พลอยจันทร์

ปากกาดาว...

            ในทุก ๆ วัน  ก่อนที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า..ต้นจามจุรีต้นหนึ่งมันมักจะมีเพื่อนเสมอ   มันไม่เคยเหงา  ไม่เคยเบื่อ   และมันก็ทำหน้าที่เพื่อนได้เป็นอย่างดี
            พลอยจันทร์.หญิงสาวที่ช่างอ่อนไหวเหลือเกิน   ใคร ๆ ที่ผ่านไปมามักจะพบเธอใต้ต้นจามจุรีต้นนี้เสมอ  เธอมักจะมานั่งมองดูพระอาทิตย์ตกดิน.พร้อมกับจิตใจที่ว้าเหว่เหลือเกิน
             นับจากวันนั้น..วันที่เค้าได้ไปจากชีวิตของเธอ...ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ดูราวกับว่าจะไม่มีความหมายใด ๆ ต่อเธอเลย 
                  " วันนี้พลอยจันทร์ร้องให้อีกแล้ว "   เจ้าดอกหญ้าต้นน้อยที่เพิ่งจะแรกแย้มชมดวงตะวันได้เพียงไม่กี่วันแหงนหน้าพูดกับต้นจามจุรีอย่างทุลักทุเล  " พลอยจันทร์ร้องให้ทำไมหรอคุณจามจุรี  เราเห็นอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว  " เจ้าดอกหญ้าเอ่ยถามต้นจามจุรีด้วยความสงสัย     " พลอยจันทร์เค้าร้องให้อย่างนี้ทุกวันแหละ  ก่อนที่เจ้าจะเกิดมาซะอีก "  ต้นจามจุรีตอบ    
                ..ครั้งหนึ่งในชีวิตของพลอยจันทร์..เธอเป็นหญิงสาวลูกชาวไร่ชาวสวน  มีพี่สาว 1 คน และน้องชายอีก 1 คน  พ่อแม่เลี้ยงเธอมาด้วยความรักและเอาใจใส่จนกระทั่งเวลาผ่านเลยไป  พลอยจันทร์เติบโตเป็นสาว   เธอก็ได้พบรักกับเค้าคนนั้น..ในทุกเย็น.ทั้งสองมักจะมานั่งเล่นกันที่ใต้ต้นจามจุรีแห่งนี้เสมอ   เจ้าจามจุรีมักจะได้ยินคำรักและถ้อยคำที่หวานซึ้งที่เค้าพร่ำบอกกับพลอยจันทร์เสมอ  จนบางครั้งต้นจามจุรีก็แอบอิจฉาในความหวานของความรักของทั้งคู่  เลยแกล้งทำทีให้ลมพัดแรง ๆ แล้วสะบัดใบให้ล่วงหล่นใส่คนทั้งสอง  จนต้องเดินจากไปในที่สุด        
                        
                วันหนึ่ง.ต้นจามจุรีเห็นเพียงแต่พลอยจันทร์เท่านั้น  เธอมานั่งรอคนรักของเธอ.คนรักที่เคยพร่ำบอกคำว่ารักกับเธอ     คนที่บอกว่าจะรักเธอตลอดไป         
             และพลอยจันทร์ก็มาคอยคนรักของเธอทุกวัน  โดยมีความหวังว่าคนรักของเธอต้องกลับมาอย่างแน่นอน
	
	เช้าตรู่ของวันใหม่อากาศบ้านนาวันนี้สดชื่นเหมือนทุก ๆ วันพลอยจันทร์   พี่สาว   และน้องชาย  มักจะใส่บาตรร่วมกันที่หน้าบ้านในทุก ๆ เช้า  โดยมีแม่และน้องสาวเป็นคนหุงหาอาหาร   พลอยจันทร์จะดูแลเรื่องดอกไม้   น้องชายก็จะเป็นคนตั้งโต๊ะใส่บาตรที่หน้าบ้าน   ส่วนพ่อพ่อยังไม่ทันได้ตื่นเลย
         " แม่ครับ  ยังไม่เห็นพี่พลอยจันทร์เลยนะครับเช้านี้   "  น้อยชายถามเมื่อสังเกตุเห็นว่าบนโต๊ะในเช้านี้ยังไม่มีช่อดอกดาวเรืองวางไว้เช่นในทุก ๆ วัน  
         "  สงสัยยังแต่งตัวไม่เสร็จมั๊งลูก  เดี๋ยวแม่ไปดูให้นะ "     "   อ้าวเมื่อเช้านี้หนูไปหาพลอยจันทร์ที่ห้องแต่ไม่เห็นเลยคิดว่าออกมาแล้วเสียอีก "   พี่สาวคนโตขมวดคิ้วอย่างสงสัย    " อ้าว.แล้วไปไหนของเค้านะ  นี่ดอกไม้ก็ยังไม่ตัดเลย  พระจวนจะมาอยู่แล้ว "   แม่เริ่มเป็นห่วงทั้งคนและพระขึ้นมา
	
