เธอ คนที่ใจคงไม่ลืม

r-u-n

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจากกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ในชุดนิสิตประมาณ 3-4 คนดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบยามเย็น ตะวันค่อยเก็บแสงเรืองรองที่ส่องสาดเตรียมตัวอำลาขอบฟ้า เมื่อเด็กกลุ่มนั้นเดินมาใกล้ตึกสีขาวหม่น หนึ่งในนั้นมองขึ้นมาบนตึกแล้วสะกิดเรียกเพื่อน ทันใดเสียงพูดคุยดังก็จางหาย กลายเป็นเสียงซุบซิบเบาๆ แทน
"รัน เห็นยัง นี่ไงพี่คนที่เราชอบ" เด็กสาวผมหยิกประบ่าพูดพลาง ทำสัญญาณให้เพื่อนเงยหน้าไปบนตึกเรืยน
"คนไหนเหรอ ว่าน" เด็กสาวที่ชื่อรันทำหน้างงเมื่อมองขึ้นไปที่ระเบียงตึกชั้นสอง เห็นเด็กผู้ชายเดินมาเป็นกลุ่ม
"คนที่ขาวๆ ที่เดินอยู่ข้างหน้าไง" เสียงตอบจากว่านเกือบเหมือนเสียงกระซิบ
ขณะนั้นที่ทั้งกลุ่มกำลังจ้องมอง "คนที่ว่านชอบ" อย่างตั้งใจ รันดูเหมือนจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้ว่า "คนไหน" พอเห็นแล้วก็พูดขึ้นมา
"พี่เชน" รันทบทวนชื่อที่เพื่อนเคยบอก พี่เชน ชื่อพี่เชนนั่นแหล่ะ คนที่ว่านเคยบอกว่าชอบ
แม้เสียงที่รันพูดจะไม่ดังนัก หากแต่ขณะนั้นรอบข้างคงมีแต่ความเงียบ ทำให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อมองลงมาด้วยแววตาสงสัยและประหลาดใจ คนอื่นๆ ในกลุ่มก็เริ่มมองตามลงมา รันเองก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่แล้วเขาก็ละสายตาเดินต่อไป
"นี่แกเรียกซะดัง เค้าได้ยินเลยเห็นเปล่า" เด็กสาวอีกคนในกลุ่มหันมาต่อว่า
รันทำหน้าเหวอตามแบบฉบับและหันไปมองว่าน ซึ่งขณะนี้กำลังก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
นั่นคือวันแรกที่ฉันได้รู้จักเขา ก่อนหน้านั้นฉันคงจะเคยเห็นเขามาก่อนแต่ไม่ได้สนใจเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่บัดนี้ฉันรู้แล้ว และเขากำลังจะเข้ามาเป็นคนที่ทุกคนในกลุ่มของฉันสนใจด้วย เพราะเขาคือคนที่ว่านชอบ
วันนั้นเธอเหมือนคนแปลกหน้า
ผ่านเข้ามาในกรอบสายตา เหมือนคนไหนไหน
เดินมาให้พอรู้จักสักพักแล้วก็จากกันไป
ไม่เคยคิดไว้ ว่าเธอจะมาเป็นคนพิเศษของใจสักนิดเลย				

จากวันนั้นฉันก็ได้ยินเรื่องของเขาผ่านคำบอกเล่าของว่านบ่อยๆ ดูท่าทางเธอเองก็มีความสุขและเป็นปลื้มมากที่ได้พูดถึงเขา เธอเล่าว่าเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะ และข้อดีอีกไม่รู้กี่ข้อที่ทำให้ฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้

