ชีวิต

มณี ปัทมะ ตารา

บทบาทเกี่ยวกับชีวิตของบุคคลอื่น    ช่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจ    ดูเหมือนจะมากกว่าชีวิตตัวเองด้วยซ้ำ    บางครั้งเราก็หลงในชีวิตของผู้ไม่มีตัวตน    ชีวิตสมมติของบุคคลในเรื่องราวต่างๆ   ที่ปรากฎออกมาในฐานะของตัวละคร   ลิเก   ภาพยนตร์    ซึ่งถูกสร้างสรรค์และลิขิตไปตามบทบาทสาระพัดอย่าง
ตามแต่ผู้ประพันธ์จะลิขิต     แต่มันก็ทำให้เราสนใจในเรื่องชีวิตเหมือนกัน     แต่ทว่ากลายเป็นไปสนใจในเรื่องของคนอื่น    บทบาทของคนอื่น    จนลืมสนใจในเรื่องชีวิตของตนเอง    นานเข้า...ก็เข้าใจผิด    หลงยึดเอาบทบาทที่สร้างสรรค์ขึ้นมานั้น    เป็นแบบอย่างประพฤติปฏิบัติตาม
ดูหนัง   ดูละคร    ดูเพื่อพิจารณาปลงธรรมสังเวช   ย่อมมีประโยชน์    แต่หากถือมาเป็นแบบฉบับและหลงเคลิบเคลิ้มไปตามบทบาท    บุคคลผู้อ่อนต่อเรื่องของชีวิต    ย่อมตกเป็นทาสของบทบาทที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาอย่างไร้สติ      จริงอยู่...ที่อาจทำให้เกิดความเพลิดเพลิน    และลืมความทุกข์ที่ประสบอยู่ได้   แต่ก็เพียงชั่วขณะหนึ่ง
ความสุขที่ได้รับมา     จึงเต็มไปด้วยอำนาจของโมหะธรรม    อำนาจของโลภะเจตนา    อำนาจของโทสะ   ถูกความหลงเข้าครอบงำ    และมีชีวิตอยู่โดยขาดสติสัมปชัญญะ    ไม่สามารถจะวินิจฉัยได้ว่า    อะไรเป็นกุศล    อะไรเป็นอกุศล    ผลสุดท้าย...ชีวิตของตนเองก็อยู่แบบแล้วแต่เหตุการณ์จะพาไป    ล่องลอยไปตามบทบาทของตัวละครในนวนิยายที่ได้อ่าน   ได้ดู    ปล่อยชีวิตไปตามยถากรรม...ช่างน่าสงสารยิ่งนัก
สิ่งประโลมโลกทั้งหลายนั้น    หาใช่การดับทุกข์ที่แท้จริงไม่    แต่หากเรามีสติสัมปชัญญะ    รู้สึกผิดชอบชั่วดีและพิจารณา    มันก็จะกลายเป็นความสงบ    เปี่ยมไปด้วยความผาสุก    ขอเพียงรู้จักป้องกันอย่าให้สิ่งที่ไม่ดีมาทำลายจิตใจของเราให้ห่างเหินจากความเป็นมนุษย์ก็เพียงพอ
จงภูมิใจเถิดที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์     สุดประเสริฐแท้ที่ได้เกิดในพุทธศาสนา    ทุกคนเป็นมนุษย์    แต่เป็นมนุษย์ที่ดีก็ยังเป็นการยาก    ทำให้เรื่องของชีวิตเป็นเรื่องยากไปด้วย
มณี   ปัทมะ   ตารา