แสงสว่างในความมืด

ระเบียงดาว

มีคนเคยพูดว่า การมีความรักคือการก้าวสู่ความมืดมิดในจิตใจ กว่าจะรู้ตัวก็พบว่าตัวเองจมดิ่งสู่ความดำมืดที่หาทางออกไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นคนมากมายก็ยังคงก้าวเกินเข้าหาความรัก หากความรักคือหนทางแห่งความมืดไร้ทางออกก็คงเป็นเส้นทางมืดมิดที่มีความสุขที่สุด คนหลายคนต้องเดินหลงทางอยู่กับความรักที่วกวน และอีกหลายคนเช่นกันที่ต้องได้รับบาดแผลจากเส้นทางเส้นนี้ แต่ทุกคนก็ยังคงที่จะก้าวเดินไปในเส้นทางนี้ต่อไป ความมืดรอบตัวในบางครั้งก็ทำให้ท้อแท้หมดหวัง อยากหยุดเพียงเท่านี้ แต่หากหยุดก็จะถูกความมืดดูดกลืนหายไป การเดินไปในเส้นทางที่ไม่รู้จุดหมาย ไม่เห็นจุดจบ ท่ามกลางความมืดมน ก็คือ การเดินผ่านเวลา ผ่านผู้คนเพื่อหาใครคนนั้น...คนที่มีคนเดียวในโลก โดยไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้ที่อยู่ มีเพียงความหวัง เมื่อความฝันถูกปูเส้นทาง คนเราก็มักจะเดินตามฝันไปโดยไม่ย่อท้อ หรือเข็ดกับความเจ็บปวดที่ได้รับระหว่างทาง เพื่อความสุขข้างหน้า ซึ่งเส้นทางของหัวใจของแต่ละคนไม่เท่ากัน บางคนเจอเร็ว บางคนเจอช้าหรืออาจไม่เจอเลย ความมืดมิดของเส้นทางนี้อาจสร้างความเจ็บปวด แต่หากเมื่อใดได้พบแสงสว่างที่ส่องจากปลายทางความสุขที่รอคอยก็จะค่อยๆส่องมาถึง และเมื่อเราเดินมาจุดที่แสงแห่งความสุขส่องนำทาง เธอก็จะพบว่าเส้นทางเส้นเดิมได้เชื่อมกับเส้นทางอีกเส้น เพื่อเดินไปด้วยกัน ทางเดินนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นเส้นทางความสุขที่เฝ้าคอย ขอเพียงเชื่อว่าเส้นทางที่จะมาบรรจบกับเราเท่านั้น ทางเดินแห่งความหวังย่อมไปถึงจุดหมายแห่งความสุขแน่นอน