ตั้งใจเรียนกันหน่อยเด็กๆ อาจารย์กล่าวขึ้น อาจารย์ครับตอนไหนพวกผมจะได้เรียนศาสตร์ลึกลับซักที่ครับ อินิค แมททิค เด็กคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา ใช่ๆ เด็กหลายคนสนับสนุน ยังไม่ถึงเวลาแต่ตอนนี้พวกเจ้าควรเรียนต่อกันได้แล้วนะ มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั้นแหละ อาจารย์อธิบายและเริ่มสอนวิชาคำนวนต่อ พอหมดคาบนี้พวกเด็กๆ ก็ได้พากันทยอยไปเรียนวิชาต่อไปนั้นคือวิชาสัตวศาสตร์ ซึ่งในคาบนี้ต้องเรียนเกี่ยวกับยูนิคอร์น ซึ่งเด็กหลายคนก็ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ แต่หลายคนก็กำลังสนุกสนานอยู่กับการเล่นฟันดาบโดยใช้ไม้แทนดาบ ขณะที่อินิคง่วนอยู่กับการหาสร้อยที่เขาทำตกขณะวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ตอนที่อาจารย์ไปตามหาเด็กคนหนึ่งซึ่งฝึกขี่ยูนิคอร์นแต่ควบคุมไม่ได้ ยูนิคอร์นเลยพาวิ่งเข้าป่าไป และไม่นานอาจารย์ก็กลับมาพร้อมกับผู้โชคร้ายและยูนิคอร์นตัวนั้น และหลังจากนั้นก็มีเด็กหลายคนทยอยไปฝึกขี่ยูนิคอร์นรวมทั้งอินิคด้วย เมื่อหมดคาบวิชานี้ซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายเด็กทุกคนก็ทยอยกลับบ้าน เว้นแต่อินิคซึ่งยังหาสร้อยไม่เจอ สร้อยนี้สำคัญต่อเขามาก มันเป็นของดูต่างหน้าแม่ของเขาซึ่งจากโลกนี้ไปแล้ว อินิคเมื่อหาอย่างไรก็ไม่เจอและมันเริ่มมืดด้วยเพราะเป็นเวลา 6 โมงเย็น ที่เลิกเรียนช้าก็เพราะว่าวิชานี้ต้องมาเรียนที่ชายป่านอกเผ่าซึ่งจะได้เห็นสัตว์มากมายหลายชนิด และอินิคก็คิดที่จะกลับบ้านไปตามพ่อมาช่วยหาและกลับไปเอาตะเกียงด้วย ..........................☻ ☺ ☻ ☺ ☻ ☺ ☻ ☺.......................... เมื่อถึงบ้าน อินิคก็พบว่าพ่อยังไม่กลับบ้าน ซึ่งพ่อของเขาติดประชุมเรื่องสัตว์อันตราย ซึ่งเมื่อวันก่อนฟินนิกส์ก็พึ่งเผาบ้านไปหลังหนึ่ง เมื่อไม่มีใครอยู่อินิคจึงเข้าไปหยิบตะเกียง และเดินออกไปหาต่อ เมื่อถึงที่ๆ เขาคิดว่าได้ทำตกไว้ จึงได้เริ่มต้นหา เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วอินิคก็ยังหาไม่พบและตะเกียงก็ดับเพราะเชื้อเพลิงหมด เนื่องจากวันก่อนเขาใช่แล้วไม่ได้เติมเชื้อเพลิง ขณะที่จะเดินเข้าหมู่บ้าน เขาสังเกตเห็นเงามืนที่ป่ากำลังเดินมาทางนี้ ด้วยตวามคิดว่าเป็นมนุษย์หมาป่าออกมาหาเหยื่อเขาจึงรีบหมอบหลบอยู่หลังพุ่มไม้ และเมื่อพวกนั้นเดินมาไกลๆ อินิคก็พบว่าพวกเขาเหล่านั้นคือพ่อมด 1 คน และตามด้วยสมุนคือ แวมไพร์ ซอมบี้ และมนุษย์หมาป่า เป็นโขยง จากนั้นการทำลายล้างก็เกิดขึ้น ซึ่งบุเบิกโดยหมาป่าที่ว่องไวปราดเปรียวและมีแวมไพร์กับซอมบี้ตามเข้าไปในหมู่บ้าน