"เราว่าเค้าดูเด็กออก" ฉันนึกถึงสายตาที่ดูสนใจใคร่รู้รวมทั้งท่าทางการเดินแกว่งๆ ที่เคยเห็นแล้วเริ่มวิจารณ์ ในวันที่เรานอนคุยกันที่หอเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
"ฮื่อ จริงๆ แล้วเค้าอายุมากกว่าพวกเรานิดเดียวเองนะ แต่ว่าเค้าเก่ง นี่รู้ไหม..." ว่านเล่าต่อ เธอมีข้อมูลมากมายที่ได้จากที่โน่นที่นี่ จนฉันเองเองก็รู้สึกทึ่งกับเรื่องราวที่เธอช่างไปเสาะหามาเล่า ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาคนนั้น พี่เชน
"อืออออ... แล้วทำไมว่านชอบล่ะ" เพื่อนในกลุ่มที่ชื่ออัญถาม
"ก็น่ารักไง เก่งด้วย" ว่านทำหน้าฝัน ยิ้มแก้มแทบปริ ซึ่งฉันเองก็ยังจำภาพนั้นได้ติดตา
"ผู้ชายขาวๆ ไม่เห็นดูดีเลยอ่ะ" ฉันพูดอย่างที่ใจคิด
"แล้วจะหาใครดำเหมือนพี่ผมสวยแกล่ะ" เพื่อนซี้ของฉันได้ทีแขว่ะฉันบ้าง คนที่กลุ่มฉันเรียกกันว่าพี่ผมสวย คือคนที่ฉันแอบชอบ เค้านั่งโต๊ะใกล้ๆ กับโต๊ะกลุ่มเรา แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มลงมติแล้วว่าคนนี้ "ไม่ผ่าน" และจะหาเรื่องขัดคอเวลาที่ฉันชมเขาเสมอๆ				

เวลาผ่านไปว่านก็มีเรื่องใหม่เกี่ยวกับเขามาเล่าให้ฟังเป็นระยะ เธอบอกว่าเธอรู้มาจากเพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่รู้จักพี่เชนคนนี้
"พี่เค้ามีแฟนแล้วล่ะ" ว่านทำหน้าเศร้า
"อ่าววว" เพื่อนทั้งกลุ่มร้องออกมาพร้อมกัน แต่ยังหรอก พออีกวันหนึ่ง ว่านร่าเริงแล้วบอกว่า
"แต่ได้ข่าวว่าเค้ากับแฟนเค้าเลิกกันแล้วนะ"
เพื่อนๆ ในกลุ่มรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขา มากขึ้นเรื่อยๆ ชื่อของเขากลายเป็นชื่อที่คุ้นชินสำหรับฉันไปโดยไม่รู้ตัว ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวของเขาคล้ายกับภาพจิ๊กซอลึกลับอันหนึ่ง ที่ชิ้นส่วนกระจัดกระจายไม่รู้จะหาจากไหน ฉันนั่งมองภาพนี้ถูกต่อทีละชิ้นสองชิ้นจนพอเป็นรูปเป็นร่าง ฉันเคยขำว่านที่เธอพยายามแกะรอยราวกับเป็นนักสืบ หากแต่ฉันไม่เคยรู้ ว่าในวันหนึ่ง เมื่อฉันได้พบชิ้นส่วนอื่นๆ ที่ยังขาดหายด้วยความบังเอิญ ฉันเองกลับเป็นคนที่พยายามเอาชิ้นส่วนเหล่านั้นมาปะติดปะต่อเป็นเรื่องราว ในวันที่เขาเริ่มเข้ามาเป็นคนที่ฉันสนใจ 

ภาพจิ๊กซอลึกลับ
กำลังถูกจับวางทีละชิ้น
เรื่องราวของเธอที่ได้ยิน
เริ่มเป็นที่คุ้นชินของใจ

