“ รู้สึกดี...เพราะมีเธอ (3)“ ตอน คนของใจ...ไม่ใช่เธอ

..ชาเย็น..

3.
 แพรว...ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก  เพ็ญแขเคาะประตูห้องลูกสาว เพราะเห็นว่าสายแล้วลูกสาวของตนก็ยังไม่ตื่นซะที
สักพักแพรวรรณจึงเดินมาเปิดประตูเพื่อพบผู้เป็นมารดาอย่างเหนื่อยอ่อน  แพรวปวดหัวมากเลยค่ะ คงจะไปฝึกงานไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ  เธอเอ่ยพลางเอามือกุมขมับตนเอง
เพ็ญแขจึงเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากลูกสาวก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ  ตายแล้วลูก ตัวร้อนเป็นไฟเลย  
 แม่ช่วยบอกโสทีนะคะว่าแพรวไปฝึกงานไม่ไหว ให้โสบอกพี่วัฒน์ให้ด้วยนะคะแม่  เธอโอบกอดมารดาด้วยท่าทางอ้อนๆ
 จ้ะ...แม่จะบอกโสให้นะ แล้วเดี๋ยวแม่จะเอาข้าวกับยามาให้นะ ไปนอนเถอะ พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ นะลูก  แม่เธอยังคงเป็นห่วงเธอไม่เปลี่ยนแปลง เธอโชคดีที่สุดแล้วที่มีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีพ่อก็ตาม หากแม่ก็ทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ให้เธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
 ค่ะแม่  แพรวรรณยิ้มและรับคำก่อนจะเดินไปยังเตียงแล้วฟุบหลับอย่างหมดแรง 
 พี่วัฒน์คะ วันนี้แพรวไม่สบายค่ะ เลยมาฝึกงานไม่ได้ เค้าฝากให้โสมาบอกพี่น่ะค่ะ  โสภิตาเอ่ยขึ้นเมื่อพบหน้าภควัฒน์ 
 แล้วแพรวเค้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า  ท่าทางเขากระวนกระวาย หากทำให้โสภิตาเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
 ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ไข้ขึ้นน่ะค่ะ นอนพักก็คงหาย  ดวงตาเธอหลุบลง ไม่กล้ามองหน้าเขา หากภายในใจเต็มไปด้วยความน้อยใจ และเธอก็รู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะน้อยใจเขา
 งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เราไปเยี่ยมแพรวกันนะ โสไปเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะ  ดวงตาเขาดูเป็นประกายขึ้นมาทันที ยังไงเธอก็ไม่สามารถเลิกชอบดวงตาคู่นี้ได้หรอก ถึงแม้ว่าจะเป็นเธอที่ชอบเขาข้างเดียวก็ตาม...
 ค่ะ โสจะไปกับพี่วัฒน์ค่ะ  เธอยิ้มรับ พยายามซ่อนดวงตาที่เศร้านั้นไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ทำให้เพ็ญแขต้องละมือจากการเตรียมอาหารเย็น แล้วออกไปดูว่ามีใครมา ก็บ้านเธอไม่ค่อยมีใครไปมาหาสู่มากนัก นอกจากโสภิตาเพื่อนของลูกสาวเธอ 
 สวัสดีค่ะแม่  โสภิตายกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะแนะนำภควัฒน์ให้เพ็ญแขรู้จัก 
 แม่คะ นี่คุณภควัฒน์ค่ะ เป็นรองประธานบริษัทที่โสกับแพรวไปฝึกงานน่ะค่ะ  
