อัลมิตรา

ด้านหลังของตัวบ้าน 
เราได้ยินเสียงเหมือนกำลังเลื่อยไม้ บางจังหวะก็ตอกตะปูโป๊ก ..โป๊ก..
พ่อ.. ง่วนอยู่กับงานประดิษฐ์เช่นเคย 
เจ้าม้าไม้ของเราที่พ่อลงแลคเกอร์เสียเงาวับ หูของมันไม่เท่ากัน
ก็เคยถามเหมือนกัน "..ทำไมเจ้าม้าไม้มีหูข้างนึงยาว ข้างนึงสั้น.."
พ่อตอบด้วยเสียงที่กลั้วหัวเราะว่า 
"..ก็ไม้มันหมดพอดี..มีหูครบสองข้างก็บุญแล้ว.." 
พ่อมักจะมีมุมส่วนตัว มุมที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้รกเต็มไปหมด 
แต่อย่าเชียว อย่าได้คิดช่วยพ่อจัดของ อย่าวุ่นวายกับของของพ่อ
ต่อให้มุมของพ่อจะรกเลอะเทอะแค่ไหน 
พ่อก็รู้ว่า อะไรวางตรงไหน อย่างไร ใครเขยื้อนเก็บ พ่อจะรู้สึกหงุดหงิด
เรายืนดูพ่อตอกลังทำชั้นวางของสักพัก 
เหงื่อของพ่อท่วมตัวราวกับอาบน้ำ ผมสีดอกเลาของพ่อก็ดูเปียกชื้น 
"..ขอกอดหน่อย.." 
"..ยี้ไม่เอา พ่อตัวเหม็น.."
"..ท๊อฟฟี่เอาไหม.."
"..หยวน พ่ออย่าทำหนูแก้มเปียกนะ.."
แต่ในที่สุดแก้มของเราก็เปียกน้ำ พ่อมักเอากำไร กอดด้วย หอมด้วย 
เรารำคาญ หยดน้ำที่เกาะปลายจมูกและผมที่ปรกหน้าของพ่อ และหนวดสาก ๆ
แต่เราก็ชอบที่จะให้พ่อกอด พุงของพ่ออบอุ่น