“เมื่อถึงคราวต้องตัดสินใจ”

ลูกเป็ดขี้เหร่

มด! !! !!! เฮ้ย จำเราได้ป่ะ  เอกไง  เพื่อนสมัยเรียนประถมน่ะ   ผู้ชายอายุพอๆกับฉันวิ่งเข้ามาทัก ทำเอาฉันตกใจ 
 เอก?  อ๋อ...เป็นไงบ้าง สบายดีป่ะ   เขาคือเพื่อนของฉันเอง  เพื่อนที่รักมาก แต่ก็ไม่ได้เจอกันซะนาน
คิดถึงนะเนี่ย อืม แล้วนี่จะไปไหนน่ะ    เราเริ่มสนทนากันตามประสาเพื่อนรัก
จะไปดูหนังกับเพื่อน  อืม..จะไปด้วยกันมะ 
เฮ้ย  ก็ดีดิ่  กำลังเหงาพอดี แต่เพื่อนมดจะไม่ว่าเราเหรอ
ไม่หรอก  เพื่อนเรานิสัยดีนะ
                                          ...............................................................
        ที่โรงภาพยนตร์  ฉันไม่รู้เหมือนกันนะว่าคิดถูกรึเปล่าที่พา เอก เข้ามาในกลุ่ม  แต่เอกเป็นเพื่อนรักของฉันนิ่  เขาคงไม่ทำให้ฉันลำบากใจหรอก เพราะจากที่คบๆกันมา นิสัยเขาก็ค่อนข้างที่จะดี  คงจะเข้ากับเพื่อนๆของฉันในตอนนี้ได้
พาใครมาน่ะมด  แอมถาม(ถามแทนเพื่อนๆทุกคน) 
เพื่อนน่ะ เผอิญเจอกัน ก็เลยชวนมาด้วย คงไม่ว่ากันนะ เขา  ชื่อเอก ฉันแนะนำตามมารยาท แล้วหันไปทางเอก
อืม..เอก นี่ แอม นก พลอย อิ๊บ แล้วก็ สุ    ยินดีที่ได้รู้จักนะ      เอกทักกลับตามมารยาทเช่นกัน
                                       ...............................................................
    หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้าน เย็นวันนั้นเอกโทรศัพท์มาหาฉันบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาฉัน  ไอเราก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็.........
   มด.. คือเรา...เอ่อ..คือ      เอกอ้ำอึ้งทำเอาฉันรำคาญ
   อะไรเล่า..มีอะไรก็บอกว่าดิ่ เอ่อๆอ่าๆอยู่ได้
  คือ..แอมเขามีแฟนรึยังอ่ะ  เสียงเอกดูเขินๆ
  ยังหรอก..ถามทำไม  จะจีบเหรอ
แล้วอนุญาตมั้ยล่ะ      แล้วแต่นายสิ  ถ้ามีปัญญานะ
           ฉันไม่ขัดข้องอะไรถ้าวันข้างหน้า เอกกับแอมจะเป็นแฟนกัน เพราะทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนรักฉัน ฉันก็พลอยยินดี ถ้าพวกเขามีความสุข
          แล้วมันก็เป็นจริง เวลาผ่านไปไม่นานนัก ทั้งคู่ก็ประกาศว่าชอบกัน เอกไปรับไปส่งแอมที่โรงเรียนทุกวัน ทำเอาเพื่อนๆต่างอิจฉา แอมเองก็คงจะมีความสุขมาก แต่พอไม่นานเท่าไหร่ กลุ่มของพวกฉันก็เกิดปัญหา  เพื่อนรักต้องมาทะเลาะกันเอง แอมเกิดรักเอกเข้าจริงๆ รักมาก มากซะจนไม่ฟังใครทั้งนั้น ความสนิทสนมระหว่างฉันกับเอกทำให้แอมเข้าใจผิด หาว่าฉันชอบอยู่กับเอกแล้วไปหลอกแอม  ฉันพยายามอธิบายทุกวิถีทาง ว่าฉันบริสุทธิ์ใจ และคบกับเอกแค่เพื่อน เพื่อนจริงๆ
มด เมื่อวานเอกโทรไปหารึเปล่า    แอมถามฉัน
อืม ก็โทร ทำไมล่ะ      ฉันตอบความจริงไป ก็มันเป็นเรื่องปกติระหว่างฉันกับเอกอยู่แล้ว
คุยอะไรกันบ้างอ่ะ
ก็..เรื่อยเปื่อยน่ะ ถามไถ่กันตามประสาเพื่อนฝูง แอมมีอะไรเหรอ
เปล่า..ก็แค่อยากรู้        แอมไม่ได้ตอบอะไรฉันมาก ฉันจึงไม่รู้ว่าแอมคิดยังไงอยู่ในตอนนั้น
                                         ................................................
