ตอนที่ 9 รอยวัน ท่อนท้าย ไข่เขียดเดินทางกลับบ้านอย่างออกหงอย แต่แรงดีดอย่างประหลาดอย่างหนึ่งก็ค่อยแทรกขึ้นมาในใจ จนในที่สุดก็โชนกล้า ใช่แล้วไข่เขียดอยากเขียน เขียนถ้อยคำที่ใครก็ตามเมื่อได้ อ่าน ต้องซึม ซึ้งกำซาบบึ้งใจ โอ..การอกหักทำให้เกิดแรงเหวี่ยงอย่างแรงได้อะไรปานนี้ อาการอาหารเป็นพิษของพ่อได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณหมอที่เป็นเพื่อนของพ่อเอง ตลอดเวลาที่อยู่ห้องพิเศษในโรงพยาบาล คนที่มาเฝ้าไข้สลับกับแม่คือน้องจารุวรรณ ที่เคยไข่เขียดรู้สึกชื่นชมมาก่อนนั่นเอง ทุกคนกำลังเตรียมพาพ่อกลับบ้านกลางทุ่ง หนูเป็นคนเอาของมาฝากพ่อกับแม่ค่ะ พอทำอาหารกินกันพ่อก็ท้องเสียอย่างแรง เป็นความผิดของหนูเอง พ่อจะนั่งรถของหนูหรือรถพี่ไข่ดีคะ รถไข่เขียดพ่อคงสะดวกนะ ขอบใจจ้ะ เรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดของหนูจารุวรรณหรอกนะครับ ร่างกายของพ่อไม่แข็งแรงเอง เอาล่ะเมื่อพ่อหายดีแล้วก็อย่าคิดโทษตัวเองเลยนะ พ่อขอบใจมาก ๆ ที่ดูแลพ่อโดยไม่รังเกียจ เออ ไข่เขียดเอ้ยเอารถมาจอดเทียบข้างหน้านี่เลยลูก ครับผม แม่นั่งรถของจารุวรรณ เธอขับตามพวกเรามาอย่างช้า ๆ ไข่เขียดกับพ่อและอานั่งมาด้วยกัน ไม่นานก็ถึงบ้าน จารุวรรณจัดเตรียมที่ให้พ่ออย่างคล่องแคล่ว ตอนป๊ะป๋าของหนูป่วยเป็นโรคลงท้องหนูก็ดูแลเองสองคนกับน้อง แม่เสียไปตอนหนูเรียนปีที่ 2 น่ะค่ะ ทั้งแม่และพ่อต่างก็ยิ้มชื่นชมหญิงสาวที่กำลังจัดแจงดูแลอยู่ใกล้ๆ ไข่เขียดรู้สึกปลื้มและลืมความหงอยไปได้มาก เมื่อพ่อหลับพักผ่อนแล้ว แม่ก็บอกให้พวกเราพักบ้างท่านจะดูแลพ่อเอง พี่ไข่เขียดคะ พี่คงไม่ว่าหนูนะคะเรื่องที่ทำให้พ่อเจ็บป่วยและพี่ก็ต้องทิ้งงานมานี่ ไม่ว่าหรอกครับ พี่สิรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณน้อง ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรที่ดูแลพ่อแทนพี่ เราเดินไปนั่งคุยกันทางโน้นดีไหม น้องเหนื่อยอยากพักไหม ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ เพราะวรรณเพิ่งตื่นตอนสายๆนี่เอง ไปกันเถอะคะ ที่ร่มไม้ข้างโรงไวน์ดีกว่าไหมคะ ม้าหินอ่อนตรงนั้น เราไม่ได้นั่งคุยกันนานแล้ว รู้สึกคิดถึงอยากไปตรงนั้นค่ะ เมื่อถึงที่หมาย บทสนทนายาวระหว่างจารุวรรณและไข่เขียดก็เริ่มขึ้นและดำเนินไปโดยใยดี หญิงสาวขอให้ไข่เขียดเล่าเรื่องงานในองค์กรเอกชนพัฒนาชนบทให้ฟัง แววตากระหายใคร่รู้นั้นละม้ายใครบางคนที่ไกลห่างออกไปสุดประมาณแล้วคนนั้น น้ำเสียงและคำถามสัมผัสใจให้อยากตอบทีเดียว จารุวรรณถามได้เรื่อย ๆ ไข่เขียดตอบได้เรื่อย ๆ น้ำดื่มพล่องไปทีละเล็กละน้อย เวลานั้นเหมือนไม่มีใครสนใจใยดีมัน พี่ไข่เขียดเคยรักใครบ้างไหม เล่าได้ไหมคะ วรรณขอฟัง ----------------------------------- นุชส่งหนังสือแจ้ง การให้ลาออกขององค์กรมาให้ไข่เขียดพร้อมกับเงินชดเชยอีกก้อนหนึ่ง พร้อมนั้นเธอแนบจดหมายจากรอยมาด้วย
