เธอคนที่ผมอยากให้อ่าน

ผู้ชาย พระจันทร์ และ ความรู้สึก

ผมมีอาชีพเป็นช่างภาพรายการ TV แห่งหนึ่ง หน้าที่รับผิดชอบของผมก็ตามตำแหน่งละครับ วันหนึ่งผมได้รับคำสั่งให้ออกไปถ่ายงานหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ ที่อำเถอฝาง  และในแต่ละครั้งที่ผมไปก็จะพบเจอกลุ่มพยาบาล ก็นั้นแหละครับ เราก็ตานิสัยของผู้ชายนั้นละครับ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากนอกจากการพูดคุยเท่านั้น แต่ในครั้งนี้ มันไม่เหมือนทุกๆครั้งที่ ผ่านมา  รอยยิ้มและแววตาที่อ่อนโยน ความงดงามที่ทำให้ผมนั้นต้องที่ จะสะดุดกับเธอคนนี้ ผมเริ่มโดยการเข้าไปพูดคุยตามหน้าที่ของเราที่จะต้องสัมภาษณ์  เพื่อเก็บข้อมูลออกอากาศแต่แล้ว แต่แล้วก็นอกเรื่องจนได้  ครั้งนี้ก็เลยทำให้เราที่รู้จักกัน ช่วงเวลาที่ว่างๆ ผมก็เลยมักที่จะไปแถวๆ ที่ๆเธอนั้นอยู่ไปช่วย ไปดูอะไรประมาณนั้นล่ะ ครับ แล้วก็จนเสร็จงานหน่วยแพทย์นั้น เราก็ได้แลกเบอร์โทรศัพท์กันเพื่อที่จะได้ติดต่อกันในครั้งหน้า  แล้วเราก็หายจากกันไปช่วงเวลาหนึ่ง
แล้ววันหนึ่งก็มีโทรศัพท์จากเธอคนนี้เข้ามา เธอร้องขอให้ผมนำตารางหน่วยแพทย์ครั้ง หน้าไปให้เธอผมงงมากในครั้งแรกว่าเป็นใคร เธอเล่าถึงเรื่องตอนนั้นก็เลยทำให้ผมจดจำเธอได้ เราได้นัดเจอกันที่แห่งหนึ่งเพื่อมอบตารางให้กับเธอและที่แห่งนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรา  หลังจากนั้นเราก็เริ่มที่จะนัดเจอกันในบางวันเวลาที่เย็นหรือว่าช่วงที่เราว่างกัน เวลานั้นทำให้เรานั้นใกล้กันมากขึ้น  มีครั้งหนึ่งเธออ่อนไหวกับสิ่งที่เข้ามากระทบ ผมก็เพียงได้แต่นั่งมอบแต่เรายังทำอะไรไม่ได้มาก  นั่งดูและก็มอบหนังสือเล่มหนึ่งให้กับเธอ  หนังสือเล่มนี้ได้พูดถึงกำลังใจ  และมันก็เป็นผลมันทำให้เธอรู้สึกดี  ในช่วงแรกนั้นผมมักจะขอพบเจอเธออยู่ตลอดและหาทางที่จะใช้เวลาด้วยกัน วันหนึ่งเราไปที่น้ำตกด้วยกัน เธอบอกว่าอากาศและวิวที่นี้สวยมากอยากจะชวนผมไป เราไปที่นั้น  ถือได้ว่าเป็นการไปเที่ยวเดทครั้งแรกหลังจากที่เรานั้น พบพูดกันมาเป็นเวลานาน  เราแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ มากมายที่เราทั้งสองคนได้สัมผัสเข้ามา  ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ความชอบในของ การท่องเที่ยว เรื่องที่บ้าน  ในตอนคืนวันนั้นผมไปส่งเธอที่คณะ ของเธอและรอหลังจากที่เสร็จงานเรามานั่งที่ดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง  ความอ่อนล้าจะการไปเที่ยวและงานที่แสนจะเหนื่อยของเธอ ทำให้เธอหลับไม่รู้เรื่อง  ผมดึงเธอมานอนที่ไหล่ของผม   ผมได้มองเห็นความสดใสงดงามที่อยู่ในเธอมากยิ่งขึ้น  ผู้หญิงที่กล้าที่จะรับผิดชอบงานที่ใหญ่ และดูแลงานอะไรๆที่ผู้ชายอย่างเรานึกไม่ถึง  เธอเป็นมากกว่าผู้หญิงที่ใครๆรู้จัก 
 และวันหนึ่งเราก็กลายเป็นแฟนกันอย่างที่ใครหลายคนได้คิดไว้  แต่แล้ววันหนึ่งผมมารู้ว่าเธอมีคนที่รักแล้ว มันทำให้ผมนั้น ลำบากใจมากว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ จะถอยก็ถอยไม่ได้ จำใจที่จะต้องยอมรับสถาพของตัวเองอันเจ็บปวด และผมก็ได้ทำการประชด เธอโดยการกลับไปหาแฟนเก่าเพื่อให้เธอรู้สึกบ้าง แต่แล้วการที่ผมทำแบบนั้นกลายเป็นการที่ทำให้เรา นั้นทะเลาะกัน มันเป็นความผิดของผมเองที่ทำแบบนั้น ผมไม่ยอมที่จะมองดูเองว่าเธอมีเจ้าของหัวใจแล้วหรือยัง  วันเวลาที่ผ่านไปเราก็ยังที่จะอยู่ด้วยกันพยายามที่จะไม่นึกถึงสิ่งเหล่านั้น นึกเพียงแต่ว่ามีเราสองคนเท่านั้น จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เราจะต้องยอมให้เธอคนนี้  อยู่กับคนนั้นด้วยหรือ พยายามที่จะแย่งเธอมาแกล้งผู้ชายคนนั้น ทุกทาง ผมทำสำเร็จเธออยู่กับผม  แต่แล้วสิ่งหนึ่งที่ผมนั้นยังไม่ได้มองก็คือ การที่ได้มาเพียงตัวเธอเท่านั้น เวลาที่มีอยู่ การอยู่ของเธอนั้นก็มีค่าเท่ากับศูนย์  ผมเจ็บปวดและร้องไห้กับตัวเองที่ไง่ๆ มาก  วันหนึ่งผมเผลอร้องให้   ต่อหน้าเธอ-เธอมองผมและก็เข้าใจอะไรหลายสิ่ง และยอมที่จะอยู่กับผม เราอยู่ด้วยกันในช่วงแรกๆ ไม่มีอะไรมาก แต่แล้วก็เปลี่ยนไป เราเริ่มที่จะทะเลาะกัน กลัวใครที่จะมาแย่งเธอไป ส่วนเธอก็กลัวจะมีใครที่จะมาแย่งผมไป เรารักและอยู่ด้วยกันแต่ก็ยังมีเรื่องทะเลาะกัน  แม้ในตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกัน  มันเป็นความผิดของผมเองที่มักจะหาเรื่องขึ้นมาทะเลาะกันทั้งที่หาก ผมยอมๆให้มันผ่านไปก็เท่านั้น  แต่ในเวลาบางช่วงเราก็มีความสุขกับการที่อยู่ด้วยกัน  เรานั่งกอดกันกลางกองไฟเล็กๆ ที่บ้านชาวเขา นั่งหัวเราะกับสิ่งที่อยู่รอบๆตัว  แล้วทุกอย่างก็ดีขึ้น  การทะเลาะ ความไม่เข้าใจนั้นหายไป  
