เรื่องสั้นยาว รอยวัน ตอนที่ 5 จบตอน

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

นายไข่เขียด   กุศลอำนวย เลือกไปฝึกงานในหน่วยงานด้านการพัฒนาชุมชนของรัฐ  และอำเภอที่เลือกไปคือไพศาลี จ.นครสวรรค์  
หน่วยงานของเอกชนที่ทำงานด้านพัฒนาชนบทในแถบนั้นมีหลายองค์กร พัฒนากรอำเภอแนะนำผมแบบรวบสั้นแล้วให้ผมไปทำความรู้จักเอง  โดยให้ DT-100 กว่าๆ เป็นคู่ชีพในการเดินทางไปตามพื้นที่รับผิดชอบ เติมน้ำมันเองบ้าง เบิกเอาบ้าง  เขาให้แผนที่แผ่นหนึ่งกับรายชื่อผู้นำหมู่บ้านที่สามารถเข้าไปพูดคุยแนะนำตัวและขอข้อมูลความรู้  
 
ไข่เขียด ลุยทันทีในวันที่สองที่ไปถึง -ก็ตามคำสั่งครับ  งานที่ได้รับมอบหมายคือศึกษาชุมชนค้นหาผู้นำและรวมรวมแหล่งเรียนรู้ดูงาน-คำของพี่เขาทั้งหมดแหละครับ  ต้องนำเสนอให้ทันภายในการประชุมปลายเดือนจึงจะถือว่าผ่านงาน
ไข่เขียดต้องไปทุกตำบล หมู่บ้านเป้าหมายมีอยู่เป็นบางตำบล และมีบางหมู่บ้านด้วยที่หน่วยงานของรัฐร่วมกับเอกชนทำงานพัฒนาด้วยกัน
ไพศาลีเป็นที่ราบลาดเทลงทางทิศตะวันตก ที่ราบกว้างใหญ่นี้ต่อเขตกับอำเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์ อำเภอหนองบัว จังหวัดพิจิตร และอำเภอสำโรงชัย จังหวัดลพบุรี  ด้านตะวันออกมีภูเขาหินปูน เรียงตัวในแนวเหนือใต้ หลายลูก ถนนเชื่อมจังหวัดจากนครสวรรค์ตัดผ่านทุ่งนาท่าตะโก ไพศาลี ข้ามเขาเข้าเขตที่ราบเชิงเขาของอำเภอบึงสามพัน จังหวัดเพชรบูรณ์ แล้วไต่ขึ้นภูเขาสูงสู่ดินแดนที่ราบสูงในเขตจังหวัดชัยภูมิ
หมู่บ้านในเขตอำเภอไพศาลีมีทั้งหมู่บ้านทำนาและหมู่บ้านทำไร่   อาชีพนั้นสัมพันธ์กับสภาพพื้นที่  ถ้าเป็นที่ลุ่มก็หนักไปทางทำนา ถ้าเป็นที่สูงที่ลาดชันก็ทำไร่  หรือเลี้ยงสัตว์   ผู้คนในเขตนี้รักสงบแต่ก็มี หัวใจแกร่งแบบนักเลง 
  ไอ้น้องชื่ออะไร  มาจากพัฒนาชุมชนหรือ ถ้อยคำออกห้าวนั้นเป็นของชายร่างใหญ่ในองค์กรเอกชนที่สำนักงานสนามอยู่ใกล้กับที่ว่าการอำเภอที่สำนักงานพัฒนาชุมชนตั้งอยู่
ผม ไข่เขียด  เรียกไข่ก็ได้ครับ  มาฝึกงานใน หน่วยพัฒนาการอำเภอครับ   ได้รับมอบหมายให้ศึกษาชุมชนแบบเร่งด่วน และต้องเสนอรายงานครั้งแรกปลายเดือนนี้  คิดว่าพี่ซึ่งทำงานอยู่ในเขตนี้คงแนะนำผมบ้าง
เองเป็นคนที่ไหน กินเหล้าเป็นไหม
