ฟื้นฝอยฯ เรื่อง..สวัสดีปีใหม่..

กุ้งหนามแดง

วันขึ้นปีใหม่ จะมาถึงแล้ว พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ อืม! มนุษย์เงินเดือนจะได้มีเวลาพักผ่อนยาวๆ สักที หลังจากตรากตรำทำงานมาเป็นปี..(อย่านับพักร้อนน่ะ..คนละส่วนกัน)
งานช่วงบ่ายของวันที่ 30 ธันวาคม ปีนั้น ก็ไม่มีอะไรมากมาย คนส่วนใหญ่ก็คงคิดถึงการพักผ่อนจนไม่มีกระจิตกระใจทำงานเท่าไรนัก กุ้งก็เช่นกัน ..
 ห้าปีมาแล้ว แต่ยังจำถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี..เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นวันนี้เลย..				

เย็นวันนั้น ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการทำงานของปี  17.00 น.ตรงเป๊ะ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าถือออกจากบริษัทฯ ก็แวะทักทายเพื่อนก่อน..

แล้วเจอกันใหม่ปีหน้าน่ะค่ะ พี่ๆ...ทั้งหลาย น้องๆ ด้วย กุ้งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม..น้อยๆ ประมาณว่าแก้มแทบแตก..
ยัยกุ้ง เธอจะกลับลพบุรีหรือเปล่า ขับรถดีๆ ล่ะ พี่ๆ ยังไม่วายจะเป็นห่วง ในความเป็นสาวนักซิ่งที่ต่างก็เคยรู้กิตติศัพท์ดี เพราะเคยพากันไปเที่ยวต่างจังหวัดซะหลายหน ด้วยฝีเท้าของโชเฟอร์คนนี้..
ค่ะ ขอบคุณค่ะ พี่ รถเยอะอย่างนี้ คงขับได้สัก 80 ก็เก่งแล้วล่ะค่ะ มันค่ำแล้วด้วย กุ้งบอกเพื่อมิให้เพื่อนๆ เป็นห่วงก่อนจบการร่ำลา อย่างเป็นทางการ

รถได้เคลื่อนออกจากบริษัทฯ วันนั้น รถเยอะมากแต่ก็ไม่ถึงกับติดขัดมากมาย ก็ใช้เส้นทางประจำขับรถสู่บ้านพ่อแม่ ใช้เส้นทางทางหลวง 345 เพื่อไปเยี่ยมคุณยายที่ปทุมธานีก่อน..ขับมาสักพักรู้สึกรถมีอาการผิดปกติคือมันจะสั่นๆ ไปทั้งคัน ก็เลยคิดเอาเองว่าคงไม่ได้เปลี่ยนน้ำมันเครื่องแน่เลย เพราะจะต้องเปลี่ยนทุก 5,000 กม. แต่รู้สึกงวดนี้จะลืมตัวไปหน่อยปล่อยเลยไปคิดว่าไม่เป็นไร.. ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์ประการใด  ก็เลยแวะปั๊มบริการเปลี่ยนถ่ายน้ำมันแถวๆ บ้านยาย ถ่ายน้ำมันเครื่องซะเรียบร้อย  แวะเยี่ยมญาติผู้ใหญ่..แล้วก็จะตีรถขึ้นสายเอเซียไปเลย...

วิ่งไปได้สักพักยังไม่ถึง 10 กิโลเลย รถสั่นอีกแล้ว มันไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนี่นา ทำไงดี เผื่อเป็นอะไรกลางทางจะลำบาก เพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวขับรถกลางคืน ตอนนั้นหกโมงกว่าแล้วเพราะรถมันค่อนข้างเยอะ เหมือนอย่างที่นึกไว้..เอาไงดีหว่า  บ้านยายกลับไปก็คงไม่เหมาะเพราะเห็นเส้นทางแล้วรถติดยิ่งกว่าขาออกอีก  นึกขึ้นมาได้ไปค้างบ้านเพื่อนแถวรังสิตดีกว่า พอดีสามีเธอไปต่างประเทศ เราจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย เรียกว่าประโยชน์สองต่อ..เมื่อนึกดังนั้นจึงไปนอนค้างบ้านเพื่อนหนึ่งคืน..นอนหลับฝันดี..				

พอรุ่งเช้าวันที่ 1 มกราคม แปดโมงเช้า..ไปดีกว่าเพราะเพื่อนจะไปรับสามีที่สนามบินกลับไฟล์ทเช้าพอดี จะได้ไม่ต้องไปกวนเขา ว่าแล้วก็ล่ำลากันเพื่อนมันบอกว่าขับรถดีๆ ล่ะ..เออ! รู้แล้วขอบใจจ๊ะ ไม่ซิ่งจ๊ะ รถมันมีปัญหาอยู่น่ะ ตัวเอง..

