ไม่รักษา...สัญญา สำหรับ วันพ่อ ที่จะถึงนี้

ดาหลา & ปะการัง

หลับตา..........ย้อน อดีต เวลา ผ่านไป นานนะ สำหรับฉัน........
40 กว่าปีที่ ป๋า ให้ ชีวิตฉัน..........
20 กว่าปีที่ป๋า จาก ฉันไป และ คงค้างความรู้สึก ห่วงหา อาทร.....
โดยสายใยแห่งความรู้สึก ที่มีอยู่ไม่ ห่าง แม้ วินาที..........
ป๋ารักฉันและฉันก็รักป๋ามาก......เป็นพ่อลุกที่เป็นเงาตามตัวเทียว...........
จำได้เท่าที่จำได้........ครั้งหนึ่งป๋าบอกฉันว่าจะพาไป รู้จักเพื่อนใหม่ เยอะแยะเลย.......ฉัน ลิงโลดใจ...ป๋า..พาไม่สมัคร เข้าเรียน อนูบาล .......จำได้ แม่นเทียว..........
ตอนสอบได้ยินเสียงกลอง ดังหน้าโรงเรียน ฉันไม่สนใจทำสอบหรอก อยากออกมา ดูว่าเค้ามีอะไร กัน
ป๋าเลยจับไต๋ได้ ว่าฉันเป็น เด้ก สมาธิสั้น พอตัว ...........
เป็นคนที่ชอบ ทำ มากกว่าท่องจำ.......
เพราะฉะนั้น วิชาท่องจำฉันจึง ทะร่อ ทะแร่ มาตลอด แต่ วิชาคหกรรม กีฬา เกษตร ฉันยอดเยี่ยม มาโดยตลอด............
ตลอเวลา ป๋าไม่เคยบ่นว่า ฉันไม่เอาไหน ป๋า รับส่งฉันทุกวันที่หน้าโรงเรียน.....
จะมีคำพุด ที่ป๋า พุดกับฉันก่อน จะจากฉํนไป.......
" เดี๋ยวเย็นนี้ป๋า ซื้อติม กับสายไหมมารอหนูนะ "
" ตั้งใจเรียนอย่าดื้อ อย่าซนนะ ทุลหัว "
จำได้ เวลา จะนอนฉันจะต้องนอนกับป๋า ทุกวัน ป๋าจะเป็นหมอนข้างให้ฉันตลอด......
แม้ว่าจะอึดอัด ป๋ายอม ให้ฉันนอนกอด จนฉันหลับไป เป็นแบบนี้ ทุกๆ วัน.......
จาก เวลาเรียน ที่ โรงเรียนเดิม ของฉัน ....ฉันจบ มศ 3 มาด้วยปลอดภัย......คิคิ( ผ้าผ่านฉลุย)
จบมศ 3 ป๋า ถาม ฉัน ว่า อยาก เรียนอะไร ........
ชอบเขียน ๆๆๆ แต่ปัญญา มะดี คง สอบไม่ผ่าน เลยไป เรียน เลขา ....( หุหุ .หุ่นนักมวย )
เรียนไปเรียนมา ไม่รุ้ชะตา ฟ่าลิขิตรึไง มะรู้ หลุด เข้ามาอยู่ วงการแพทย์ได้ไง มะรู้ 
ทั้งๆๆ ทีกลัวเข็ม มั๊ก ๆๆๆ
มาทำงาน เมื่ออายุ แค่ 19 เท่านั้น.........
ความภูมิใจ ฉายบนใบหน้าของป๋า 
ในวันที่ฉันรับประกาศนีย์บัตร ที่ โรงพยาบาล..........
ฉันตั้งใจทำงาน.........
ที่ฉันจำได้ไม่ลืม คือ เมือ่ไหร่ ฉันอยู่เวร บ่าย ป๋าจะมานั่งรอ เสมอ 
และเมื่อ เวรดึก ฉันจะต้องนอน ก่อนขึ้นเวร ........
จมูกดี เหมือน ( ไม่บอก ) ........จะตื่นเมือ่ได้กลิ่น กาแฟ หอมๆๆ และ ได้ยินเสียงคนแก้วกาแฟ........เรียกตื่น ตอน เกือบ ห้าทุม แล้วออกมาส่งฉันทำงาน...........
