“รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 1...”

Pat_Big

วันนี้...ก็เหมือนกับทุกๆวัน...เธอยังคงนำดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกมา ณ ที่แห่งนี้...เป็นประจำ..ที่แห่งนี้เป็นที่สุดท้ายที่เธอได้เจอเค้า...และนับจากวันนั้น..2ปีผ่านไปแล้ว..เธอก็ไม่เคยได้เจอเค้าอีกเลย...
แต่ในหัวใจของเธอนั้น...ไม่เคยหมดหวังหรือเสื่อมศรัทธาต่อความหวังเลย..เธอยังคงรอเค้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง...เธอไม่ได้ต้องการอะไร..เธอต้องการเพียงแค่นำดอกกุหลาบสีขาวซึ่งเค้าเคยบอกไว้ว่า "ที่เค้าชอบดอกกุหลาบสีขาว เพราะว่ามันบริสุทธิ์ เค้าอยากให้ความรักของเค้า เป็นรักแท้ที่บริสุทธิ์เหมือนดอกกุลาบขาวนี้"มามอบให้เค้า...และได้บอกเค้าในสิ่งที่เค้าเคยอยากฟังเมื่อสองปีที่ผ่านมา...ก็เท่านั้น...
เธอไม่เคยกังวลว่าถ้าเค้ามีใครอยู่แล้ว เธอจะทำยังไง...เพราะสิ่งที่เธอต้องการก็คือ ได้บอกว่า "เธอรักเค้า...เพราะเค้าเป็นอย่างที่เค้าเป็น เธอไม่ได้รักเค้าเพียงเพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเค้าอย่างที่ใครๆเข้าใจ".. อย่างที่เค้าอยากได้ยินแล้วเธอก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเค้าเลยจนมันอาจจะสายเกินไป...ในความรู้สึกของคนอื่น..แต่สำหรับเธอแล้ว..ไม่ว่าจะอีกกี่ปี..เธอก็จะรอบอกคำนี้กับเค้า...แม้ว่าจะรอจนลมหายใจสุดท้ายของเธอก็ตาม...
ที่ตรงนี้...เป็นทุ่งหญ้าใกล้ๆหมู่บ้านที่เธอและเค้าอาศัยอยู่...มีแม่น้ำสายเล็กๆที่ใสสะอาด...มีดอกไม้ป่านานาชนิด...ที่ออกดอกแข่งกันบานเต็มไปหมด...เค้าชอบที่นี่มาก ไม่ว่าเค้าจะมีความรู้สึกแบบไหน เค้ามักจะมาที่นี่...และที่นี่เอง..ที่ทำให้เธอกับเค้าได้เจอกัน
....เธอยังจำวันนั้นได้ดี...เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้นี่เอง....
 
