คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต Part 2

น้ำหมึกขาว

น้ำหวานกับเจนตอนนี้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในมหาลัยนี้ เพราะด้วยความสวยน่ารักของเธอทั้งคู่ จึงทำให้มีผู้ชายทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ตามมาจีบพวกเธออยู่ไม่ขาด เจนนั้นคบแล้วก็เลิกไปหลายราย ส่วนน้ำหวานเธอไม่เคยมีใครเลย.
นี่น้ำหวานทำไมเธอถึงไม่มีแฟนเลยล่ะ?? นี่! อย่าบอกนะว่า.เธอเป็น??
555 5 บ้าสิ เปล่า เราไม่ได้เป็นทอมย่ะเพียงแต่เรายังไม่สามารถรักใครได้.... ..น่ะ... .. ..
นี่เธอ พูดซะงงทำไมล่ะ จะบวชรึไงย๊ะ
เปล่าเพียงแต่เรามีคนที่รักหมดหัวใจจนไม่อาจแบ่งให้ใครได้อีกแล้วน่ะ
อืมมแล้วใครกันล่ะคนที่เธอรักจนหมดหัวใจบอกเราหน่อยดิ
อเอ่อเพื่อนที่เรียนตอนเด็กๆน่ะ เราแอบชอบเค้า แต่ไม่เคยบอกรักน่ะ ได้แต่มองหน้ากันไปวันๆ น้ำหวานตอบพร้อมกับท่าทางที่กระอักกระอ่วน แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
แล้วตอนนี้เค้าไปไหนแล้วล่ะ? คำถามในใจของเจนมากขึ้นเมื่อเค้าได้ยินคำตอบจากน้ำหวานในตอนนี้
เค้าไปเรียนต่อน่ะนี่ก้อหก เจ็ด ปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง น้ำหวานก้มหน้าตอบพร้อมกับท่าทางที่ดูเศร้าลงไปอย่างถนัดเมื่อได้พูดถึงคนที่เค้าคิดถึง 
น้ำหวาน. ..เธอรอเค้ากลับมาใช่มั้ย? เจนก้มหน้าไปมองหน้าน้ำหวานที่กำลังก้มหน้าอยู่ก่อนหน้านี้พร้อมกับถามคำถาม
อื้อ เสียงตอบเบาๆจากน้ำหวานพร้อมกับท่าทางที่พยักหน้าเบาๆ มันเป็นเสียงและกริยาที่ออกมาจากคนที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เค้ารอคอยและอยากจะให้กลับมาจะมาหาเค้าเป็นจริงได้รึเปล่า
นี่น้ำหวานเธอต้องได้เจอกับคนที่เธอรอคอย.เราเชื่ออย่างนั้นเราเชื่อมั่นในรักแท้ของเธอนะ เจนตอบหนักแน่น พร้อมกับกุมมือเพื่อนรักแล้วมองตาอย่างมั่นใจ 
ออุ๊กอุ๊กจะอ๊วกว่ะเจน 5555 ไปจำมาจากไหนอ่ะ น้ำหวานแกล้งตะโกนตอบเปลี่ยนเรื่อง
โธ่ยัยเพี้ยนนี่ คนอุดส่าพูดให้ความหวัง วันหลังไม่พูดแล้ว เจนตอบพร้อมกับเอาหนังสือที่เรียนในวันนั้นตบหัวเพื่อนรักเบาๆ และวิ่งหนี
เฮ้ย!ตบหัวชั้นเหรอ มาเอาคืนเลยนะ น้ำหวานตอบพร้อมกับลุกพรวดแล้ววิ่งตามเพื่อนรัก ทั้งคู่ต่างวิ่งไล่กันเป็นเด็กๆ โดยที่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน 
เจนกับน้ำหวาน ทั้งคู่ยังคงเป็นเพื่อนรักที่ดีต่อกันตลอด 4 ปีที่เรียนในมหาลัยนี้ ถึงแม้ว่าเจนจะมีแฟนทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่แต่เธอก็คบแบบเล่นๆไม่จริงใจเพราะเธอรู้ว่าผู้ชายที่เข้ามาหาเธอนั้นหวังเรื่องนั้นเรื่องเดียว. ในขณะเดียวกันเธอก็จะคอยกันพวกผู้ชายเจ้าชู้เหล่านั้นที่เข้ามายุ่งกับน้ำหวานเพื่อนรักของเธอ. โดยที่น้ำหวานนั้นก็ยังให้ความรักแบบเพื่อนที่มีต่อเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจที่มีให้กับเจนด้วยเช่นกัน
และหลังจากที่เรียนจบ เจนกับน้ำหวานก็ได้สนิทกับมากยิ่งขึ้น เธอทั้งคู่ได้งานทำโดยที่ทั้งสองคนได้เป็นพนักงานในบริษัทเกี่ยวกับการออกแบบสินค้าแห่งหนึ่ง ไม่นานนัก เจนก็ได้เจอกับรักแท้ โดยที่คนๆนั้นเจนก็มีใจให้กับเค้าเช่นกันคนๆนั้นคือพี่ที่บริษัทที่เจนทำงานนั่นเอง...
