อัลมิตรา
ฟ้ามืดทั้งที่เป็นเวลาห้าโมงเย็นเท่านั้น
ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงใบไม้ร่วงกราว
เศษผงทราย+ใบไม้หมุนลอยวน
ตอนเป็นเด็ก ฉันเคยจำลองภาพแบบนี้ว่าเป็นพายุน้อย ๆ
หนำซ้ำ ฉันเคยวิ่งไปยืนอยู่ท่ามกลางลมวนนี้ด้วย
ผมเผ้าชี้โด่เด่ไปหมด ยืนหลับตาปี๋อยู่ตรงนั้น
ลอยสิ ลอย.. ฉันอยากลอยหมุนวนได้เหมือนเศษใบไม้
เจ้าลมพายุน้อย ช่วยพัดฉันให้ลอยสูงจากพื้นที
บ้าจัง ! ไม่รู้คิดไปได้อย่างไร เด็กบ๊องส์
มัวแต่คิดถึงอดีต ยิ้มกับความซื่อบื้อของตนเอง
จนสายฝนปรอย .. ใช่ !..ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ฉันเห็นผู้ชายกับเด็กหญิง คงเป็นพ่อ-ลูกกัน
พ่อคงกลัวว่าลูกสาวจะเปียกฝน จึงอุ้มลูกและวิ่งเข้าอาคาร
ผู้คนในลานกีฬาต่างก็ทยอยกันกลับบ้าน
บางคนทักฉันว่า " ฝนตกแล้วนะคุณ ยังไม่กลับบ้านอีกหรือครับ "
" อืม อีกสักแป๊บ ให้หายเหนื่อยก่อน เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ ..."
อัลมิตรา 6 ส.ค. 2548 23:09 น. - ID 35924 
1
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