มอง..........สองข้างทาง.........

ดาหลา & ปะการัง

..กำลังใจ
........บนเส้นทาง การเดินทางของคนเรา 
เราเดินไป ในโลกกว้างๆๆใบนี้ ด้วย 2 เท้าของตัวเรา
พบปะผู้คนมากมาย........
บ้างก็วิ่ง บ้าง ก็ เดิน บ้างล้มลุกคลุกคลาน..........แตกต่างกันไป
.........ตัวฉัน เดินไป บนเส้นทาง เส้นนี้เหมือนกัน
เปรีบยเป็นลู่ วิ่ง ที่ มีเป้าหมาย ในการ วิ่งไป...........เช่นกัน
.........ในวันนี้ .....การเดินๆๆหยุดๆๆของชีวิต.....
..........ได้ค้นพบอะไรมากมาย.........
เรียนรู้ ตั้งแต่ลืมตามาดูโลก ที่เค้าบอกว่า โสภา และศิวิไลย์
มีความฝัน มีความหวัง มี สุข ทุกข์ เหงา เศร้า อยู่ประปราย
........ในบางเวลาที่ รู้สึกว่า ต้องการ กำลังใจ...........
เคยคิดว่าร้องขอจากผู้อื่น ...........ฉันร้องขอได้เสมอ 
แล้ว ทำไม ฉันไม่ค้นหา........... กำลังใจ ตัว ฉันเอง .......ล่ะ
เพราะ การที่เราบอกว่า ต้องการกำลังใจ และฝาก คำ คำนี้ ไว้ที่คนอื่นๆๆๆๆ
แล้วคิดว่า ............เค้าจะมีให้เราได้ตลอด หรือ ???
.......ในวันนี้ .........ค้นหาความเป็นตัวของตัวเอง .....กันนะ
เพื่อที่เราจะได้เข้มแข็ง และ เดินไปข้างหน้า 
แต่ละก้าวย่าง..ที่มั่นคง .......ปลอดโปร่ง........
การเรียนรู้ ที่จะค้นหาความเป็นตัวของตัวเอง ..........
ซึ่งฉันไม่รู้หรอก ว่า ค้าหาจาก ที่ใด ได้บ้าง 
ฉันต้องขอบคุณ...เจ้าลุกชาย ที่ส่ง ต้นกล้า นัยนา มาให้ 
ฉันจึงรู้ว่า การค้น หาความเป็นตัวเอง นี่ ยาก จริงๆๆ 
คงไม่ยากเกินไป ถ้าเราจะเปิด ใจของตัวเอง 
ให้ค้นหา ตัวเอง.....จงอย่าบอกว่าคนอื่นเป็นกระจกส่องให้เห็นได้ 
..............ใช่ ไม่ปฎิเสธ ว่าจริง ...............
แต่ ทำไม เราต้อง ให้คนอื่น มาเป็นผู้ชี้ทางตรงนั้น ให้กับเรา 
ทำไม ไม่เริ่มที่ตัวเราเอง ก่อน........ล่ะ
ทำอย่างไรจึงจะรู้จักตัวเอง.............
........จะเชื่อมั่นในตัวเอง ....และ......ยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่น 
........ไม่เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน ...และ.....ยอมรับผู้อื่นเชื่อ บ้าง
.........คิดในสิ่งที่ทำ ทำในสิ่งที่คิด.........แต่.......ไม่เป็นคนขวางโลก............. 
.......เดินไป บนทางข้างหน้า โดยมองคนรอบๆๆข้าง ทั้ง ด้านหน้าด้านหลัง ข้างๆๆเสมอ........
.....จงซื่อสัตย์ต่อ ตัวเอง............
............จงเป็นคนธรรมดาสามัญ...........ที่ไม่เหนือใคร........... 
                                                                                      		                                                 ดาหลา & ปะการัง
                                                                            ๒๐  สิงหาคม ๒๕๔๗				

หลายวัน ผ่านไป ........กับหัวใจที่อ่อนล้า 
หลายวันที่ดำเนินไป.........กับเส้นทางที่ อ้างว้าง
หลายเวลาที่เคลื่อนคล้อย.........ไปกับดวงสุริยา
หลายวันที่ขับเคลื่อน....กับดวงจันทรา...........

เดินทาง ผ่านกาลเวลามา จนถึงวันนี้ 
ชีวิตเหมือนกับเรือลำน้อยๆในแม่น้ำ 
เหมือนรถคันเล็กๆๆที่มีผู้โดยสาร อยู่ในห้องผู้โดยสาร 
มีทั้งเด็กเล็กๆๆที่ต้องการการเอาใจใส่และดุแล
มีหนุ่มสาวที่คลอเคลียกัน 
มีผู้เฒ่าที่ต้องการความรัก แต่ น้อยกว่า เป็นผู้ให้ความรัก 

ในเวลาเดินทาง...........ที่พร้อมกับพนักงานขับรถ
ที่มีจุดมุ่งหมายที่จะ ส่งผู้โดยสาร ให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย
อาจจะมีการกระทบกันทั่งบ้าง 
แต่ ก้อเปี่ยมล้นด้วยความปรารถนา ที่จะ ส่งให้ถึงปลายทาง

ในวันนี้ เราขับรถ..ชีวิตมาได้ไกลเท่าไรแล้วหนอ
การเดินทาง อีกนานไหม ที่จะถึงยังจุดหมายและปลายทาง
เฝ้ามอง สองข้างทางที่ มีเรื่องราว ต่างๆๆเข้ามาปะทะกับชีวิต 
มีทั้งสุข ทุกข์ และเศร้าปะปนกันไป 
แต่ ไม่มีอะไรมาทำให้รู้สึกว่าท้อแท้และอ่อนล้า.............ได้มากไปกว่า 
การ...........ขาดกำลังใจ...............

