รอวัน..ปฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 5...

Pat_Big

พัชกุมมือเค้าเอาไว้อยู่อย่างนั้น จ้องเข้าไปในแววตาอันแสนเศร้าหมองและเจ็บปวดของเค้า เธอเองก็น้ำตาไหลรินลงมาและไหลอย่างไม่ขาดสายเช่นเดียวกัน เธอรู้สึกสงสารเค้าจับใจ และเกิดความเข้าใจทันทีว่าทำไมเค้าถึงได้ดูโดดเดี่ยวเดียวดายนัก....
เธอยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของเค้าเอาไว้อย่างแผ่วเบา ราวกับว่ากลัวว่าถ้าเธอสัมผัสเค้าแรงไปจะเป็นการทำร้ายความรู้สึกที่เปราะบางของเค้าได้ เธอค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เค้าอย่างเบามือ นาทีนั้น เธอรู้สึกเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต 
ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไร เค้าก็กอดเธอไว้แน่น เธอตกใจระคนกับมีความรู้สึกว่าสัมผัสนี้เป็นสัมผัสที่เธอต้องการมาตลอดชีวิตจากผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น เธอเงียบงัน เค้ากอดกระชับเธออยู่อย่างนั้น เธอไม่รู้ว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไรกับสัมผัสนี้ แต่สำหรับเธอแล้วมันยิ่งทำให้เธอแน่ใจกับอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถบอกเค้าได้ เธอปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วปล่อยให้เค้าร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างนั้น....เธอไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ เพราะเธอรู้สึกได้ว่า เพียงแค่นี้เค้าก็ดูเศร้าจับใจอย่างที่เธอไม่เคยเห็นใครเศร้าได้มากมายขนาดนี้มาก่อน...
เค้าคลายอ้อมกอดจากเธอ แล้วนั่งลงตรงโซฟา เจ้าโมโม่นับว่าเป็นสุนัขแสนรู้จริงๆ มันเข้ามาหาเค้าแล้วกระโดดขึ้นมานั่งตักเค้า เอาหัวของมันซบไว้ที่ตักเค้า เหมือนจะเป็นการปลอบโยน เค้าลูบหัวมันเบาๆ สายตาเลื่อนลอย...พัชไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ เธอทำได้เพียงแค่นั่งลงข้างๆเค้า...ไม่นานนัก..เค้าก็เอนศีรษะลงมาซบกับไหล่ของเธอ แล้วหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น...นานพอสมควร...พัชจึงได้รู้ว่า..ทั้งคนทั้งสุนัขหลับไปทั้งคู่แล้ว
เธออุ้มโมโม่ลงมาจากตักของเค้าอย่างแผ่วเบา แล้วนั่งมองเค้านอน ดวงตาที่เธอเคยคิดเสมอว่า เหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าที่ส่องประกายระยิบระยับตลอดเวลา บัดนี้ปิดสนิท ใบหน้าของเค้าแม้ยามหลับก็ยังดูเศร้าหมองไม่คลาย..ตอนนี้เค้ากำลังหลับฝันถึงเรื่องอะไรอยู่นะ เธอคิด...และหวนคิดไปถึงเรื่องของตัวเอง...ก่อนที่จะได้รู้จักกับเค้า...
เมื่อปีที่แล้วก่อนที่พัชจะได้รู้จักกับบิ๊ก
วันนั้นอากาศดีเป็นพิเศษ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส ลมพัดผ่านเบาๆ หญิงสาวอายุ 20 ปี กับสุนัขตัวโปรดของเธอออกมาเดินเล่นกันตามลำพัง สถานที่ที่เธอและเจ้าสุนัขชอบไปเดินเล่นเป็นประจำก็คือทุ่งหญ้าท้ายหมู่บ้าน 
ทุกๆวันเธอจะต้องไปที่ทุ่งหญ้านี้ เพื่อพาเจ้าโมโม่ไปเดินเล่น แต่เธอมีเหตุผลอื่นด้วยที่มาที่นี่ ณ ตรงนั้น ใกล้ๆแม่น้ำ จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งมานั่งวาดรูปอยู่ตรงนั้นเป็นประจำ เธอประทับใจเค้าตั้งแต่นาทีแรกที่ได้เห็นหน้าเค้าเลยก็ว่าได้ เป็นเค้ารู้สึกที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร 
ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้มได้รูปรับกับจมูกเป็นสันสวยงาม และผิวที่ขาวใสสะอาดราวกับผิวของเด็กทารก  เค้ามักจะมีรอยยิ้มบางๆฉาบอยู่ที่ใบหน้าเสมอ เหมือนกับว่าเค้ามีความสุขกับชีวิตและทุกอย่างรอบตัว เหมือนกับว่าเค้าเป็นคนที่ไม่ปล่อยให้เรื่องทุกข์ร้อนมาบั่นทอนจิตใจที่สงบเยือกเย็นของเค้าเลย
ครั้งแรกที่เธอได้เห็นเค้าก็ตอนที่เธอกับเจ้าโมโม่กำลังจะเดินออกมาจากสวนสาธารณะในหมู่บ้าน เธอเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุไม่เกิน 7 ขวบคนหนึ่งกำลังร้องไห้ อยู่ ก่อนที่เธอจะทันได้เข้าไปไต่ถามหรือช่วยเหลือเด็กคนนั้น ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงรี่เข้ามาที่เด็กหญิง