	เช้านี้..ใต้ต้นจามจุรีดูครึกครื้นกว่าทุกวัน   ร่มเงาของมันแผ่กิ่งก้านสาขาให้แก่ผู้คนทั้งหลายได้เป็นอย่างดี   แม้เช้านี้จะมากมายไปด้วยผู้คน  เสียงพูดคุยพูดจาดังกันไปต่าง ๆ นานา   แต่ความรู้สึกของต้นจามจุรี   ขณะนี้เศร้าเหลือเกิน
              "  เธอไปแล้ว..เธอจากไปแล้วจริง ๆ ผู้หญิงที่ชื่อพลอยจันทร์ที่ฉันเคยรู้จัก "   ต้นจามจุรีบอกกับตัวเองด้วยความเศร้าโศกเสียใจ
              ..เหล่าบรรดาชาวบ้านต่างพากันรายล้อมดูการวินิจฉัยและสืบสวนจากนายตำรวจ.
            บัดนี้..เหลือเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณของเธอ  ที่ห้อยแขวนอยู่กับกิ่งของต้นจามจุรี..ร่างที่ไร้การรับสัมผัสร้อน  หนาว  และสิ่งอื่นใดจากโลกนี้อีก  เหลือเพียงก็แต่จิตใจและวิญญาณของเธอที่ยังยังรัก  ยังอาวรณ์ กับ " คำรัก " ที่เค้าเคยพร่ำบอกกับเธอพลอยจันทร์จึงไม่ไปไหน  เธอยังคงรอและหวังว่าเค้าจะกลับมาหาเธอ   ณ  ที่แห่งนี้อยู่
                           ในยามเย็นจึงไม่แปลกที่มักจะมีคนเห็นพลอยจันทร์นั่งร้องให้รอใครบางคน  เหมือนกับที่เจ้าดอกหญ้าต้นน้อยมันได้เห็น..พลอยจันทร์ทนไม่ได้กับการผิดหวังเสียใจในความรัก  เธอไม่ต้องการทุกข์ทรมานกับการที่ต้องรอคอยใครบางคน   เธอจึงตัดปัญหาด้วยการจากโลกนี้ไป..แต่ถึงกระนั้น .ครั้นเมื่อเธอตายไปแล้ว   วิญญาณและจิตใจของเธอใช่จะสุขและลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปได้.เธอยังคงทุกข์และยังคงรอคอยคนรักที่ใต้ต้นจามจุรี แห่งนี้อยู่ทุก ๆ วัน

                                                 ความรัก...คืออะไร
                                         คือความห่วงใย ความห่วงหา
                                     คือความเข้าใจ...ที่ให้กันตลอดมา
                                  หรือความหลงไหลเสน่ห์หาตามอารมณ์
                                                 ความรัก...คืออะไร
                                       คือความสุขใจ...คือความขื่นขม
                                             คือความรู้สึกที่ทุกข์ตรม
                                          คือการนั่งจมกับความเสียใจ
                                              แล้วรัก...คือสิ่งใดกันเล่า
                                         ทำไมผู้คนเฝ้าดิ้นรนและฝันใฝ่
                                      อยากรัก อยากครอบครอง มาต้องใจ
                                        อยากมีไว้เพียงเวลาเจอหน้ากัน
                                               หรือรัก...มีค่าเพียงแค่นี้
                                   แค่บอกว่า ...รักนะคนดี...แล้วเก็บไปฝัน
                                           แค่หลงไหล ในเวลา สบตากัน
                                     แค่รูปลักษณ์ ของเธอและฉัน ที่น่ามอง
                                             ไม่อยากให้เธอ...พูดว่ารัก
                                         ถ้าเธอรู้จักว่ามันเป็นเพียงแค่นี้
                                             อยากให้เธอรู้คุณค่าที่มันมี
                                        ไม่อยากให้เธอคนดีต้องเสียน้ำตา
                                            เพราะรัก...ต้องมีความเข้าใจ
                                           คอยถามไถ่...คอยให้คำปรึกษา
                                          ไม่ใช่บอกว่า รัก รัก รัก ทุกเวลา
                                          แต่กลับไม่รู้เลยว่า อีกคนทุกข์ใจ
                                                  รัก...ต้องให้เกียรติกัน
                                              ทั้งเธอและฉัน อย่าหวั่นไหว
                                                    รัก...ต้องรู้จักให้อภัย
                                              ต้องรู้จักไว้ใจ...ต้องใช้เวลา
                                                   อย่าใจร้อน...อย่ากังวล
                                                 อย่าดิ้นรน...อย่าแสวงหา
                                        อย่าใจน้อย....อย่าคิดไปต่างๆ นานา
                                              เมื่อถึงเวลา....รักมันจะมาเอง