ร้องขอและอ้อนวอน กำลังใจ ??? ที่ไหนจะมีให้ 
ในยามนี้ ที่ทั้งท้อแท้และอ่อนล้าจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ 
...ให้เวลากับเวลานะ...ศรัทธาจะอยู่ในหัวใจ...
...คิดเสียว่า...ที่เราเหนื่อย ท้อแท้ มันก็เป็นเรื่องปกติชีวิตนะ
...แต่เราคิดว่าจะอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน...
...กำลังใจหน่ะก็สำคัญ ที่สำคัญที่สุดคือ ตัวเราตะหาก...
...ที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น...
...ชีวิตมันก็ต้องเหนื่อย เพราะมนุษย์เกิดมาเพื่อต่อสู้...
...ปลาเป็นว่ายทวนน้ำ...มีแต่ปลาที่ตายแล้วเท่านั้นที่ว่ายตามน้ำ...
...ชีวิตเราจะเป็นเรื่องที่ต้องเวียนว่าย อยู่ตลอด...นะ
...มีหยุดพักเหนื่อยบ้าง...แล้วก็ต้องว่ายกันต่อไป..
มองชีวิตให้เป็นธรรมชาติ...สรรพสิ่งล้วนเกิดมาเพื่อกัน...
รักคือ การให้ มิใช่ครอบครอง
หากหวังที่จะครอบครอง.......ต้องมี.....จิตสำนึก......อันควร
การได้ รักและมีใครคนหนึ่ง ในใจ เป็นสิ่งที่ดี 
ได้เรียนรู้ ซึ่งกันและกัน ........แม้ว่าเพียง.......โลกแห่งความฝัน.......
ไม่มีวันที่จะไม่งดงาม........มันงดงาม เสมอ.......เพราะ มันคือใจของเรา 

                                                                                  ดาหลา & ปะการัง
                                                                          ๗ สิงหาคม ๒๕๔๗

				

เมื่อคืน......มั่งมอง ฟ้า ที่มืดครึ้ม

มองดู ก้อนเมฆ........และ ตามหา ดวงดาว........

ไกลและไกล ออกไป .........จนคิดว่าลับสายตาเราแล้ว .......

ไม่เห็นดวงดาวแม้ แต่ดวงเดียว........มีเมฆ ก้อนเล็กก้อนน้อย กระจายเต็มท้องฟ้า.........
มีแสงสีส้ม แดง ให้เห็น .....ซึ่งเป็นสัญญาณ ที่บอกว่า คืนนี้ ฝนต้องตกแน่นนอน

เวลา ผ่านไป นานเท่าไร ไม่รุ้ ......กับการนั่งมองฟ้าตรงนั้น........
สลับกับมองลูกที่นอนหนุนตัก.........จับมือลูกเพ่งพิศ มือเรียวๆๆน้อยๆๆนั้น..........
จับแก้มเราไปมา เมื่อตอนบ่ายยยยยยยยย
วนเวียน หอมซ้ายหอมขวา เคล้าคลอไม่ห่าง เหมือนเจ้าแมวเหมี๋ยว.........สุขใจ

การได้ นั่ง ทอด อารมณ์ไป กับความ เงียบ และความมืดของยามราตรี

มันช่วยให้ ใจที่ ย่ำแย่ ..........ค่อยผ่อนคลาย..........มากที่เดียว...........

มีลุกอยู่เคียงข้าง.....เสมอ........
ลุคอยพนอเคล้าคลอไม่ห่าง 
เป็นความรู้สึกที่ยากแก่การบรรยายนะ 

							ดาหลา & ปะการัง 
								12 สิงหาคม 2546				

เรื่องดีดี
มากมาย......มีให้คิด 

เรื่องดีดี 
มีให้............ทำ.มากมาย

เรื่องดีดี
มีมหาศาล........ให้มอง

เรื่องดีดี
เก็บเอาใส่ใน..........หัวใจ

เรื่องดีดี
เอามาใช้..........สอนตัวเอง

เรื่องดีดี
เอามาเป็น........แบบอย่าง

เรื่องดีดี
เอามา.........เรียนรู้และแก้ไข

เรื่องดีดี
เอามาเป็น..........แสงสว่าง นำชีวิต

เรื่องดีดี
ที่มีอยู่ในชีวิต

หากไม่นำเอาประดับชีวิต
คงไม่แตกต่างกับ............
คนไม่มีค่า.........หรือไม่ก้ มีค่านะ แต่ ไม่รู้จัก ใช้ 
หรือ ........ใช้ไม่เป็น.....หรือ รู้และใช้เป็น 
แต่......ใช้ไป ในทางที่ ผิด ๆๆ

เรียนรู้และ ใส่ใจ ในสิ่งที่ดีด แล้ว นำมาสอนตัวเอง 

เรื่อง..........
เล็กน้อย........
นำใส่ใน มาให้คิด

เรื่อง...........
นิดหน่อย.........
เอามาปวดขมอง

เรื่อง..........จิ๊ดนึ่งมองข้ามไป 

ให้เป็นเรื่องกะจิ๊ด 
ให้เป็นสิ่งที่ไร้ ตัวตน
ให้เป็น เพียงเศษเสี้ยว 
ที่ทำให้เราคิด.........

แล้วดำเนิน ชีวิต อย่างเป็นสุข
ดาหลา & ปะการัง
09-01-2004