จากนั้นพ่อมดคนนั้นก็เดินตามเข้าไปอย่างวางมาด มนุษย์หมาป่า 4 ที่ไม่ได้แปลงร่างคอยเดินคุ้มกันพ่อมด ส่วนที่เหลือแปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วกระโจนใส่ชาวเผ่าอย่างเมามัน รวมทั้งซอมบี้ก็ฟาดฟันดาบของมันใส่ผู้คน แต่แวมไพร์กำลังสนุกอยู่กับการดูดเลือดเหยื่อ และแล้วอินิคก็เหลือบเห็นพ่อของเขากำลังทะลวงฟันมนุษย์หมาป่าที่คุ้มกันพ่อมดอยู่ อินิคคิดอยากไปช่วยพ่อแต่เขายังไม่ได้เรียนวิชาป้องกันตัวเลยเพราะเขาอายุแค่ 10 ขวบ และทันใดนั้นพ่ออินิคก็ถูกมนุษย์หมาป่าข่วนด้วยกรงเล็บอันแหลมคมที่ต้นแขนซ้าย จากนั้นจึงเอี้ยวตัวหลบกรงเล็บของอีกตัวอย่างหวุดหวิดและฟาดดาบคู่ใจใส่คู่ต่อสู้จนขาดครึ่ง เมื่อพ่อมดเห็นดังนั้นจึงร่ายพลังเวทย์ลูกใหญ่มาใส่ แต่พ่ออินิคก็หลบทันลูกพลังนั้นถูกบ้านหลังหนึ่งผลก็คือบ้านพังยับเยิน จากนั้นพ่ออินิคก็โถมเข้าฟาดฟันพ่อมดแต่ก็ใช้ไม้เท้ากันไว้ได้ แต่ก็โดนถีบกระเดน พ่อมดพยายามยืนขึ้นและร่ายเวทย์อีกที่ คราวนี้เป็นเวทย์ลูกไฟเล็กๆ เป็นชุดๆ พ่ออินิคจึงวิ่ง และกระโดดหลบอยู่หลังเกวียน ซึ่งพ่อมดก็เดินตามไป ตอนนั้นอินิคไม่เห็นพ่อของเขาแล้วเพราะควัญลอยเต็มไปหมดเขาจึงซุ่มอยู่ตรงชายป่านั้นอย่างเงียบๆ กล่าวถึงพ่อมดซึ่งขณะนั้นกำลังร่ายเวทย์ลูกไฟลูกใหญ่ใส่เกวียนที่พ่ออินิคหลบอยู่ เมื่อลูกไฟสัมผัสเกวียนก็แตกกระจายไม่เป็นดี ส่วนพ่ออินิคนั้นก็กระเดน นอนหมดสภาพ ขณะที่กำลังลุกขึ้นแวมไพร์ก็บินโฉบมาจับพ่ออินิคขึ้นไปดูดเลือดบนฟ้า ชาวเผ่าคนหนึ่งเห็นจึงเล็งธนูขึ้นฟ้า ลูกศรเงินที่ถูกยิงพุ่งอย่างรวดเร็ดปักหัวใจแวมไพร์ และสลายก่อนตกลงสู่พื้น ซึ่งพ่ออินิคก็เหมือนกัน และแล้วพ่อมดก็เดินเข้าไปในสถานที่ศักดิ์สิทธ์ จากนั้นก็ออกมาพร้อมกับหนังสือเล่มใหญ่ นั้นคัมภีร์ลึกลับนี่เอง เป็นคัมภีร์ที่รวบรวมเวทย์ทุกชนิดของเผ่าต่างๆ โดยบรรพบุรุษของเผ่าลึกลับได้รวบรวมไว้เพื่อศึกษา และไม่นานการปะทะกันก็สิ้นสุดลง เนื่องจากการไม่ทันระวังตัวและการโจมตีอันกะทันหันของศัตรู คนในเผ่าซึ่งขณะนี้เป็นเวลาพักผ่อนนอนหลับจึงตั่งตัวไม่ติดและเป็นฝ่ายแพ้ไป หลังจากนั้นพวกสมุนก็ตรวจสอบหาผู้รอดชีวิตซึ่งไม่มีแม้แต่รายเดียว นอกจากอินิคที่อยู่นอกหมู่บ้านของชนเผ่านี้และสมุนยังลงมือเผ่าบ้านทุกหลัง จากนั้นจึงจากไป ..........................☻ ☺ ☻ ☺ ☻ ☺ ☻ ☺..........................
22 ตุลาคม 2547 16:01 น. - comment id 78246
++ อยากรู้ว่า เรื่องจบแค่นี้เหรอ เขียนต่อซิ แล้วจะติดตาม
22 ตุลาคม 2547 16:26 น. - comment id 78251
มีต่อครับ
22 ตุลาคม 2547 16:51 น. - comment id 78256
มาอ่านแล้วจะแวะมาอ่านหน้าต่อจากตรงนี้ล งไปได้อีกนะคะ