 สวัสดีครับ  เขาพนมมือไหว้อย่างสุภาพ
 พี่วัฒน์กับโสมาเยี่ยมแพรวน่ะค่ะ แพรวเป็นยังไงบ้างคะ  โสภิตาถามถึงอาการของเพื่อนรักอย่างห่วงใย	
 ดีขึ้นแล้วล่ะจ้ะ  เพ็ญแขลูบหัวโสภิตาอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะหันไปเอ่ยกับภควัฒน์ 
 แต่เห็นแพรวเค้าว่าพรุ่งนี้จะขอหยุดอีกวันหนึ่งนะคะ 
 ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้แพรวหายดีก่อนดีกว่าครับ ถ้ายังไม่หายแล้วรีบมาทำงาน ผมจะยิ่งเป็นห่วงมากกว่าครับ  เขากล่าว หากสายตาก็ลอบมองหาผู้ที่ถูกพูดถึง
 โสกับคุณวัฒน์นั่งคอยก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปบอกแพรวให้  เพ็ญแขเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของลูกสาว
เพ็ญแขหายไปสักพักก็กลับลงมาพร้อมแพรวรรณ ซึ่งท่าทางดีขึ้นเนื่องจากได้พักผ่อนมาทั้งวัน แม้จะยังไม่หายดีก็ตาม 
 สวัสดีค่ะ...พี่วัฒน์  เธอทักทายภควัฒน์ และไม่ลืมที่จะทักทายเพื่อน  หวัดดีจ้ะโส เป็นไงบ้าง  
 โสน่าจะถามแพรวมากกว่านะประโยคเนี้ย  โสภิตาอมยิ้ม ทำเอาแพรวรรณทำหน้าเหรอหรา
 อ้าวเหรอ  ภควัฒน์เองยังอดขำเธอไม่ได้ 
 นี่พี่วัฒน์ตามมาหัวเราะแพรวถึงบ้านเลยเหรอคะ  เธอแหวใส่เขา
 ก็แพรวไม่ไปทำงานพี่ก็ไม่รู้จะหัวเราะใครนี่ เลยให้โสเค้าพามาเนี่ย  เขาทำหน้าเจ้าเล่ห์
 คุณวัฒน์... หนูโส... อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะจ๊ะ  เพ็ญแขเดินเข้ามาในวงสนทนา ก่อนที่สงครามย่อยๆ จะเกิดขึ้นในบ้านของหล่อน
โสภิตารับอาสาช่วยเพ็ญแขล้างจานหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เพราะเห็นว่าเพื่อนไม่สบาย แพรวรรณจึงชวนภควัฒน์ออกมานั่งเล่นที่โต๊ะหินหน้าบ้าน
 แพรว... เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
 คะ  แพรวรรณมองหน้าเขา
 พี่เป็นห่วงแพรวมากนะ พอพี่รู้ว่าแพรวไม่สบายพี่ก็ร้อนใจ พี่อยากจะดูแลแพรวให้มากกว่านี้  เขาพูดพลางส่งสายตาแปลกๆ จนเธอสังเกตเห็นได้
 ขอบคุณนะคะ แต่แพรวก็ดูแลตัวเองได้นี่คะ  
เอ่อ...แพรวพอจะคบกับพี่ได้มั๊ย พี่รู้ว่าแพรวยังไม่มีใคร  เขากล้าๆ กลัวๆ กับการที่จะต้องพูดประโยคนี้
 ตอนนี้เราก็คบกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ  เธอแกล้งเฉไฉ
 พี่หมายความว่าคบกันแบบคนรักน่ะ พอจะได้มั๊ย...แพรว  เขายังคงรุกเร้าเธอต่อ
เธอมองหน้าเขา ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างภควัฒน์ ซึ่งใครๆ ก็อยากจะเป็นแฟนกับเขา จะมาขอคบกับเธอ แต่แทนที่เธอจะดีใจอย่างผู้หญิงทั่วไปๆ หากเธอกลับคิดถึงคนๆ หนึ่ง ซึ่งไม่ใช่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอ 
ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เธอคงไม่สามารถรับปากว่าจะคบกับเขาได้หรอก...
