เพรงเง ( ตอนที่ 9)

กระดาษทรายสีทอง

เพรงเงา ตอนที่9
                    นั้นไงล่ะ ทางลับอีกทางหนึ่ง ต้องตู้เอกสารสุดทางเดิน  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงที่ลอยมากับสายลมคือ เฟื่องพิมาน วิไลย์วัลย์เดินด้วยความเร็วก่อนที่ฝีเท้าของบางคนใกล้เข้ามา เป็นเวลาเกือบๆ ตีห้าแล้วคนรับใช้ที่บ้านของเธอคงตื่นนอนกันหมดทุกคนแล้ว ในใจของวิไลย์วัลย์ตอนนี้คงจะสับสนและว้าวุ่นมากความกลัวแผ่ซานไปทั่วทั้งร่างกายของเธอแล้วในเวลานี่ ต้องตามทีเฟื่องพิมานบอก ภายใต้ตู้เอกสาร ธรรมดาๆกลับมีบางอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้  
                    เธอค่อยๆเดินเหมือนกลับตอนแรกที่เธอเดินเขามาทางกล่องใบใหญ่ แต่ทว่าครั้งนี้มันกลับเป็นทางที่หยาบๆไม่มีบันใดแต่เป็นแค่ไม้บางๆที่ผุเป็นจำนวนมาก วัลย์เดินระมัดระวังเป็นอย่างมากเพราะถ้าเธอเกิดเหยียบผิดไปทำให้เกิดเสียงดังที่สุดเพราะทางที่เธอเดินนั้นเป็นทางลึกลงไป ถ้าเกิดเสียงจะทำให้เสียงนั้นก้องกังวาลเป็นอย่างมาก ขณะที้ธอเดินลึกลงไปเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้เธอต้องน้ำตาคลอ   ปิดตายบานประตูทุกบานที่อยู่ในนี่ซะ  ทำสั่งอันเสียงที่ดังก้องของ เค้าคนนั้น เธอคงรู้สะตากรรมของเธอดีว่าเธออาจจะต้องตายอยู่ในนี่ แค่อาจจะ          ใครที่มันกล้ายุ่งกับเรื่องนี้ต้องตายฮาฮาฮา ความกลัวและความเย็นกลับมาาสู่ตัวของ วัลย์อีกครั้งทำให้เธฮต้องใช้ สมองมากกว่าาเดิม
                         เมื่อเธอรวบรวมหลักฐานที่จะจับตัวของ พ่อไม่ใช้สิ เขาคนนั้นได้แล้ว แต่เธอก็คิดในใจว่า เขาคนนั้นคือผู้ที่มีบุญคุณต่อเธอ  พ่อ..พ่อพ่อพ่อพ่อ  เธฮตะโกนสุดเสียงของเธอด้วยความเคารพและรักๆมาก สุดท้ายเสียงที่เธอได้ยินกลับมาก็คือ  ฮา..ฮา..ฮา.. ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าที่จริงเป็นแก ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญน่ะ จริงๆน่ะเธอเป็นแค่เด็กที่ภรรยาฉันเก็บมาเลี้ยงเธอถูกทิ้ง และสมบัติทั้งหมดของภรรยาฉันก็ต้องตกเป็นของฉัน..ฮา..ฮา..ฮา.. แม่ก็โง่ ลูกก็โง่     เมื่อสิ้นเสียงนั้นก็หมายความว่าความเป็นพ่อเป็นลูกนั้นได้ขาดลงแล้ว วัลย์ไม่โง่พอที่จะไม่คิดทำอะไรเลย เธอได้อัดทุกๆคำพูดของ เขาคนนั้นเอาไว้ในวิทยุเครื่องเล็กๆของเธอ จากนั้นเธอจึงเริ่มที่จะหาทางออกจากห้องแคบๆนี้ เธอจะทำอย่างไรต่อไป..ใครจะช่วยเธอ..แล้วที่สำคัญห้องๆนี่มีความหมายอย่างไร.