วันที่ให้เธอ

แก้วซ่อนกลิ่น

ผมเคยรู้จักกับคนๆหนึ่ง ถึงเราจะแตกต่างกันมากในหลายๆด้าน  แต่เราก็คุยถูกคอกันอย่างเหลือเชื่อ หลายๆคนมองว่ามันเป็นมิตรภาพที่ไม่จีรังยั่งยืนอะไร  แต่สำหรับเราแล้วมิตรภาพนี้เราจะเก็บรักษามันไว้กับตัวเราจนกว่าจะมีการเสื่อมสูญไปพร้อมๆกันกับตัวเราเอง ถึงแม้ว่าบางครั้งเราจะห่างไกลกันแต่เราก็ยังส่งข่าวคราวถึงกันอยู่เสมอ  หลายต่อหลายเหตุการณ์เข้ามาในชีวิตที่เราร่วมกันผจญแม้ว่าบางครั้งพวกเราเองยังเอาตัวเองไม่รอดแต่ถึงกระนั้นเราก็ยังยืนอยู่ข้างๆกันเสมอ  แม้บางครั้งที่อีกคนเสียน้ำตาคนอีกคนก็จะนั่งกอดคอร้องไห้ไปด้วยกันทั้งๆที่มันได้เกี่ยวอะไรกับอีกคนหนึ่งเลย
ถึงบางครั้งเราจะเป็นคนทำให้อีกคนเสียใจแต่พวกเราก็ไม่เคยจะทอดทิ้งกันให้อยู่อย่างลำพัง มิตรภาพที่เรามีให้กันจะไม่มีวันเสื่อมคลาย  แต่สิ่งที่ผมเสียใจมากที่สุดคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว  เราโทรศัพท์ถึงกันบอกว่าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดด้วยกันโดยผมอาสาจะไปส่ง  มันเป็นความผิดของผมเองที่ชวนคุณทะเลาะจนทำให้เกิดอุบัติเหตุ  ผมไม่เป็นอะไร... แต่เธอจากไปโดยไม่มีวันกลับ  และสิ่งที่ผมไม่เคยลืมคือใบหน้าของเธอในวันนั้น แววตาของเธอบอกผมถึงความเชื่อใจที่เรามีต่อกัน  กับรอยยิ้มที่เธอบอกผมว่าเธอไม่เป็นอะไร  แต่สำหรับผมแล้วมันเจ็บปวดเมื่อได้นึกถึงตอนนั้น  นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้มันก็ผ่านมานานมากแล้ว  ถึงผมไม่รู้ว่าเธอคนนั้น คนที่ให้ความสำคัญกับผม  อยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ แต่ผมก็ยังเชื่อเสมอว่า สำหรับเธอแล้วผมยังอยู่ข้างๆเธอเสมอจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต  รอยยิ้ม น้ำตา เสียงหัวเราะ  ทุกสิ่งทุกอย่างจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป ...                                                         
                                                                                                                                                        
								แด่เธอ.. ก้อย