แม่คะ ... รอหนูด้วย ...

Limonade

" กลับมาแล้วค่ะ "
ฉันพูดประโยคเดิมซ้ำกันทุกวันเมื่อกลับมาจากโรงเรียน แต่วันนี้ไม่ได้ยินเสียงป๊อกๆแป๊กๆที่บ่งบอกว่าแม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย 
" หรือว่าแม่จะไปข้างนอก ... มืดขนาดนี้แล้วนี่นะ "
ฉันบ่นพึมพัมกับตัวเองแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ฉันเดินขึ้นห้องตัวเองด้วยความเหนื่อยอ่อน อยากจะนอนพักซักงีบแล้วค่อยลงมากินข้าวกับแม่ดีกว่า เมื่อถึงห้องนอน ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับไป
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่หลับ ... แต่ฉันได้ยินเหมือนเสียงแม่เรียก
" นัทสึมิ ... แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ "
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเหงื่อแตกพลั่กเต็มใบหน้า 
" แม่... " 
ฉันรีบวิ่งลงมาข้างล่าง ร้องเรียกหาแม่หลายครั้งแต่แม่ก็ไม่ตอบ จนมาถึงห้องครัว ภาพตรงหน้านั้นทำให้ฉันช๊อค น้ำตาไหลลงมาแบบไม่รู้ตัว ฉันพูดอะไรไม่ถูก และคิดอะไรไม่ออก หูตามันลายไปหมด
แม่ฉัน ... ผูกคอตายบนขื่อในห้องครัว 
ฉันเข่าอ่อนและทรุดตัวลงร้องให้อยู่ตรงนั้น จากนั้นฉันก็คลานช้าๆเข้าไปหาแม่ กอดขาแม่เอาไว้ มีกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมา และฉันก็ได้หยิบมันขึ้นมาอ่าน
" นัทสึมิลูกรัก ... แม่รู้ว่าหนูรักแม่มาก แม่เองก็รักหนูมากเช่นกัน แต่ตอนนี้ ... แม่ไม่สามารถทนอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกต่อไปแล้ว แม่เป็นโรคร้ายมานานแต่แม่ไม่กล้าบอกหนู โรคนี้มันรุมเร้าแม่จนเกินจะทนไหวแล้ว เราเคยมีกันสองคนแม่ลูก แต่ในวันนี้หนูต้องอยู่คนเดียวลำพัง แม่ขอโทษที่ทำให้หนูต้องเหงา แต่แม่อยากให้หนูสู้ต่อไป อย่าอ่อนแอเหมือนแม่ ... "
เมื่ออ่านจบ ... ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
" แม่ ... แม่บอกให้หนูสู้แต่ทำไมแม่ไม่สู้ แม่อย่าทิ้งหนูนะ อย่าทิ้งหนู แม่คะ ... แม่ตื่นสิ ตื่น ... "
ฉันตะโกนเรียกแม่จนคอแห้งผาก แต่ร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย แม่ใจร้ายที่สุด แม่กล้าทิ้งฉันให้เผชิญโลกใบนี้คนเดียวได้ยังไงกัน 
ฉันเดินไปที่ห้องเก็บของช้าๆ ที่ที่แม่เก็บอุปกรณ์จิปาถะ ฉันหยิบขวานด้ามเขื่องจับถนัดมือมาได้ แล้วเดินกลับมาที่ห้องครัวอีกครั้ง ฉันวางขวานไว้บนโต๊ะกินข้าว แล้วก็ปลดเชือกจากขื่อเพื่อพาร่างของแม่ลงมาข้างล่างแบบที่ค่อนข้างจะทุลักทุเลพอสมควร
 อยากตายนักใช่มั๊ย อยากตายก็ตายให้สมใจอยากไปเลยนะคะแม่ 
ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!
ฉันกระหน่ำด้ามขวานลงไปบนร่างของแม่ด้วยแรงทั้งหมดที่ฉันมีอยู่นับครั้งไม่ถ้วน เลือดสีแดงฉานกระฉูดไปทั่วบริเวณ รวมถึงตัวของฉันด้วย อวัยวะของแม่เละเทะแทบมองไม่เห็นเป็นชิ้นดี หัวของแม่กระเด็นแล้วกลิ้งไปอยู่ข้างตู้เย็น แขนขวาปลิวไปไม่ไกลจากตัวฉันมากนัก ลำตัวช่วงบนและขาสองข้างแทบขาดออกจากกัน ฉันทิ้งขวานด้วยมือที่อ่อนแรง ทรุดตัวลงไปกอดร่างแหลกเหลวของแม่อีกครั้ง
 แม่คะ ...   ฉันพูดได้เพียงแค่นั้นแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง
หลังจากที่ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว ฉันก็เดินไปที่ห้องเก็บของอีกครั้ง มีเชือกหลายขดวางซ้อนกันตรงมุมห้องที่มืดและอับชื้น ฉันเลือกเอาเส้นที่ใหญ่และดูแข็งแรงที่สุด เมื่อได้ตามที่ต้องการ ฉันก็ลากเก้าอี้มายังขื่อที่แม่ใช้เป็นที่ปลิดวิญญาณของตัวเอง 
ฉันค่อยๆผูกเชือกเป็นปมที่สามารถรองรับน้ำหนักตัวฉันได้ แล้วผูกไว้บนขื่อ สายตาฉันจับจ้องลงมาที่แม่ ฉันหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย
 แม่คะ ... แม่รอหนูก่อนนะ รอหนูด้วย เราจะไปด้วยกันนะคะแม่  
ฉันสอดคอเข้ากับห่วงเชือก ใช้ขาเตะเก้าอี้ที่ยืนอยู่ แล้วทุกอย่างก็ดับสนิท ...
 นัทสึมิ ... มาหาแม่สิลูก 
ฉันมองเห็นแม่ยิ้มให้ แม่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ฉันไม่รีรอที่จะวิ่งไปกอดแม่อีกครั้ง และฉันก็จะได้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้น นานตราบชั่วนิรันดร์ ...