เวลา...ความว่างปล่าว(2)

คนไร้ถิ่น

หลังจากที่เธอได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง...ในตอนนั้นเธอก็ได้เพียงแค่มองเขาอยู่ห่างๆ  เธอรู้แต่เพียงว่าเขาเป็นคนๆหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มของผู้ชายที่เพื่อนของเธอแอบชอบอยู่...เธอช่างมีเพื่อนที่ดีเหลือเกิน...เมื่อเพื่อนของเธอพยายามสืบเสาะหาว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ห้องไหน(ของหอพักภายในมหาวิทยาลัย)และเขาชื่ออะไร
ด้วยวิธีการใช้โทรศัพท์ภายในโทรสุ่มข้ามหอพัก *-*^^
   และไม่รู้ว่าด้วยเหตุบังเอิญอันใด...ในที่สุดก็ได้รู้ว่าเขาชื่ออะไร...อยู่ห้องไหน...และ...เธอ...ก็ได้มีโอกาสคุย...กับ...เขา...และนี่ก็คือครั้งแรกที่เธอและเขาได้คุยกันด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนของเธอ
   ก่อนหน้าที่เธอจะคุยกับเขา เธอเองรู้ข้อมูลของเขามามากจากการบอกเล่าจากเพื่อนของเขา...เขามีแฟนแล้ว...เขามักจะพูดกับเพื่อนเสมอว่าไม่มีใครสวยเท่าแฟนเขา...แต่ตอนนี้เขากับแฟนอยู่ห่างกัน...ทั้งๆที่เธอรู้แต่เธอเองก็ยังอยากจะลองเล่นกับไฟ...นี่เธอคือการตัดสินใจของเธอ
   ครั้งแรกที่เธอคุยกับเขาเธอถามเขาเพื่อความแน่ใจ...หรือเพื่อตอกย้ำความรู้สึกตัวเองว่า...เขามีคนของเขาอยู่แล้ว...เขาหัวเราะและตอบเธอเพียงว่า...ที่อื่นนะมีแต่ที่นี่ยัง...ที่นี่ยัง...คำตอบที่เธอได้มันทำให้เธอรู้ว่าเขามีเจ้าของแต่เธอก็ยังแอบดีใจกับคำพูดของเขา...ทำไม
   เธอโทรไปคุยกับเขาบ่อยครั้ง...ด้วยความรู้สึกกล้าๆกลัวๆ...เพราะเธอไม่เคยเป็นฝ่ายวิ่งตามใคร...แต่เมื่อเขาคุยกับเธอ เธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง มันก็แน่ล่ะสิถ้าไม่เช่นนั้นเธอจะสนใจเขาแต่แรกเหรอ เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด...แต่ปากหวาน...เธอก็ไม่ค่อยพูด...แต่เธอเป็นคนชวนเขาคุย...คุยเรื่อยเปื่อย...แต่ว่าแต่ละครั้งที่เธอและเขาคุยกันมันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ...เพราะเขาต้องทำงาน...งานที่เขารักและเลือกที่จะเรียน...วาดรูป
   เขาและเธอคุยกันทางโทรศัพท์นานเป็นเดือนโดยที่...เขา...ไม่เคยเห็นหน้า...เธอ...สักครั้ง...มีเพียงเธอเท่านั้นที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา เธอพยายามพาตัวเองให้ไปอยู่ในที่ที่เขาอยู่...ไม่ใช่เพื่อเขาจะได้เห็นเธอแต่เพื่อเธอจะได้มองเขา...และทุกครั้งที่เธอเห็นเขาเธอก็จะบอกเขาว่า...วันนี้ฉันเจอเธอ...เธอมักจะทำให้เขาแปลกใจอยู่เสมอ...กับการที่เธอรู้ความเป็นไปของเขา
เธอ...และ...เขา...จะได้เจอกันเมื่อไร...โปรดติดตามตอนต่อไป