 แพรวว่าเราคบกันแบบพี่แบบน้องไม่ดีกว่าเหรอคะ  เธอปฏิเสธเขาอ้อมๆ เพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ
เขาก้มหน้าลงก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวัง  พี่เข้าใจแล้วล่ะ...พี่คิดไปข้างเดียวจริงๆ  
 พี่วัฒน์...อย่าคิดมากสิคะ ยังไงแพรวก็ยังเป็นน้องสาวพี่นะ  เธอปลอบเขาพลางเอื้อมมือไปแตะบนหลังมือเขา ทำให้เขากุมมือเธอไว้แน่น
เขาเงยหน้าขึ้นมองตาเธอ ด้วยสายตาที่ดูจริงจังกว่าทุกครั้ง  พี่ตัดใจจากแพรวไม่ได้หรอก ยังไงพี่ก็จะรอแพรว แต่แพรวไม่ต้องคิดมากล่ะ พี่ไม่เร่งรัดแพรวหรอกนะ พี่รอได้ สำหรับแพรวพี่รอได้เสมอ 
 พี่วัฒน์... 
 เธอจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้นะ...แพรวรรณ...เธอจะปล่อยให้ผู้ชายดีๆ อย่างภควัฒน์ต้องจมปลักอยู่กับเธอไม่ได้นะ...
 พี่วัฒน์อย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ ยิ่งพี่วัฒน์ทำอย่างนี้ก็จะยิ่งทำให้แพรวรู้สึกผิดนะคะ  หญิงสาวหน้าเสีย
 แพรวอย่าห้ามพี่เลยนะ พี่ตั้งใจไว้แล้ว  เขายังคงย้ำคำพูดเดิม
 ถึงแพรวจะมีคนอื่นเหรอคะ  เธอดึงมือกลับ ไม่กล้าสบตาเขา
 ใคร...แพรวมีใครแล้วงั้นเหรอ  เขาทำหน้าตกใจ และรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
แพรวรรณนิ่งเงียบไปพักนึงก่อนที่จะตอบเขา 
 ไม่มีหรอกค่ะ  
เธอเองยังไม่แน่ใจกับคนในความคิดของเธอ
เขาลอบถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้น  งั้นพี่ก็จะรอจนกว่าแพรวจะมีคนที่มาดูแลแพรวก็แล้วกัน ตกลงมั๊ย  เขาส่งยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่ไม่ทันที่เธอจะตอบอะไรโสภิตาก็เดินออกมาจากบ้าน และตรงมายังคนทั้งสอง
 ว่าไงจ๊ะ โส ทำไมช้าจังล่ะ  แพรวรรณเปลี่ยนเรื่องทันที พร้อมกับเขยิบออกห่างจากเขา
 คุยกับแม่เพลินน่ะจ้ะ  ความจริงเธอยืนแอบอยู่ตรงประตูนานแล้ว นานเสียจนที่เธอเกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอรู้ดีว่าการที่เธอมาแอบฟังอย่างนี้เป็นการเสียมารยาท แต่เธอก็ห้ามใจไว้ไม่ได้ แม้จะรู้ว่ามันจะทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจก็ตาม
 กลับกันเถอะค่ะพี่วัฒน์ ให้แพรวเขาพักผ่อนเถอะนะคะ  โสภิตาเอ่ยขึ้น เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงให้
ราบเรียบที่สุด
ภควัฒน์มองหน้าแพรวรรณ เขายังไม่อยากกลับตอนนี้เลย แต่ก็จริงของโสภิตา เขากวนใจเธอมามากแล้ว เขาควรจะให้เธอได้พักผ่อนบ้าง
 งั้นพี่กลับก่อนนะ พักผ่อนมากๆ นะ พี่เป็นห่วง  เขาว่าพลางขยับตัวลุกขึ้น
 ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ โสด้วยนะ แล้วเจอกันจ้ะ  แพรวรรณเดินไปจับแก้มเพื่อนเป็นการร่ำลา
หลังจากที่ทั้งสองคนได้ไหว้ลาผู้เป็นแม่ของแพรวรรณได้สักพัก เสียงรถก็แล่นออกจากบ้านไป