ช่วงเวลาที่ดีของฉัน

ปากกาดาว...

   ครั้งหนึ่งฉันได้มีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเลที่เกาะช้างกับเพื่อน ๆ ..เพื่อนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  เราไม่เคยพูดจากัน    แค่หน้าเราก็ยังไม่เคยเห็นกันด้วยซ้ำไป.แต่ก็มีเหตุที่ทำให้เราต้องเดินทางไปด้วยกัน.
แต่แล้วความผูกพันมันก็เกิดขึ้นบันทึกหน้านี้ก็เป็นความรู้สึกของฉันในตอนนั้นถึงแม้มันจะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม.                     

     สายลมที่พัดเอื่อย ๆ พาให้คลื่นในท้องทะเลที่ประกายแวววาวไปด้วยแสงแดดที่ส่องมากระทบ  ยังคงเคลื่อนตัวเข้าหาฝั่งเรื่อย ๆ ..เพราะทะเลไม่เคยหลับใหล   ไม่ว่านานเพียงไหน..ยังคงมีคลื่นคอยกระทบเข้าหาฝั่งตลอดเวลา..หัวใจของใครบางคนก็ไม่เคยว่างเปล่า  แต่กลับมีบางสิ่งที่อยู่ในใจ  ที่ยังไม่เคยได้รับคำตอบเสียที  ค้นหาไปเรื่อย ๆ  เหมือนกับคลื่นในทะเล..ถึงแม้บางครั้งมันอาจจะดูเหงาที่ในบางเวลาต้องก้าวเดินไปบนถถนสายหัวใจเพียงลำพังแต่ในเวลานั้น..มันยังมีความรู้สึกว่าอย่างน้อยทะเล..ก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเรา  พาให้คลายความเหงาลงได้บ้าง.
                                         แสงแดดเริ่มจางหายไป   ท้องทะเลที่ดูกว้างสุดลูกหูลูกตาเริ่มมองไม่เห็นขอบเขตของท้องฟ้าและท้องทะเลที่แท้จริงสักเท่าใดนัก  ท้องฟ้าสีครามกำลังถูกสีส้มกอดไว้พร้อมกับสีชมพูที่คอยห้อมล้อมอยู่เคียงข้าง  เป็นสัญญานที่บอกให้รู้ว่าค่ำแล้ว..แต่ใครบางคนยังคงนอนทอดกายอยู่บนเก้าอี้ไม้ผ้าใบริมชายหาดทรายขาว  ภายในใจยังคงมีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่กำลังครุ่นคิดถึงอยู่.เรื่องราวที่ไม่เคยได้รู้คำตอบ.ไม่เคยเข้าใจ
                                          ความมืดจับมือเดินทางกันมาพร้อมกับความเงียบ...มันเป็นสัญญานบอกให้รู้ว่าพรุ่งนี้กำลังจะมาถึงวันนี้กำลังจะจบลง  วันนี้ที่มีแต่ความสุข  วันนี้ที่มีเพื่อน  วันนี้ที่เรื่องราวดีดีแวะมาทักทาย.และกำลังจะจากไป  หากความมืดนี้กลายเป็นแสงสว่างของเช้าวันใหม่
                                           เรื่องราวดีดีที่เกิดขึ้นที่นี่.ทุกช่วงเวลาของความรู้สึกที่สุขใจ  มันถูกเรียงร้อยไว้เป็นพวงมาลัยที่ถูกร้อยรวมกันไว้ด้วยความผูกพัน..ความรัก.ที่มีกลิ่นไอของความสุข  ไม่แพ้กลิ่นหอมของดอกไม้.ทุกช่วงเวลาเหล่านี้ จะยังคงอยู่ภายในใจฉันตลอดไป