เรื่องสั้นยาว รอยวัน ตอนที่ 6 จบตอน

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

พี่ใหญ่มาส่งแล้วก็กลับรถออกไป หญิงสาวทั้งคู่เดินตามไข่เขียดอย่างสำรวจเข้าไปในบ้าน
	ที่พักมีห้องนอนสองห้องอยู่ชั้นบน   ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่นอย่างละห้องอยู่ข้างล่าง
	ห้องข้างบนทางขวามือรอยกับนุชพักตามสะดวกนะครับ แม่บ้านดูแลความสะอาดให้เรียบร้อยแล้ว ห้องน้ำอยู่นี่  ถือเหมือนบ้านคุณแล้วกัน	
ไข่เขียดนี่น่ารักเนาะ นั่นเป็นคำของนุช อ้าวมีกีตาร์ด้วยหรือ ดีจัง
ครับผม   เป็นของพี่พัฒนากรบ้านหลังโน้นครับ  แกถือมาเล่นและ ไม่ได้เอากลับสองสามวันแล้ว
ไข่ เล่นได้ไหมคะ  เพื่อนของรอยถามและนั่งลงอิงฝาหยิบกีตาร์มาประคองไว้  รอยวางข้าวของลงข้าง ๆ นุชแล้วนั่งเอนหลังพิงหมอนทรงสามเหลี่ยมหยิบนิตยสารในชั้นเตี้ยๆขึ้นมาเปิดพลิก
นิดหน่อยครับคุณนุช   หัดกับเพื่อนตั้งแต่เรียน ม.2  แต่ก็ไม่ก้าวหน้านัก
ไข่เล่นได้ รอยเคยฟัง รอยหันไปพูดกับเพื่อน
นั่นไง  คนเก่งมักถ่อมตัว  นุชว่าแล้วก็ยื่นกีตาร์มาให้
เพื่อนในวัยร่วมชั้นเรียน ม.3  มีคนเล่นกีตาร์ได้หลายคน  บางคนไปไกลถึงขั้นเล่นเป็นวงบนเวทีได้   ไข่เขียดไม่ถึงขั้นนั้นแต่ร้องเพลงใช้ได้ล่ะ
จะสารภาพรักกันก็อย่าเกรงใจนะเราเป็นพยานให้ได้ เพื่อนของรอยอีกนั่นแหละที่เป็นกองเชียร์ออกหน้าออกตา  รอยค้อนเพื่อน  ส่วนไข่-ผมไม่บอก
เมื่อไข่ไล้นิ้วเบา ๆ ไปบนเส้นสายก็ก่อเสียงอันพลิ้ว เพื่อนของรอยหันมาสนใจดูและฟังอย่างจริงๆจังๆ
 ไข่เก่งกว่าที่เราคิดอีก เธอว่า
รอยวางนิตยสารไว้ที่เดิมแล้วขยับมานั่งใกล้ไข่แค่คืบ
ไข่คะ  หญิงสาวเอียงหน้าหันมาพูดคุย รอยอยากขอโทษอีกที  ที่ไม่ได้แวะไปหาไข่หนนั้น
ไม่เป็นไรหรอกรอย  อย่าให้มันรบกวนใจเลยครับ  เราได้พบกันแล้วนี่ไง
รอยฟังเพลงนะเราจะร้องให้ฟังและไม่ต้องร้องแซงด้วย เธอหันไปทำตาขึงขังกับเพื่อนสาว   นี่ไข่เขียดรู้ไหม   รอยน่ะพูดถึงไข่เขียดบ๊อยบ่อยนะ   ได้เจอไข่เขียดวันนี้เราจึงไม่สงสัยเลยว่าทำไม
ทำไม  ทำไม   คนพูดเอื้อมหยิบหมอนเหลี่ยมใกล้มุมห้องมาถือแล้วก็เปลี่ยนเป็นวางลง  เธอเอียงข้างลงนอนมองเพื่อนนักร้องของตัวเอง
ไม่บอก  - ขอเพลงสายลมแห่งรักนะคะไข่  คนขอเลื่อนหนังสือเพลงมาตรงหน้านักดนตรี   เธอเริ่มเสียงน่าฟังเชียวครับ
เดียวดายเหมือนนกไร้รัง.