ในช่วงปีใหม่เธอร้องขอให้ ผมนั้นเรียนต่อเพื่อที่ ทางบ้านของเธอนั้น  จะได้ไม่ว่าเธอ ผมยอมที่จะทำและผลก็สอบติดสถาบันแห่งหนึ่ง การเรียนก็เป็นที่หน้าพอใจ แต่แล้วเรื่องที่ทำให้เรานั้นต้องทะเลาะกันก็เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เพราะคนที่เข้ามาหาผม  ผมยอมที่จะให้เธอนั้นจัดการ  ผมยอมเธอเพราะผมนั้น ต้องการมีเพียงเธอเท่านั้น ผมยอมเธอทั้งหมด  หากเธอทำแล้วมากสบายใจ  แล้ววันหนึ่งเราก็ทะเลาะกันอีกผมเผลอลงมือกับเธอ  เธอคนที่ผมถนอมดูแลเอาใจใส่  ผมผอมรับว่ามันเป็นเรื่องที่บ้างมาก ผมไง่มากที่ทำร้ายคนที่ผมรัก  แต่เธอก็ยังที่จะให้อภัยผมอยู่และยอมที่จะอยู่กับผม  ในช่วงที่ผมนั้นจะต้องเดินทางไปถ่ายทางงานที่ไกล เราจะมีโทรศัพท์เป็นสิ่งที่ทำให้เราใกล้กัน  ในช่วงที่กลับมาเรานั้นก็จะยิ่งที่จะรักกันมาขึ้นเพราะกลัวว่า  เรานั้นจะไกลกัน  เธอให้โอกาสผมมากในการที่จะกลับตัวกลับใจที่จะเป็น คนที่เธอพบเจอในครั้งแรก ผมคนที่อ่อนโยน  
ช่วงเวลาผ่านไปเหมือนกับว่ามันได้เปลี่ยนแปลงใจคนเราไปด้วย  เธอนิ่งเฉยกับหลายสิ่งที่เกิดขึ้น  ไม่สนใจสิ่งที่มีเข้ามา  ผมนั่งปวดร้าว และทุกข์ทนว่าทำไมเธอ คนนี้ถึงเปลี่ยนไป  แต่สิ่งหนึ่งที่ผมนึกได้ก็คือ ผมคนที่เปลี่ยนไปก่อน  ผมไม่อ่อนโยนกับเธอ ไม่ดูแลเธอย่างที่เคยทำ  ผมมองเพียงว่า  ผมอยากจะให้เธอเป็น  ก็อย่างที่ว่ากัน ความอดทนมันมีสิ้นสุด  วันหนึ่งเธอหันไปหาคนที่เธออยู่แล้วสบายใจ ผมเจ็บปวดและ ทรมานมาก  แต่เธอบอกว่าที่จะต้องทำแบบนั้นก็เพื่อที่ผมจะปรับปรุงตัว ผมยอมๆ  เพื่อเธอ  แต่เธอก็เหมือนที่จะไกลผมนั้นออกไปเรื่อยๆ เธอมักจะบอกผมว่า  ขอให้เข้าใจนะ ผมยายามที่จะเข้าใจแต่เรานั้น  ก็มักที่จะเรียกร้องสิ่งที่  ตัวเองอยู่ตลอดผมขอเธอที่จะมีเวลาให้กับผม  เธอหายไปปล่อยผมอยู่ตรงนี้.
ผมได้แต่ฝังตัวเองกันอดีตที่ผ่านมา  นึกถึงเรื่องต่างๆ โทษตัวเองกันสิ่งที่เกิดขึ้น  อยากจะขอโทษที่ทำร้าย  อยากจะกลับไปเป็นคนที่อยู่กับเธอ 
หากเธอคนนี้ ยังอ่านบทความนี้อยู่  อ่านถึงตรงนี้ .
ผมอยากจะบอกนะว่า  ผมขอโทษกับหลายสิ่งที่เกิดขึ้น และทำร้ายเธอคนที่ผมรัก  และเธอที่ไม่มีใครรักผมได้เท่าเธอคนนี้   แต่ขอได้หรือเปล่า ขอให้กลับมาหากัน  อย่าทิ้งหรือว่าหนีกันไป  หากเธอเปลี่ยนไป  หรือเจอใคร คนใหม่ก็ขอให้ผมรู้เถอะนะ  เพราะผมยอมที่จะให้เธอไป  เพราะผมรักเธอคนนี้ มากที่สุด