กิรณา

...เสียงคลื่นซัดสาด....
	...มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า....
	...มีทะเลทุกเวลา...แต่บางทีไม่มีเธอ....
เสียงร้องทุ้ม...นุ่ม...และเสียงกีต้าร์...ลอยตามลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง...
	พร้อมเสียงคลื่นซัด....
	เอ...นี่ฉันกำลังฝันอยู่....หรือป่าวนะ...???
...คลื่นซัดหาฝั่ง... เหมือนใจร่ำคร่ำครวญหา...
	...จากกันไปตามเวลา... จากกันให้เธอสุขใจ...
ฉันงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา....เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
	สี่ทุ่มแล้ว....อ้าว...ฝนตกนี่
โปรยฝนปลิวเปียกพื้น เพราะฉันไม่ได้ปิดหน้าต่าง...
แต่ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...
	ฉันพร่ำบอก...ให้เธอเข้าใจ...เพราะรักจริงจริง...
	รักคือการให้...ฉันให้เธอ...
ฉันไม่ได้ฝันนี่...
	ใครกันนะ ร้องเพลงนี้...เพลงเคยคุ้น...ในสมุดบันทึกเล่มสีฟ้า...ในความทรงจำ...
	ฉันเปิดประตูบังกะโล.....
	หาดทรายยามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	ทะเลยามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	ริ้วฝนพริ้วโปรยปรายเป็นสาย ... ตกต้องน้ำทะเล... ผสมระลอกคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง...
	...เพิ่งเคยเห็น... สายฝนกับน้ำทะเล... 
	ถ้ามีน้ำตาของใครซักคน...ไหลรินตอนนี้ด้วยล่ะก็... อืม...มันก็น้ำเหมือนกันนี่นะ...
...จะมีใครบ้างหนอ ที่พอเห็นใจ ...
	...ความรักสับสนในใจเสมอ ...
เสียงที่ลอยมาตามลมปลุกฉันจากภวังค์...
	ฉันมองหาที่มาของเสียง...เพลง...แห่งความทรงจำ...
	ใครคนหนึ่ง...นั่งอยู่บนพื้นทราย...ข้างโขดหิน...ท่ามกลางสายฝน...
	แต่ท้องฟ้ายามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	เมฆดำบางเบา...บดบังแสงจันทร์ ให้เห็นเพียงเงาเลือนลาง...
	ทำให้ฉันเห็นเขาไม่ถนัด...
...ถึงคร่ำครวญหา กลับมาเหมือนเคย ...
	...แต่พอเจอเธอต้องยิ้ม สุขใจ ...
	...ขอเพียงแต่ให้เธอสบาย เท่านั้นก็พอ ...
คงเพราะเสียงทุ้ม...นุ่มนี้กระมัง...ที่สะกดให้ฉัน...
	ลืมความกลัว...
	ก้าวเท้า...ฝ่าสายฝน...ไปตามเสียงร้อง...และ...เสียงกีต้าร์...
	รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง...ที่ย่ำลงบนผืนทราย...
	...เสื้อยืดสีขาว...กับ...กางเกงยีนส์สีซีดของฉัน...เปียกฝน...
.... To  be  continued ....