10 ปี …แห่งการรอคอย Part 4

น้ำหมึกขาว

วันนี้วันจันทร์ วันสอบวันสุดท้าย หลังจากที่นักศึกษาทุกคนต่างหยุดพักผ่อนและอ่านหนังสือกันในวันเสาร์อาทิตย์ก็เตรียมตัวที่จะมาสอบกันต่อ ก็เหมือนกับ แบีงค์ที่วันนี้เตรียมหนังสือ ปากกา และขับรถเพื่อไปมหาลัย แบ๊งค์สอบเสร็จก็มารอรับแพท กับอ้มเพื่อไปดูหนังกัน กะฉลองกันในวันที่สอบเสร็จ แต่แพทโทรมาบอกว่าไม่ว่างจริงๆ ต้องช่วยอาจารย์ทำงาน ส่วนอ้อม แบ๊งค์ก็ตามหาไม่เจอ แบ๊งค์เลยกะจะซื้อของก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน ระหว่างทางที่แบ๊งค์ขับไปซื้อของนั้นได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้แบ๊งค์ได้รับบาดเจ็บ คือกระดูกช่วงเข่าหลุด เลยต้องทำการเข้าเฝือก พักฟื้นอยู่หลายวัน...
เป็นอย่างนี้แหละน้าาา...บอกให้ขึ้นรถเมล์มาเรียนก็ไม่เชื่อแพท แพทพูดขึ้นในขณะที่นั่งเฝ้าแบ๊งค์นอนเจ็บอยู่บนเตียงโรงพยาบาล
พูดมากน่าาาา...เออ แล้วนี่เพื่อนเราไปไหนล่ะ ไม่เห็นมาเยี่ยมพี่เลย แบ๊งค์พูดขึ้น
นั่นแน่...ชอบอ้อมหรอพี่แบ๊งค์ แพทหึงแล้วนะ แพทตอบ
ป..เปล่า พี่แค่ถามดู ก็เห็นเราสนิทกันไม่ใช่เหรอ 
อืมม..เห็นอ้อมมันพูดบอกว่าพ่อมันจะมา ก็เลยต้องไปรับที่สนามบินอะไรนี่แหละ
หรอ...แล้วพ่อเค้าไปไหนมาล่ะ ต้องให้อ้อมไปรับน่ะ แบ๊งค์ถามต่อ
นี่! พี่แบ๊งค์ถามถึงคนอื่นอยู่ได้ แพทหึงจริงๆแล้วนะคะ แพทพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น จนแบ๊งค์ต้องรีบปลอบ
โธ่...ก็พี่แค่อยากรู้ ก็อ้อมเพื่อนของเราพี่เหมือนคนรู้จักน่ะ ก็แค่ถามดูไม่มีอะไรมาก พี่น่ะรักแพทคนเดียว อ้อมน่ะเป็นใครไม่รู้ พี่ไม่สนใจหรอกครับ... แบีงค์ตอบพร้อมกับโอบไหล่แพท
ก็แล้วไป...อย่าให้รู้นะ ฮืมม!! แพทพูดพร้อมกับจับหูของแบ๊งค์ทั้งสองข้างบิดไปมาเบาๆ โดยที่คนทั้ง2ไม่รู้เลยว่าอ้อมยืนอยู่นอกประตูที่เปิดแง้ม ทำท่าจะเข้าตั้งแต่ต้น . แต่เมื่อเห็นคน2คนท่าทางมีความสุขอย่างนั้นเลยทำได้แต่ยืนมองและวางช่อดอกไม้ไว้นอกประตูพร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ แล้วเดินจากไป...
เอ่อ คุณธนกิจ ค่ะ มีของเยี่ยมคุณอยู่หน้าประตูห้องค่ะ นางพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับช่อทิวลิปช่อใหญ่ พร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ หลังจากที่อ้อมวางไว้ได้ไม่นาน
ของใคร! ไหนเอามาดูสิ แพทรีบพูดแซง พร้อมกับคว้าการ์ดใบนั้นมาดูทันที
โธ่...นึกว่าของใคร ของยัยอ้อมน่ะพี่ อย่าไปสนใจเลย แพทพูดจบก็หยิบการ์ดใบนั้นมาสอดไว้ในหนังสือ แล้วคว้าดอกไม้ช่อโตนั่นมามอง
สวยดีโน๊อะ...ท่าทางจะแพง แพทพูด พร้อมกับขยี้ดอกไม้ แล้วโยนลงพื้นเหยียบต่อ นางพยาบาลตกใจถึงกับพูดอะไรไม่ออกทันที 
เฮ้ยย... พ แพท ทำอะไรเนี่ย อ้อมเค้าเอามาให้พี่นะ แบีงค์เสียงดัง
ทำไมล่ะ พี่แบีงค์จะรับของจากมันงั้นเหรอ แสดงว่าพี่แบ๊งค์ไม่รักแพทแล้วงั้นเหรอ แพทพูดน้ำตาคลอ
ป..เปล่า ครับเปล่า พี่รักน้องแพทคนเดียวครับ พี่รักน้องแพทคนเดียว
จ...จริงๆนะ แล้วพี่แบ๊งค์ก็ห้ามพูดชื่ออ้อมให้แพทได้ยินอีกนะคะ สัญญานะ แพทตอบพร้อมกับถลาเข้าไปกอดแบ๊งค์
ค..ครับ พี่สัญญา
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่กี่วันแบ๊งค์ก็ออกจากโรงพยาบาลและหายเป็นปกติได้ในที่ีสุด ส่วนแพททำกับอ้อมเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ไม่พูดกัน มองหน้าก็แทบจะไม่มองด้วยซ้ำ และแบ๊งค์ก็ต้องทำเป็นไม่คุยกับอ้อมด้วยเพื่อความสบายใจของแพท
อ..เอ่อ แพท แพท เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนสิแพท อ้อมเรียกแพทหลังจากหมดเวลาเรียน
อะไร!! แพทหันมาตอบเสียงแข็ง
พรุ่งนี้ ตอนเย็นเราจะไปแล้วนะ เธอจะไปส่งเรามั้ย?? อ้อมตอบแล้วยิ้มอย่างมีความหวัง
ไปไหน ใครจะไปไหน แพทตอบแล้วทำหน้า งงๆ
อ่าว...เราเขียนไปในการ์ดเยี่ยมพี่แบ๊งค์แล้วนะ ว่าวันพรุ่งนี้เราจะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ เธอยังไม่ได้อ่านเหรอ? อ้อมพูดพร้อมกับถามแพทกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
แล้วมาเขียนบอกทำไม ทำไมไม่มาบอกเอง ห๊า!? ...เราไม่ได้อ่าน แล้วเราก็ไม่ไปอ่ะนะ ไม่ว่าง โชคดีแล้วกัน หลีกทางหน่อย จะรีบไป เดี๋ยวพี่แบ๊งค์รอนาน... แพทพูดพร้อมกับเดินชนบ่าเพื่อนสนิทแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส อ้อมเปลี่ยนจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มและมีความหวังเป็นหน้าธรรมดาทันที น้ำใสใส ได้เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของอ้อมอย่างมากมาย อ้อมเดินอย่างหมดอะไรตายอยาก กลับหอพร้อมกับเก็บข้าวของเพื่อจะเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้...
ติดตามตอนสุดท้าย ..