันนี้ช่างเป็นวันที่แย่จริงๆ ถูกเพื่อนทิ้ง ไม่มีงานวันเกิด ต้องมาจมอยู่กับวิชาบ้าๆ ตลอดฤดูร้อน เท่านั้นยังไม่พอยังมีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นอีก ถ้าเธอวิ่งออกไปบอกใครตอนนี้จะมีใครเชื่อไหมว่าเธอมีซูเปอร์แมนอยู่ในห้อง คงไม่มีหรอก เธอพยายามคิดในแง่ดี ถ้าเป็นซูเปอร์แมนจริงๆ คงไม่เป็นไรหรอก ซูเปอร์แมนเป็นคนดี ช่วยเหลือคนอ่อนแอคงไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อเธอ ไม่แน่นะ บางที พรุ่งนี้เธอตื่นมาอาจจะไม่เจอแล้วก็ได้ เธอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยวกไปวนมา ก่อนจะผล็อยหลับไปในเวลาใกล้รุ่งสาง
11 พฤศจิกายน 2545 19:48 น. - comment id 66909
สนุกจัง. . .รีบ Post ตอนต่อไปนะอยากอ่านต่อ Wow !!! Superman อยากเจอจังเลย อิอิ ว่าง ๆ มาตกที่ หอ ของแม่มดน้อยบ้างนะ คิก ๆ r-u-n จ๋า แม่มดน้อย รออ่านอยู่นะจ๊ะ =^__^=
12 พฤศจิกายน 2545 20:22 น. - comment id 66921
อ่านแล้วครับ นึกว่าฝันไปเองเสียอีก จริงๆที่เขียนมานั้นผมว่าเป็นเรื่องทีเดียวละ กับพระเอกนั่นผมเห็นเขาจากภาษาของคุณ ลักษณะเฉพาะของเขา เป็นเรื่องเหมือนกันนะ มีเวลาก็ทำแบบเรื่องยาวซิครับ แบบว่าวางโครงแล้วก็ทำเป็นตอนๆ ผมว่าน่าจะไปได้นะ
13 พฤศจิกายน 2545 06:53 น. - comment id 66923
_/|\_ ขอบคุณมากๆ ค่ะ มีคนมาอ่านด้วย ตกใจๆๆ เดี๋ยวไว้จะมาแต่งต่อนะคะ มันยังไม่จบอ่ะ