พอขับรถมาได้สักพักหนึ่ง ถึงบางประอิน ด้วยความเร็วประมาณ 80 ก.ม/ ชั่วโมง ตอนนี้อยู่เลนซ้ายสุด สันดานเดิมที่ไม่ชอบเสียเวลากับการรอคอยรถคันข้างหน้า ก็คิดในใจว่าขับช้าจังเลยน่ะ เราไม่อยากเกาะกลุ่มแล้วละ  เลยตีรถออกทางขวา ซึ่งมองแล้วไม่มีรถตามมาเลย ด้วยความเร็วสูงขึ้นกว่าเดิมเหยียบไปจนไมล์ชี้เกือบเลข 100 ห่างมาจากกลุ่มเดิมที่กล่าวมาได้สักกิโลนึงได้  ทันใดนั้น เกิดมีเสียงดังขึ้นที่หน้าหม้อ ปัง.....ดังมาก..

อะไร กันเนี่ย  เครื่องพังเลยเหรอ เคยขับแรงกว่านี้ มันไม่น่าฮีด เลยนี่นา ดูดีแล้ว น้ำมันก็เพิ่งถ่ายมามีอะไรอีกอ่ะ...เลยใช้สติประคองรถจากเลนขวาเข้าซ้ายชิดขอบทาง ดูทีสิว่ามันมีอะไร ..
พอจอดรถเรียบร้อย ก็ลงมาดู แม่เจ้า! ยางระเบิด ไอ้เสียงที่ได้ยินตะกี๊นี้น่ะ ยางมันระเบิดที่ล้อด้านซ้าย หัวใจเต้นตูม ทำไงดีอ่ะ มาคนเดียว อืม! จำได้ว่าเมื่อกี้ผ่านปั๊มน้ำมันมา มองย้อนกลับไป..เอ้อ..ก็ไกลเท่าไร มองไปข้างหน้า ไร้อนาคตสิ้นดีไม่มีปั๊มน้ำมันเลย..จึงตัดสินใจว่าเราควรจะถอยหลังกลับไปที่ปั๊มที่ใกล้ที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ค่อยๆ เกาะไหล่ทางถอยไป..อืม! ไม่ลืมเปิดไฟฉุกเฉินอีกต่างหาก..

มีรถที่กำลังเดินทางขึ้นเหนือ..ก็จอดแวะถามว่ารถเป็นอะไรเหรอ เราบอกยางแตก แต่ก็ไม่มีผู้ใดให้ความเห็นอย่างไร อ้อ! มีอยู่คันหนึ่งบอกดีแล้วล่ะ ถอยรถเข้าปั๊มดีที่สุด (ช่วยให้กำลังใจชะมัดเลย) เราถอยรถเข้าปั๊มเรียบร้อย โชคดีที่ปั๊มนั้นมันมีร้านปะยาง 24 ชั่วโมง..ก็เลยให้เขาช่วยเปลี่ยนยางอะไหล่ให้ซะเลย  ยางที่ระเบิดก็เยินซะเกินใช้การแล้วล่ะ   เก็บไว้เป็นอนุสรณ์แห่งการรอดชีวิต....แล้วก็โทรบอกทางบ้านด้วยว่าอาจช้าหน่อย เพราะมีปัญหาดังที่กล่าว ซึ่งก็ตื่นเต้นกันแต่กุ้งบอกว่าไม่ต้องมา แก้ไขได้เรียบร้อยแล้ว..เฮ้อ! โล่ง..อก..				

หลังจากนั้นอีกสองสัปดาห์ รถก็มีปัญหาที่ล้อด้านซ้ายมีเสียงดังมากขนาดว่าเปิดวิทยุแล้วฟังไม่รู้เรื่อง เลยไปให้ทางศูนย์ดู ปรากฏว่าลูกปืนล้อแตก เลยต้องเสียค่าซ่อมไปอีกจำนวนหนึ่ง ไม่มากเท่าไร หลักพันก็เปลี่ยนไปตามสภาพ..

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไร  ก็นึกขอบคุณเพื่อนคนนั้นที่ให้ที่พักพิง และก็ได้แต่สอนตัวเองว่าขอให้เรามีสติที่จะประคับประคองกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่จะเกิดขึ้น ... ถ้าวันนั้น ไร้สติ  คงไม่มีเรามานั่งเขียนเรื่องเล่าอย่างทุกวันนี้....และทุกอย่างย่อมแก้ไขได้...ซึ่งเป็นคำที่พ่อสอนเสมอ..  

ขอบคุณคำสอนของพ่อ...
และยังไม่ถึงเวลาของเรา...อย่าประมาท...
..