              เพื่อนคนอื่นๆก็เคยเข้ามาถามฉันเหมือนกันว่าทำไมถึงยกแอมให้เอก ฉันไม่หึงบ้างเหรอ แต่ฉันก็อธิบายไปทุกครั้งว่า ฉันไม่ได้เป็นแฟนเอก  เราเป็นแค่เพื่อนกัน ซึ่งทุกคนก็เข้าใจ ยกเว้นก็แต่แอมคนเดียว 
     แอม เดี๋ยวนี้แอมเป็นอะไรไป..ชอบถามเรื่องเอกจากมดอยู่เรื่อยๆ  นก เพื่อนรักของฉันคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย ซึ่งไม่ใช่แค่นกคนเดียวที่สงสัย  เพื่อนๆทุกคน รวมถึงฉันก็ด้วย
    เออๆ.บอกก็ได้..เราก็แค่ถามไปงั้นๆแหละ อยากรู้ว่า มดมันจะ ตอแหล อะไรเราอีก  ประโยคนั้นทำเอาทุกคนตะลึง  แต่ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์หรอกนะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแอมจะพูดแบบนั้นจริงๆรึเปล่า
               เวลาผ่านไป พวกเราออกไปเที่ยวกันมากขึ้น และทุกๆครั้ง เอกจะต้องไปด้วย ไปเที่ยวด้วยกันทีไร เอกก็จะทำตัวสนิทสนมกับฉันเหมือนปกติ แต่แอมก็ยังคงไม่เข้าใจ และทุกครั้งที่แอมต่อว่าฉันให้เอกฟัง  เอกก็มักจะปฏิเสธแทนฉันเสมอ (ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนิ่)  แต่ไม่นานนัก ดูเหมือนฉันกับเอกจะห่างหายกันมากขึ้น  ไม่โทรคุยกัน ไม่เจอหน้ากัน ส่วนใหญ่เวลาที่เอกมารับแอมที่โรงเรียน ฉันก็มักจะกลับไปก่อนแล้วทุกครั้ง นี่ก็เพื่อความสบายใจของแอม เพื่อเพื่อนรักทั้งสองคน  เรื่องแค่นี้ฉันทำให้ได้ ถ้าแอมไม่อยากให้ฉันสนิทกับเอก  ฉันก็จะไม่ทำ  ตัวเอกเองก็รู้สึกจะเชื่อฟังแอมมากขึ้น ทำทุกอย่างเพื่อให้แอมรัก  แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ฉันและเพื่อนคนอื่นๆคิดว่าเอกทำผิด  ผิดจนไม่น่าให้อภัย
     ตี๊ด ตี๊ด ๆๆ ๆๆๆ ๆๆๆๆ   
ฮัลโหล มดค่ะ ใครน่ะ     
ฮัลโหล  เรา แทน นะ เป็นเพื่อนกับเอก มีข่าวจะบอก
เราว่านายคุยกับแอมดีกว่านะ  แป๊บนึงนะ!!