ส่วนน้ำหวานก็ต้องอยู่กับการที่จะต้องรอคอยในความรักหมดหัวใจ ที่ให้ไปกับใครคนหนึ่งเมื่ออดีตที่ผ่านมา โดยไม่รู้ว่าอดีตที่งดงาม จะหวนกลับมาหาเธอตอนไหน และอนาคตจะเป็นอย่างไรเธอก็ไม่สนใจ เพียงขอแค่วันนี้เค้ามีลมหายใจและหัวใจที่จะมอบให้กับคนๆนั้น ตลอดวันๆนึง ก็พอใจแล้ว
เฮ้ย!น้ำหวาน. ไหวมั้ยเนี่ย เจนตะโกนดังลั่นกลางห้องทำงานเมื่อเดินผ่านโต๊ะของน้ำหวานแล้วเห็นสภาพเพื่อนรักเอามือขวากุมขมับหัวอยู่
วไหว ไหว ไม่เป็นไรมากสงสัยลืมกินข้าวมาน่ะ น้ำหวานตอบเสียงสั่นพร้อมกับหลับตาปี๋ทั้งสองข้าง
โธ่เว้ย!ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไรไปเลยเธอ ไปกินข้าวกับชั้นก่อน เพราะตอนบ่ายคณะกรรมการบริษัทคนใหม่จะมานะ  เจนพูดจบก็ลากเพื่อนให้ลุกมาจากโต๊ะ พร้อมกับเดินไปที่ศูนย์อาหารชั้นล่างแล้วสั่งข้าวกินกัน
14.30 น. เป็นเวลาเริ่มประชุม พนักงานทั้งหมดแล้วหัวหน้าฝ่ายต่างๆได้มาพบกับคณะกรรมการคนใหม่ รวมถึงน้ำหวานที่ขึ้นมาดูด้วยเช่นกัน ร่างร่างหนึ่งที่เห็นเป็นแล้วต้องสะดุดสายตากับทุกคนเป็นแน่ เพราะเป็นร่างของชายที่สูงใหญ่หน้าตาคมเข้มผมเกรียน เหมือนกับเด็กม.ปลายเพิ่งเรียนรด.ใหม่ๆ
คคนนั้นใครหรอเจน? คำถามแรกที่หลุดออกมาจากปากของน้ำหวานเมื่อเห็นชายคนนั้นที่ยืนยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่ตรงหน้า
ไม่รู้นะ.แต่ เห็นพี่พงษ์แฟนของชั้นบอกว่าเค้าชื่อ เรนุวัฒน์ พิทักษ์ลักคณาตระกูล อืมมนามสกุลยาวดีมั้ยล่ะเธอ ชั้นอุตส่าไปนั่งท่องมาเลยนะเนี่ย...5555 เจนพูดจบก็หัวเราะดังลั่น แต่คนที่ขำไม่ออกเห็นจะเป็นน้ำหวานเพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่เค้าคุ้นเคยเมื่อสิบกว่าปีก่อน
ร .. ร.. เรย์?? เสียงลมแผ่วพูดเบาๆพร้อมกับน้ำใสๆที่เอ่อล้นอยู่เต็มสองเบ้าตาได้ค่อยๆออกมา ทำให้คนในที่นั้นต่างมองมาที่น้ำหวานเป็นสายตาเดียว รวมถึงร่างของคนที่น้ำหวานกำลังจ้องมองด้วยความดีใจด้วยเช่นกัน
ติดตามตอนต่อไป