ทุ่งหญ้าหน้าร้อน....ดอกไม้จะออกดอกสีสดใสบานเต็มทุ่งไปหมด...นกและสัตว์ป่าหลายชนิดออกมาวิ่งเล่นราวกับว่าจะทำจิตใจให้ผ่องใสแข่งกับอากาศร้อน...ถึงแม้ว่าจะเป็นหน้าร้อน..แต่อากาศที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้นับว่ากำลังดีทีเดียว...มีแสงแดดสาดส่อง..สายลมที่พัดผ่านตลอดเวลา...และมีแม่น้ำที่ทำให้ดูสบายตาสบายใจมากยิ่งขึ้น....
ชายหนุ่มคนหนึ่ง...กำลังนั่งวาดรูปอยู่อย่างผ่อนคลาย...สีหน้าและแววตาของเค้าดูมีความสุขและอ่อนโยน...แต่ภายในตาคู่นั้น..แฝงความเศร้าเอาไว้ลึกๆ...ลึกจนคนรอบข้างเค้าไม่เคยได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่คนเดียว...
เค้ากำลังวาดรูปดอกไม้นานาชนิดในทุ่งหญ้านี้...เค้าเป็นผู้ชายที่บางครั้งก็ชอบวาดอะไรที่ผู้ชายคนอื่นไม่วาดกัน...เค้าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว จัดว่าเป็นที่หมายปองของสาวๆทั่วๆไป...เวลาที่เค้ายิ้ม..ไม่ใช่แค่ปากเค้าเท่านั้นที่แสดงว่าเค้ากำลังยิ้ม..แต่ดวงตาและหัวใจของเค้าก็ยิ้มด้วย...แต่เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก จึงไม่ค่อยมีใครเข้าใจความเป็นตัวของเค้านัก...แต่เมื่อเวลาที่เค้าแสดงความรู้สึกแล้ว...จะสัมผัสได้ทันทีว่ามันออกมาจากหัวใจของเค้าจริงๆ...
ขณะที่เค้ากลังเพลิดเพลินกับการวาดรูปอยู่นั้น...มีสุนัขสีขาวตัวเล็กๆตัวนึง...วิ่งมาใกล้ๆเค้า..แล้วหมอบลงตรงใกล้ๆกับที่ๆเค้านั่ง..มันตัวสั่น..เหมือนกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง..จริงๆแล้วมันหลงทางมาจนถึงทุ่งหญ้าแห่งนี้...เมื่อมันเห็นเค้ามันจึงวิ่งเข้ามาหา...
เค้ารู้สึกแปลกใจว่า..สุนัขตัวนี้ออกจะแปลกๆ..ทำไมมันไม่กลัวชายแปลกหน้าอย่างเค้าเลย..กลับมาหมอบลงใกล้ๆเค้า..ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน...
"ว่าไง..เจ้าหมาน้อย..หนีอะไรมาเหรอ..แล้วมาที่นี่ได้ยังไง " ชายหนุ่มอุ้มเจ้าสุนัขน้อยขึ้นมา...มันครางหงิงๆ แล้วก็เลียมือเค้า...เค้าหัวเราะแล้วพูดว่า "หิวล่ะสิเจ้าน่ะ เอ้า นี่ ฉันมีแซนวิชนะ แต่ว่าฉันให้เธอก็แล้วกันนะ ฉันยังไม่หิวหรอก" 
เจ้าสุนัขน้อยกินแซนวิชของเค้าเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว...แล้วมันก็หลับไปแทบเท้าเค้านั่นเอง...เค้ามองมันอย่างเอ็นดู...ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เจ้าสุนัข..." หลงทางและหิวโซมาเชียว พอกินอิ่มก็เลยหลับ ท่าทางจะเหนื่อย" เค้าจึงลูบหัวมันเบาๆ ก่อนที่จะหันไปวาดรูปต่อ...
สิบนาทีต่อมา..เค้าได้ยินเสียงเรียก..."โมโม่ อยู่ไหน ออกมาหาพัชเถอะ..โมโม่ กลับบ้านเรานะ..โมโม่" เป็นเสียงหญิงสาว เค้าเข้าใจในทันทีว่า "อ๋อ มาตามหาเจ้าตัวนี้ล่ะสินะ หนีเจ้าของมาใช่มั้ยเรานี่ ซนจริงๆเลยนะ" เค้ากำลังจะอุ้มเจ้าโมโม่ไปหาเจ้าของเสียงนั้น แต่หญิงสาวก็วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงทุ่งหญ้าพอดี...
ทันทีที่เธอเห็นเจ้าโมโม่...เธอกลับไม่ได้มองมัน...แต่มองชายหนุ่มคนนี้...คนที่เธอรู้สึกคุ้นหน้า...เธอมองเค้าอยู่สักพัก เค้าจึงเอ่ยปากว่า.."คุณเป็นเจ้าของเจ้าตัวนี้ใช่มั้ยครับ " หญิงสาวสะดุ้งก่อนตอบเล็กน้อย " เอ่อ ใช่ค่ะ คือฉันไปซื้อของแล้วเจ้าโมโม่ก็แอบตามไปด้วย แต่คงจำทางกลับบ้านไม่ได้ ก็เลยหลงมาที่นี่น่ะค่ะ " 
เค้ายิ้มให้เธอ เธอรู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มนั้น มันดูอบอุ่นอย่างมากมาย อย่างที่เธอไม่เคยได้เจอใครยิ้มแล้วทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้...
"ผมก็คิดว่าเจ้าตัวนี้คงหลงทางมา และท่าทางจะหิวมากด้วย พอกินอิ่มก็เลยหลับไปน่ะครับ" หญิงสาวเหลือบไปเห็นกล่องแซนวิชที่ว่างเปล่า..เธอหน้าแดงแล้วพูดว่า..."ตายจริง เจ้าโมโม่แย่งแซนวิชคุณกินหมดเลย ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ายังไงฉันจะชดใช้ให้ค่ะ"
ชายหนุ่มหัวเราะ...พลางพูดว่า..."ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีให้มันกินเอง ทุกๆอย่างในโลกนี้ก็เหมือนกัน ถ้าผมยินดีจะให้ ผมจะไม่รับอะไรคืนตอบแทนหรอกนะครับ เอาเป็นว่าถ้าคุณอยากจะตอบแทนผม ช่วยเป็นแบบให้ผมวาดรูปแทนละกัน..."
หญิงสาวประหลาดใจมาก...ที่เค้าขอให้เธอเป็นแบบ ทั้งๆที่เค้ายังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอนิ่งและคิด...............