ความทรงจำสำหรับเพื่อน

พู่กัน_สีขาว

วันที่ฉันได้ไปเข้าค่ายธรรมกับโรงเรียน ทีแรกก็นึกว่าจะน่าเบื่อ ไม่มีอะไรสนุกๆ เพราะพได้ยินว่าการเข้าค่ายธรรมแล้วทุกคนก็ต้องคิดเหมือนๆกันว่าต้องมีการนั่งสมาธิ สวดมนต์ อะไรประมาณนี้ แต่พอได้ไปเข้าค่ายในครั้งนี้จริงๆกลับแทบจะตรงกันข้ามกับที่คิดไว้เลย เป็นค่ายที่ฉันคิดว่าโหดนะ แทบจะโหดกว่าการเข้าค่ายลูกเสือด้วยมั้ง เขาจะมีข้าวให้กิน แล้วก็ต้องกินให้หมดอร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง แล้วก็จะให้นักเรียนเป็นคนเสิร์ฟอาหารกันเอง แล้วก็มีแบบทดสอบความเป็นเพื่อน ประมาณว่าให้เล่นเกม แบบให้ทุกคนอยู่กันในผืนผ้าใบเล็กฉบับเดียวให้ได้ โดยมคนอยู่ประมาณ 10 คน มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆเลยนะ กว่าจะทำได้ก็แทบตายเหมือนกัน ต้องมีการต่อตัวกันด้วย และกลุ่มที่แพ้ก็จะไม่ให้กินข้าว และให้เป็นเหมือนผู้รับใช้ของเพื่อนคนอื่น น่าสงสารเพื่อนมากๆ แต่เขาก็จะมีให้รับสมัครคนที่จะมาโดนรับโทษแทนเพื่อนที่โดนทำโทษ แล้วก็จะต้องรับโทษเองทั้งหมด ต้องคอยบริการ เรื่องต่างๆให้กับเพื่อน เวลาที่เพื่อนคนอื่นทำอะไรผิด ผู้รับใช้ก็ต้องโดนทำโทษแทน และถ้าเพื่อนวางรองเท้าไม่เป็นที่ ผู้รับใช้ก็ต้องโดนทำโทษให้เอารองเท้าไปวางบนหลังแล้วก็คลาน แล้วก็ต้องคลานไปกราบเพื่อนด้วย และฉันก็เป็นนึ่งในผู้รับใช้ด้วย ฉันคิดว่าถึงแม้ว่ามันจะลำบากก็จริง แต่มันก็ถือว่าเหมือนได้เป็นผู้หญิงตัวจริงอะไรประมาณนั้น ฮิฮิ แต่ตอนที่ให้คลานหราบเท้าเพื่อนนะ ฉันถึงกับน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แล้วก็มีให้อาจารย์มาเป็นครูเชลยด้วย ให้อาจารย์คาบถาดด้วย ตอนนั้นฉันถึงกับโกรธมากๆ เพราะว่า เรื่องอะไรมาทำอาจารย์ที่พวกเราเคารพขนาดนั้นด้วย ครั้งนั้นก็ร้องไห้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าการเข้าค่ายครั้งนี้จะโหดก็จริง แต่เรื่องโหดๆพวกนี้ก็ทำให้เราทุกคนได้อะไรต่างๆนานากลับมามากมายได้รู้จักคำว่าเพื่อนมากขึ้นกว่าเดิม รุ้สึกรักเพื่อนมากกกกก  เท่าที่เล่าให้ฟังนี่ ถ้าเพื่อนๆทุกคนได้อ่านก็จะนึกว่ามันโหดมากก คงไม่มีใครอยากไปค่ายครั้งนี้หรอก แต่ถ้าเพื่อนๆได้ไปสัมผัสด้วยตัวเองแล้ว เพื่อนๆจะได้เจอกับสิ่งต่างๆแบบที่ฉันได้เจอมาแล้วเพื่อนๆก็จะอยากเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้เป็นความทรงจะที่ดีที่สุดของเพื่อนๆตลอดไป  เหมือนกับฉันที่ฉันจะไม่มีวันลืมความทรงจำที่ดีที่สุดนี้ไปได้เลย