ผมตอบไปตามตรง ส่วนเรื่องเหล้าผมตอบอ้อมค้อมว่ากินบ้าง   
ชาวบ้านเขากินเหล้าดุนะ  ถ้ายังไม่เป็นก็หัดไว้มั่งจะได้คุยกับเขาสะดวก
พี่คนนั้นแนะนำผมอย่างกับพี่ชายแท้ๆ   เขาพาเข้าหมู่บ้าน  ขี่ Honda MTX พาไต่ไปตามคันนาสูง ๆ ต่ำ ๆ คอดๆกิ่วๆ สลับกัน  ผมพาเจ้า Yamaha DT ตามไปอย่างทุลักทุเล  จากหมู่บ้านนั้นออกหมู่บ้านนี้แนะนำให้ผู้นำในหมู่บ้านรู้จักตัวไว้ทั้งบอกความประสงค์ของการมาของผมด้วย งานของผมจึงสะดวกกว่าที่วิตกไว้ครับ  วันต่อมาเมื่อผมเข้าไปพบชาวบ้านเพื่อถามข้อมูลชุมชนจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผู้นำและชาวบ้าน  ตอนเย็นทุกวันพี่แกชวนดื่มกินและพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานในองค์กรของเขาจนผมรู้สึกสนิทสนมราวคบกันมาเป็นปี
เองบอกว่าเองเป็นคนแถบเทือกเขาภูพานรึ พี่แกจิบเบียร์จากแก้วทรงสูงช้าๆ  ร้านลาบข้างสำนักงานเป็นร้านประจำของคนทำงานที่นี่
ครับผม ผมจิบช้ากว่า
ในสำนักงานใหญ่ในตัวจังหวัดมีคนมาจากทางโน้นด้วยสองสามคน เป็นเลขานุการผู้อำนวยการคนหนึ่ง  เป็นฝ่ายบัญชีคนหนึ่ง  และอีกคนเป็นผู้ประสานงานสนามแต่ทำงานอยู่คนละเขตกับพวกพี่   เดี๋ยววันหลังจะพามารู้จัก   เออ ไอ้รอยชือเต็มๆ ของมันว่าไงนะ พี่ร่างใหญ่หันไปถามเพื่อน
 อะไรน้องเขาซ้อนท้ายมาด้วยทุกบ่อย ทำแกล้งเป็นจำชื่อไม่ได้ไปได้
อ๋อ  เอ้อ.รอยวรรณ  อ้ายห่อ  กูไม่ได้คิดอะไรกะน้องเขาแบบที่ใครคิดนะโว้ย มึงอย่าว่าให้ใครเขาเสียหายแบบนั้น 
หัวใจของอ้ายไข่เขียดเต้นตูมๆ เลยครับ
ภาพของหญิงสาวผิวเข้มตาคมกริบชัดเจนขึ้นมาในห้วงนึกทันที   แทนที่จะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มผมกลับวางลง
เป็นไรล่ะอ้ายน้อง   เองรู้จักรอยวรรณใช่ไหม
ไม่แน่ใจครับว่าเป็นรอยวรรณที่ผมรู้จักไหม
คงไม่ผิดหรอกมั้ง  ชื่อแปลกๆแบบนี้มีกี่คนกันวะในประเทศไทย
พรุ่งนี้มีประชุมย่อยที่สำนักงานใหญ่ไปแวะก็ได้นี่ไข่เขียด  เพื่อนร่วมงานของพี่ร่างใหญ่แนะนำ
เออ  ดีจริง   คนบ้านเดียวกันรู้จักกันไว้แหละดีที่สุด
วงสนทนาแยกย้ายกันในตอนมืดค่ำ  ผมกลับบ้านพักหลังอำเภอ ส่วนพี่ๆในองค์กรเอกชนพัฒนาชนบทก็กลับเรือนรังของตนเอง
ตอนเช้าทุกคนจะเอารถเครื่องเข้าเมืองเพื่อไปประชุมย่อยที่สำนักงานใหญ่กัน  ไข่เขียดอาจได้เจอรอยวรรณที่เขาหวังพบก็คราวนี้