เป็นช่วงชีวิตที่ฉันกับป๋า สนิทกันมากที่สุด.......
วันเวลา ผ่านไป หลายๆๆปี.........
ป๋าเริ่มมีอาการไอ .....เจ๊บหน้าอก มา 
ฉันคะยั้นคะยอป๋าไปหาหมอ ........
ป๋าไม่ยอมไป ..." ป๋าจ๋า หาหมอนะคะ มันไม่ค่อยดีนะ "
" ป๋าไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก อยู่กับคนไข้มากๆๆ ทุก ๆ วัน คิดมาก ๆ ๆ น่า "
เวลา ผ่านไป.... วันเป็นเดือน ป๋า อาการไม่ดีขึ้น เลย....
ฉันเริ่มไม่สบายใจ...........
จนทวันหนึ่ง ป๋า บอกไม่ไหว ขอไปหาหมอ .....
หมอ เอ้กซเรย์ ปอด แล้วบอกว่า น้ำ ท่วมปอด........
ต้องเจาะ เอาน้ำออก..........
แม่ร้องให้ตกใจเพราะป๋าเป็นคนที่ไม่เจ๊บจริงๆๆ จะไม่เคยมี ใครรู้เลยว่าป่วย
ป๋ายอม..........ให้หมอ เจาะ ปอดเอาน้ำออก
หมอ บอกว่า ถ้า เจาะแล้ว น้ำ ใสๆๆ ก็สบายใจ
แต่ถ้าสีแดงๆๆ ปนเลือด นี่ คงต้อง ทำใจนะ............
ฉันจำได้คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับเพราะ ระหว่างที่ ป๋าเจาะ ปอด ฉัน อยู่ ด้วย .........
ตกใจ เพราะ ว่า สีน้ำที่ออก มามันทำให้ หัวใจ แทบ สลาย..........
สีแดงน้ำล้างเนื้อ ...!!!!
อึ้งและอึ้ง จนไม่รู้จะ อึ้งอย่างไร
แต่ฉันก็ปลอบใจป๋า ว่า สีใส มาก ป๋า.สบาย เดี๋ยวป๋าก้หายแล้วนะป๋านะ
บอกป๋าด้วยสีหน้าแช่มชื่น แต่หัวใจร้องให้ เต็ม ๆ ๆ 
ทำใจได้ไหม ? ทำไม่ได้แน่นอน ต่อให้ ฝึกให้มีสติ มา แน่นอย่างไรก็เฮอะ 
ทำใจไม่ได้แน่นอน ..นอนร้องให้ เงียบๆๆ ข้างเตียงป๋า.........
หลังจาสกนั้นป๋ากลับบ้าน ฉันจะไม่ยอมให้ป๋า ทำอะไร เวลาว่าง ฉันจะ ขับรถ พาป๋าไป เที่ยวไป เดินเล่น ตลอด ........
เจ้านายป๋า เค้าใจดี ให้ป๋าพักที่บ้าน แล้ว ให้ลูกน้อง เอางานมาให้ เซ็นต์ที่บ้าน
การรักษาดำเนินไป อย่างต่อเนื่อง.......
ป๋าเริ่มมี สภาพอกเหมือนถังเบียร์ แล้ว ฉันเช็ดตัวป๋าไป น้ำตาซึม ไป 
ระยะหลังๆๆ ป๋า ปวดมากขึ้น.......จนต้องพึ่ง ยา แก้ปวดที่ แรงขึ้นฉันตัดใจติต่อ ซื้อ ฝิ่นมาเพื่อมาปั้นเป็นเม็ดยาเม็ด เล็กๆๆ เท่าหัวไม้ขีด 
เพื่อป๋ากินแก้ปวด........
ทุกครั้ง ที่ไป หาซื้อ ...........
ฉันเข้าใจเลยว่า คนทำผิด แม้ไม่คิดร้าย เห็นตำรวจ แล้ว หัวใจจะวาย ซะให้ได้ 
แต่เพื่อป๋า........ฉันยอมหล่ะ ป๋าจะได้ไม่ปวด อีก ..........
ยอม หล่ะ งานนี้ตายเป็นตาย ขวนขวายหา มาจนได้ ตลอดการป่วยของป๋า..........
แล้ว วาระสุดท้ายมาถึง........