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 12 พ.ย. 2547 23:57 น. - ID 3759 
1250
3
0
13 พฤศจิกายน 2547 01:41 น. - comment id 78994
หน้าส่วนตัว
จดหมายจากรอยวรรณ
----------------------------------------
ไข่เขียดคะ
หวังว่าจดหมายนี้คงไม่ทำร้ายหัวใจของคุณจนเกินไป
และถ้อยคำที่รอยเคยเอ่ยกับจะเอ่ยต่อไปนี้ก็ไม่ใช่การเสแสร้างแกล้งให้เจ็บร้าว
รอยรักไข่เขียด
รอยรักไข่เขียด ด้วยหัวใจของรอย
ขอโทษสักพันครั้งด้วย หากคำสองบรรทัดข้างบนนั้นระหายหัวใจของไข่
ไข่คะ..สิ่งที่เข้ามาในชีวิตของคนเราโดยไม่ได้เตรียมใจไว้นั้นคงมีมากน้อยไม่เท่ากัน บางเรื่องมันก็ทำให้เจ็บช้ำเสียจนไม่อยากคิดย้อนไปถึง ไม่อยากเอ่ยกับต่อใครแม้จะคุ้นเคยสนิทสนมปานใด รอยขอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาเลย เพื่อไม่ให้เสียเวลาอันมีค่าของไข่เขียด
ผอ.ได้รับรู้เสี้ยวชีวิตขมขื่นของรอยตั้งแต่คราวเริ่มทำงานในหมู่บ้าน เขาให้กำลังใจรอยเรื่อยมาไม่ให้คิดสั้นฆ่าตัวตายจากเหตุการณ์อันเป็นตราบาปสำหรับลูกผู้หญิงคราวนั้น และหากไม่มีเขา คนที่ทำร้ายรอยก็อาจไม่โดนจับขังคุก
ห้วงเวลาก่อนนี้ รอยรู้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อรอยมันไม่ใช่ความรัก มันคงเป็นความเห็นใจหรืออะไรแบบนั้น และรอยก็รู้สึก เป็นหนี้น้ำใจเขา อย่างนั้น
หัวใจของรอยคืออยากมีคนที่รักรอยจริง ๆ อยู่เคียงข้างกัน แต่ใครจะรักรอยได้จริง ๆ ล่ะคะ ถ้าเขารู้ว่ารอยมีตราบาปอย่างไร
ที่ผ่านมารอยก็รู้สึกผิดอยู่เต็มอก มันคล้ายหลอกตัวเอง หลอกไข่เขียด รวมทั้งหลอก ผอ.ด้วย
ก่อนที่รอยจะรู้สึกแย่ไปกว่านี้ รอยจึงขอรับผิดชอบต่อชะตากรรม ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผอ.โดยเปิดเผยตามที่เขาขอเสียที
รอยขอโทษไข่เขียด
ขอโทษ
ไม่รู้จะกล่าวอย่างไรจึงจะไม่ระคายใจ
รอยคงจดจำไข่เขียดที่รอยรักไว้ไม่ลืมเลือน
ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
จาก
รอยวรรณ เลวิแทน
14 พฤศจิกายน 2547 13:09 น. - comment id 79008
น่าสงสารรอยวัน จังเลย และน่าเห็นใจไข่เขียดด้วย แต่เมื่อไม่ใช่เนื้อคู่กัน ก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน หมีจะรออ่านตอนจบนะค่ะ
14 พฤศจิกายน 2547 14:17 น. - comment id 79010
ขอบคุณครับคุณหมี
14 พฤศจิกายน 2547 22:08 น. - comment id 79030
สวัสดีคะ ติดตามมาหลายตอนแล้ว ใกล้จบ เรื่องราวก็ยิ่งเศร้านะคะ อ่านถึงตอนนี้ทำให้รู้ว่าที่คิดไว้ผิดหมดเลย อืม ความแน่นอนยังอาจไม่ใช่ความแน่นอน เพราะฉนั้นไม่ต้องพูดถึงความไม่แน่นอนใช่มั้ยคะ รออ่านตอนต่อไป ตอนนี้เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย แต่ยังไงก็ติดตามเสมอคะ
14 พฤศจิกายน 2547 22:19 น. - comment id 79031
ขอบคุณครับผม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