    ฉันเรียกให้แอมมาคุยโทรศัพท์  ระหว่างที่แอมคุย ท่าทีของแอมดูแปลกๆ ลุกลี้ลุกลน ทำท่าจะร้องไห้  ฉันจึงแย่งมาคุย
เกิดอะไรขึ้น   ฉันถามออกไป  
คือ เอกถูกรถชนน่าโรงเรียนน่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล
อะไรนะ เมื่อไหร่  พูดจริงเหรอ ไม่ได้โกหกกันหรอกนะ   ฉันเป็นคนที่รอบคอบที่สุดในกลุ่ม เป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องถามให้ละเอียด  พวกนั้นอาจจะเล่นสนุกอะไรก็ได้
เราจะโกหกทำไมล่ะ  โกหกแล้วเราจะได้อะไร  เขายอกย้อนฉันกลับมา 
แล้วถูกรถชนเมื่อไหร่   
ตอนเที่ยง      บ้าจริง เขาคงคิดว่าฉันโง่ กฏของโรงเรียนก็มีว่าห้ามออกไปนอกโรงเรียนในเวลาเรียน ตอนเที่ยงงั้นเหรอ เอกจะถูกรถชนหน้าโรงเรียนได้ไง
นายแน่ใจเหรอ..แล้วเอกมันออกไปทำอะไรตอนเที่ยงล่ะ หน้าโรงเรียนน่ะ ฉันถามเพื่อความแน่ใจอีกซักครั้ง
เออ...อย่าถามมากเลย เพื่อนจะเป็นจะตายทั้งคนนะ มัวแต่มาจับผิดกันอยู่ได้  เขาทำให้ฉันโมโห เอกน่าจะรู้นิ่  ว่าฉันเกลียดคนโกหกที่สุด 
เราให้โอกาสนายอีกครั้งเดียวนะ  บอกความจริงเรามา ว่านายโกหกเราใช่มะ  ฉันพยายามควบคุมอารมณ์
เราพูดความจริง   เขายังคงยืนยัน ฉันก็หมดหนทางที่จะเค้นความจริงออกจากปากของเขา ฉันเลยตัดปัญหา
โอเค...เราจะเลิกถามนาย แต่ช่วยฝากบอกเอกด้วยนะว่า เอกน่ะน่าจะรู้นิสัยเราดี เราให้โอกาสแล้ว ถ้าเราจับได้ว่าพวกนายรวมหัวกันหลอกเราเมื่อไหร่  เราจะเลิกคบกับเอก  เพราะเราทนคบกับคนขี้โกหกต่อไปไม่ไหว    ฉันไม่ฟังเขาพูดอะไรทั้งนั้น วางหูโทรศัพท์ในทันที  
       เมื่อถึงชั่วโมงเรียน แอมนั่งร้องไห้ไม่เป็นอันเรียน เพื่อนๆต้องพากันปลอบ  แอมต่อว่าฉัน หาว่าฉันไม่รักเพื่อน  ใจจริงแล้วฉันเป็นห่วงเอกมาก ถ้าเอกเป็นอะไรไปจริงๆ น้ำตาฉันต้องทะลักออกมาแน่ๆ  แต่ฉันยังติดใจอยู่ที่ว่า มันมีอะไรแปลกๆ 
        หลังเลิกเรียน พวกเราลงความเห็นกันว่าจะบุกไปที่โรงพยาบาล ถ้าไม่มีชื่อของเอก ก็เป็นอันว่าเอกโกหก  แต่ฉันก็คัดค้าน
เราว่า ไปห้างฯกันดีกว่านะ แอบไปอย่าให้ใครเห็น  เราว่าเอกอยู่ที่นั่นชัวร์
จะบ้าเหรอมด แล้วถ้าไม่เจอเอกล่ะ แอมขึ้นเสียงใส่ฉัน
ถ้าไม่เจอ เราค่อยไปโรงพยาบาลกันก็ได้ เดี๋ยวเราเลี้ยงค่ารถเอง   ถึงยังไงฉันก็มั่นใจว่าเอกต้องอยู่ที่นั่นแน่
                                            ......................................................
