อัลมิตรา

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนที่จะมีคนโทรปลุก ยังเหลือเวลาอีก 3 นาที ตอนนี้คนที่จะโทรปลุกฉันยังคงหลับอยู่ ฉันยิ้มให้กับตัวเองพลางลุกขึ้นไปจัดการอาบน้ำแต่งตัว เขาโทรมาตอนตีห้าสิบห้านาที 
 " ฮั่นแน่ คุณโทรมาสายไปสิบห้านาทีค่ะ  "
 "ขอโทษที ผมตั้งนาฬิกาผิด ไปตั้งเอาหกโมงปลุก  "
 " โอ้โห ผิดเวลาไปตั้งชั่วโมง ดีนะที่ไม่หลับเพลิน ไม่งั้นต้องรีบแย่เลยค่ะ ไปไม่ทันลงทะเบียน โดนเจ้านายคาดโทษเชียวนั่น  "
 " เป็นไงบ้างครับ ตอนนี้คุณเรียบร้อยหรือยัง  "
 " อาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแต่นุ่งผ้า ..  "
 " หือ ! โทรศัพท์น่าจะมีรุ่นติดกล้องได้นะครับ  "
 " ล้อเล่นค่ะ แต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ สัมภาระพร้อม ตอนนี้นั่งทานอาหารเช้าอยู่ค่ะ ทานด้วยกันมั๊ย "
 " คุณทานเถอะ แต่อย่าลืมนะครับ ถ้าคุณมีเวลา คุณโทรหาผมบ้างนะ ผมเป็นห่วง "
 " ไปสัมมนาเนี่ยนะ ไม่ได้ไปรบซักหน่อย เอาล่ะ จะโทรไปหาคุณค่ะ  "
คุ้นนะ ประโยคนั้น คำที่เคยบอกบางใครว่า ถ้ามีเวลาอย่าลืมโทรหาด้วย ตอนนั้นบางใครเดินทางไกล 
แต่แล้ว บางใครก็ลืม.... ใช่ ลืมทั้งที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกผิดหวังนี้เกิดขึ้นกับใครอีก ฉันรู้ดี ช่วงเวลาแห่งการรอคอยที่คืบผ่านไปอย่างช้า ๆ พร้อมกัดกินหัวใจให้เว้าแหว่งไป มันย่ำแย่เกินจะบอกใคร