ป๋า........ผอมมาก จนฉันรู้สึกได้ 
มือ ป่าแห้ง และแข็ง แต่ มันก็นุ่มเสมอ สำหรับฉัน
ป๋าบอกฉันแต่เช้าว่า วันนี้ป๋าจะไป โรงพยาบาล.........
ฉันไม่รู้หรอก ว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นป๋านอน อยู่ ที่ ห้องนี้ และ ป๋าจะได้ อยู่บ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย.......สุดท้ายจริงๆ ๆ 
ฉันพาป๋าไปหาหมอ......หมอให้นอนโรงพยาบาล 
ฉันรู้ว่าป๋าปวด มาก แต่ ตลอดเวลาที่ป๋า ป่วยป๋าไม่เคยปริปาก เลยว่า ปวด 
ด้วยกลัวว่า ทุกคนจะห่วง...........
เย็นวันนี้ ป๋าทรุดหนักมาก........หมอ ต้องให้ นำเกลือ และยาช่วยเรื่องความดัน....
หมอ ถามฉันว่า ........
คุณจะต้องเลือก การักษา ที่หมอ มี ให้คุณเลือก 2 ทาง คือ 1. เมือ่ คนไข้ หายใจเองไม่ได้หมอจะ ใช้เครื่องช่วยหายใจ แล้ว เข้า ICU แต่คนไข้จะเจ๊บปวด มากแม้นไม่รู้สึกตัวเท่าไหร
ทางที่ 2 คือ หมอ จะให้ยา มอร์ฟีนและยาอีกตัว ให้ประคองความดันและประคองให้คนไข้หลับไป จนกว่ชีพจรจะหยุด..........
สันสับสน ไม่รู้จะทeอย่างไร ถ้าเลือก ข้อแรก สิ่งแรกที่รู้คือ ป๋าเจ๊บ และทรมาน
แต่ถ้าเลือ กวิธีที่สอง เท่ากับฉันสั่ง ชี้เป็นชี้ตายป๋า..........
สับสน !!!!!!
คิดไม่ออก..........
ฉันเข้าไป นั่งข้างๆๆ ป๋า แล้ว จับมือป๋า มาแนบแก้มแล้วร้องให้.......
ป๋าถามฉันว่า " ร้องให้ทำไม ป๋าไม่เป็นไรสักหน่อย.....เห็นไหม ยังยิ้มได้อยู่"
มาร้องให้ให้ป๋าเห็น ไม่เอาน่าขี้แยไปได้........."
ประโยคสุดท้ายที่ป๋า บอกฉันเป็น ครั้งสุดท้าย....
" ดูแลตัวเองนะ ป๋า อาจจะไม่มีโอกาส ดุแลหนูอีกแล้ว.ต้องเข้มแข็ง 
เป็นตัวของตัวเอง สู้ ทุกรูปแบบ
แม้ไม่มีจะกิน จงอยู่อย่างเสื้อ หิวยอมกินเนื้อตัวเอง ดีกว่าเสียศักดิ์ ศรี
อย่าร้องให้ แม้ ว่า เราจะหมด หนทาง "
...จำเอาไว้....นั่นคือ คำพูด สุดท้าย ก่อนที่ลมหายใจของป๋าจะหมดลง........ในคืนนั้นเอง.....
ฉันตัดสินใจเลือก การรักษา อย่างหลัง คือ ให้ยาป๋า หลับไป แล้วเราทุกคน นั่ง สวดมนต์ ข้าง ๆ ป๋า .........จนป๋า หมด ลม หายใจ ในเวลา ตีสาม.....ของวันที่ ๒๐ เดือนตุลา ๒๕๒๖
น้ำตาเจียนเป็นสายเลือด .........
ไม่รู้ว่า นานเท่าไร แล้ว สำหรับ ความรู้สึกตรงนั้น 
ทุกครั้งที่ ฉันได้หวลคิดถึงประโยคเหล่านั้น น้ำตาไหลไม่หยุด ทุกครั้ง
ป๋าจ๋า ป๋า หนูขอโทษ หนู ไม่เข้มแข็ง หนูไม่รักษาสัญญา
ที่ให้ป๋าว่าจะไม่ร้องให้ ...........แต่หนูรู้สึกว่าหนูโดดเดี่ยวมากเลย.หนูเหงาค่ะ
ป๋า.จ๋า..... หนูไม่รักษาสัญญาเพราะว่าหนูคิดถึงป๋านะคะ..........