            เมื่อไปถึงห้าง  ฉันค่อยๆแอบขึ้นไปที่ชั้น 5 แหล่งประจำของเอก  แล้วฉันก็เจอจริงๆ  เอกยืนเล่นเกมตู้อยู่กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน  เวลานั้นฉันโกรธและผิดหวังมาก มีหลายอารมณ์สุมเข้ามาในสมองฉัน  ฉันไม่รอช้า วิ่งเข้าไปชกหน้าเอกประมาณ 4-5 ครั้งด้วยแรงโมโห  
ไหนล่ะ ที่ว่ารถชนน่ะ  ตายรึยังล่ะ   ฉันโพล่งออกไป ยืนจ้องหน้าคนขี้โกหกด้วยความผิดหวัง
มด คือ ..  เราขอโทษ    เอกตกใจเมื่อเจอฉันและเพื่อนๆ ตีสีหน้าสำนึกผิด
อย่าทำเอกเลยนะ มด  เราว่าเอกมีเหตุผล  แอมยังคงปกป้องเอก  นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว
มด  คือ..เราก็แค่อยากจะรู้นิ่ ว่าแอมรักเราแค่ไหน เป็นห่วงเราแค่ไหน
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ  นายกล้าหลอกเราทั้งที่แต่ก่อนนายไม่เคยโกหก  นายทำให้เราเสียใจมาก  เราไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้  เราหลงคิดว่านายเป็นเพื่อนรัก  แต่นาย..นายมันไม่เคยคิดเลยใช่มะ นายไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อน นายเห็นเราเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่อยากจะปั่นหัวหรือแกล้งยังไงก็ได้  เราผิดหวังในตัวนายมาก เราเสียใจนะที่นายเป็นแบบนี้    ฉันพูดออกไป พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา  ฉันจะต้องไม่ร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เคยเป็นค่าของฉัน  
มด... เราขอโทษนะ  เราเสียใจ      
เสียใจเหรอ  เสียใจแล้วทำไมถึงทำล่ะ    ฉันถามออกไป  เอกยังคงไม่ตอบ นิ่งเงียบ ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนที่จะตัดสินใจ
        ต่อไปนี้..เลิกคบกัน  จำไว้นะ  เอกเพื่อนรักของเราถูกรถชนตายไปแล้วจริงๆ นายจะไม่ใช่เพื่อนของเราอีกต่อไป เพราะนายเองก็ไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อนอยู่แล้ว เราจะจดจำความดีความน่ารักของเอก เพื่อนรักของเราไปจนวันตาย  เราเสียดายนะ  เขาไม่น่าจากเราไปเร็วขนาดนี้เลย แม้ว่าเขาจะจากเราไปเร็วอย่างน่าใจหาย  แต่เราก็อยากให้ดวงวิญญาณของเขารับรู้เอาไว้ ว่าความรู้สึกที่ดีๆ ที่เรามีให้เขา มันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง    ฉันหันหลังกลับเดินออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ   ฉันทรมานมากกับการกลั้นน้ำตา  อยากจะร้องไห้ออกไปซะตรงนั้น  แต่ช่างเถอะ  ไม่ว่าฉันจะทำถูกหรือทำผิด แต่ฉันก็ตัดสินใจไปแล้ว  
        เพราะนายเป็นเพื่อนรักเรา  เรารักนายมาก  เราจึงแค้นมาก... นายบังคับให้เราต้องตัดสินใจนะ ต่อไปนี้ ทุกอย่างมันจะได้จบลงซะที  ขอโทษด้วยนะ  เพื่อนรัก!! 
                                       .....................................................................
                                                                                                            ลูกเป็ดขี้เหร่.....