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เข้ามาเป็นคนที่กลุ่มเราได้รู้จักอยู่พักหนึ่ง คนที่ดีใจที่สุดก็ยังคงเป็นว่าน แต่ฉันเองก็เริ่มสังเกตเริ่มจดจำ เรื่องราวของเขาทีละน้อย แม้ว่าฉันออกจะรู้สึกไม่ถูกกับเขาอยู่บ้างด้วยเรื่องคำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูและเรื่องส่วนตัวบางอย่าง แต่ฉันก็เชื่อว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนดีทีเดียว [เพียงแต่ไม่ใช่กับฉัน คิดว่าคงเป็นเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ถูกกับฉันด้วยเหมือนกัน]ความรู้สึกประทับใจและเชื่อมั่นมันมาจากไหนไม่รู้ มันคงมาจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันเห็นล่ะมั้ง ว่านยังคงมีเรื่องมาเล่าแม้จะน้อยลง ฉันเริ่มรู้สึกสนุกในการฟังเธอเล่าเรื่องราวต่างๆ ของเขามากขึ้น ฉันบอกตัวเองว่า ก็แค่คนประทับใจคนหนึ่งเท่านั้นไง ไม่เป็นอะไรสักหน่อย อาจเป็นคำปลอบโยนที่ซ่อนความรู้สึกผิดในใจของฉันก็ได้

วันนี้ต่างไปจากวันวาร
เมื่อวันคืนผันผ่าน กาลเวลารินไหล
ตระหนักรู้การเปลี่ยนแปลงของใจ
ความสำคัญของใคร ที่ไม่เหมือนเดิม				

ช่วงเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งวันที่การจากลามาถึง ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเศร้า มันจะคิดถึงอะไรได้ขนาดนี้ ว่านเองก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน เพียงแต่มันต่างกันตรงที่ ฉันต้องเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว

วันที่เธอจากไป
น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลก็ไหลได้
กอดสมุดบันทึกเล่มเก่า ที่มีเรื่องราวเธออยู่ข้างใน
หนักอึ้งสุดใจ เกินจะบอกใครสิ่งที่ฉันเป็น

เหมือนเวลาเดินต้องเก็บกลั้นความเศร้า
มองทางไหนก็เหงา เมื่อไม่เห็นเธอตรงที่เคยเห็น
ฟังคำใครบางคำ ก็นึกถึงคำที่เธอพูดได้ชัดเจน
ความทรงจำบางครั้งก็เป็นเรื่องที่ยากเย็น เหลือเกินที่จะลืม

ฉันลองย้อนกลับไปดู บางทีในวันนั้นฉันอาจจะรู้อยู่ลึกๆ ว่าเวลาที่แสนดีมันจะไม่หมุนมาอย่างนี้อีกแล้ว การจากไปครั้งนั้นก็คงเป็นการจากไปชั่วนิรันดร์ของรันคนเก่า เรื่องราวต่อจากนั้นก็คือเมื่อเราเรียนจบต่างเริ่มห่างกันไป ฉันกับว่านยังได้มีโอกาสเจอกันบ้าง แต่ไม่เคยได้คุยกันเรื่องนั้นอีกแล้ว ฉันได้ยินข่าวคราวของเขาผ่านคนนั้นคนนี้และก็มีชีวิตไปตามทางของฉัน สุขบ้าง ทุกข์บ้าง เรื่องราวของเขาก็จางหายไปจากสมองของฉันบางช่วง  แต่แล้วก็กลับมาใหม่ วนเวียนเช่นนี้เรื่อยไป แม้ว่าวันที่ฉันมีคนที่เดินข้างๆ ฉันก็ยังไม่ลืม

เป็นความรู้สึกที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
คือความรักใช่ไหม ก็ยังตอบไม่ได้
รู้แต่ว่า ยามมองบนฟ้าพราวเห็นดาวคราวใด
ความหวั่นไหวก็กัดกินใจ คิดถึงเธอ

อะไรในวันนี้ช่างเปลี่ยนแปลงไปมากมาย
ความคิดที่จะลืมเธอง่ายดาย ก็ยังทำไม่ได้เสมอ
พยายามแล้วนะ จะหาใครซักคนตามทางที่พบเจอ
หวังให้เขามาลบชื่อเธอ ออกไปจากใจ

ช่างมันเถอะ จะรักหรือไม่รัก
แค่รู้สึกอิ่มเอมยิ่งนัก ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รู้จักเธอใกล้ใกล้
ทำให้ฉันรู้ว่าโลกใบนี้น่าอยู่เพียงใด
จนถึงวันนี้..ฉันก็ยังห่วงใย และภาพของเธอในใจยังงดงาม