อยากหวังมีรังเรือนรักพักใจ
ปลอบขวัญยามที่ฉันหวั่นไหว
ฉันไม่มีใครได้ไหม..ขอคิดถึงเธอ.
 ฯ
แววตาและรอยยิ้มของเพื่อนของนุชหวานยิ่งกว่าหวานครับเวลานี้
นี่ไงผู้หญิงที่ไข่เขียดรักมากที่สุด
นี่ ๆ อิจฉานะ หวานกันสองคนเองเหรอ  นุชมองเห็นไข่กับรอยยิ้มให้กัน    ดูเหมือนเธอว่าไปอย่างนั้นเอง  เพราะแววตาก็เหมือนเชียร์กันอยู่
เราสิควรอิจฉาตัวเอง  ร้องเพลงแล้วแถมมีคนเล่นกีตาร์เพราะๆให้   คราวนี้เพื่อนรอยยิ้มกว้างเลย
นอนข้างล่างนี่ก็น่าจะสบายดีนะ ใช่ไหม เพื่อนของรอยถาม
ครับ   ผมเอาผ้านวมมาปูนอนตรงนี้บ่อย
ถ้ามีแฟน   ขอมีแบบนี้ล่ะ นุชทำกรุ้มกริ่มคงอยากยวนๆกันเองนั่นเอง  มีแฟนนี่คงมีความสุขนะ  ใช่ไหม
ไม่มีคนตอบแต่ยิ้มกันทั้งสาม
นุชร้องเพลงโปรดจนอิ่มใจก่อนขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนเพื่อน
ตามสบายกันนะจ๊ะ   เราเป็นก้างอยู่นานก็จะบาปนานเปล่าๆ  คนพูดว่ายิ้มๆแล้วเดินขึ้นบันใดไป
ไข่คะ  ไข่เคยรักใครไหม คนถามเลื่อนหมอนหนุนมาใกล้ คนจะตอบ
ผมรักรอยครับ  รอยเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยหายไปจากหัวใจผมเลย  แต่ไหนแต่ไรมา  ผมรู้หัวใจตัวเองดี
ถ้าผู้หญิงที่ไข่รักแต่งงานไปแล้วล่ะ  ไข่ยังรักเขาไหม  คนถามเอามือกำหลวมๆตีหัวเข่าคนฟังเบาๆเหมือนบอกว่านี่ไม่ใช่อะไรที่เลื่อนลอยเหมือนความฝันในความหลับ
ความรักคืออะไรล่ะครับรอย    ถ้าคือการเป็นเจ้าเข้าเจ้าของผมก็ไม่สิทธิ์อันใดใช่ไหม  แต่ความรักคือความใยดีนะครับ มันคงไม่อยู่ในเงื่อนทางสังคมอะไรมากมาย
รอยเคยคิดอยู่เป็นโสด   แต่มันเหงาเหลือ..
คนโสดมีอิสระล่ะ  แต่ก็ขาดแคลนเยื่อใดที่จะปลอบยามเหงา  ไข่คว่ำกีตาร์ลงกับตัก
ถ้าเราเป็นแฟนกันจริงๆและอยู่ห่างกันอย่างนี้รอยจะทำใจยังไง.. หญิงสาวยื่นมือมาให้ไข่ยุดเพื่อลุกขึ้นนั่งพิงฝา เคียงกัน
รอยจะทำงานที่นี่อีกนานหรือครับ  ไข่ถามแทนคำตอบ
สัญญาจ้างงานเหลืออีก 2 ปี  ก็นานล่ะ
คราวนี้ผมสมมติบ้าง  ถ้าผมมาทำงานเป็นเพื่อนรอย 2 ปี  รอยจะลำบากใจไหม
ไข่ไม่พูดเล่นใช่ไหม
ไม่หรอกครับ   รอยคงพอรู้  ตั้งแต่เรารู้จักกันมาในวัยเยาว์ผมพูดคำไหนคำนั้นกับทุกคน
ขอบคุณค่ะไข่   รอยรักไข่เขียดนะคะ
ผมก็รักรอยครับ