คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต Part 1

น้ำหมึกขาว

แสงแดดสีส้มอ่อนที่สะท้อนอยู่ทั่วทั้งโรงเรียนคริสต์แห่งหนึ่ง ทำให้เห็นว่านี่เป็นเวลาที่เย็นมากแล้วร่างของเด็กชายและเด็กหญิงวัย 11 ปีสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โอ๊กสีน้ำตาลเข้ม พูดคุยใกล้ๆสนามบาสที่ไม่มีคนแล้ว เด็กทั้งคู่มอมแมมไปด้วยคราบขี้ฝุ่นไปทั่วแทบทั้งตัว เห็นได้ว่าคงพึ่งเล่นซนกันเสร็จตามประสาเด็กๆเป็นแน่
นี่! .. น้ำหวาน  ..สัญญานะ ว่าจะไม่ลืมเรา เสียงกวนๆดังขึ้น
โธ่เรย์ เด็กดื้อหยั่งเธอ ใครจะไปลืมลงล่ะย่ะ ..ห๊ะ? เสียงเล็กใสๆตอบกลับมา
ใครจะไปรู้ล่ะยัยคนชอบตื้อ... เราไม่ได้เปลี่ยนที่เรียนนะ แต่มันหมายความว่าจะต้องไปอยู่ที่นู่นเลย เรย์ตอบเสียงเศร้ากลับมา พร้อมกับก้มหน้าเล็กๆ
โธ่!กลัวไร? คนที่กลัวน่าจะเป็นเรามากกว่านายนะ ไปนู่นเจอสาวฝรั่งเศษก็ลืมเพื่อนปากเสียคนนี้แล๊ววแต่จำไว้อย่านึงนะ ว่ายัยน้ำหวานคนนี้จะไม่มีวันลืมคนอย่างนายได้เลยเว่ย น้ำหวานพูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของเรย์จะมีก็แต่แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่เต็มสองข้างและรอยยิ้มจากปากสีชมพูที่บางเฉียบ สายตาของเด็กชายและเด็กหญิงทั้งคู่ประสานกัน และยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น ภายใต้แสงแดนยามบ่ายใกล้เย็นแบบนี้
ได้เวลาแล้วนะคะคุณหนู เครื่องจะออกแล้วค่ะ เสียงหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นข้างหูของเรย์ในขณะที่ร่างของเด็กชายกำลังขเย่งเท้า มองหาเพื่อนรักอย่างไม่ให้คลาดสายตา
เรย์!แฮ่กแฮ่กแฮ่กโอยย เหนื่อยว่ะ เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกชื่อลากยาวมาแต่ไกล ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่ม
โห่ยัยน้ำหวาน!เรานึกว่าจะไม่มาแล้ว เด็กหนุ่มพูดใส่เพื่อนรักทันทีเมื่อมาถึง พร้อมกับทำหน้าไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย
หืมมมทำเป็นงอน ขอโทษนะนะ น้ำหวานตอบกลับพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมา
อะร๊ะ!? เรย์ถามต่อเมื่อเห็นน้ำหวานยกนิ้วขึ้นมา ทั้งๆที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่านั่นคือการขอโทษ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
ก้อออ อย่าโกรธนะ อย่าโกรธน้ำหวานนะ น้ำหวานพูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆ แต่เรย์ก็ยังแกล้งโกรธอยู่
เร็วๆ เด็กดื้ออย่าโกรธนะจ๊ะ! น้ำหวานพูดต่อพร้อมกับกระแซะตัวไปใกล้ๆ เรย์
อื้อ!ก้อได้คนชอบตื้อ เรย์พูดกลับทันทีพร้อมกับยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นไปเกี่ยวนิ้วน้ำหวานพร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานนักเสียงประกาศให้ผู้ที่จะเดินทางไปฝรั่งเศษก็ดังขึ้น นั่นซึ่งก็หมายความว่า นี่จะเป็นการลาจากระหว่างเด็กสองคนนี้ และไม่มีทางรู้เลยว่าเขาทั้งคู่จะได้พบกันอีกตอนไหน และชีวิตข้างหน้าของเด็กทั้งคู่จะเป็นอย่างไร 
 ..เสียงเพลงที่ดังโหวกเหวกผ่านรั้วมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ มันเป็นเพลงซึ่งนักศึกษารุ่นพี่ตะโกนใส่รุ่นน้องปีหนึ่ง ซึ่งนี่ก็หมายถึงว่านี่เป็นการรับน้องในวันแรกของน้ำหวานนั่นเอง
เฮ้ย!น้ำหวาน รุ่นพี่เค้าเรียกเธอ เสียงๆหนึ่งดังขึ้นในขณะที่บริเวณนั้นอัดแน่นและเต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่
พี่ไหน?อ่ะเจน ร่างสูงเพรียวบวกผิวสีขาวอมชมพูระเรื่อไปทั่วแทบทั้งตัวและหน้าตาที่ออกไปแนวหมวยนิดๆ หันมาหาเสียงที่เรียกชื่อตนเมื่อสักครู่นี้ พร้อมกับตะโกนถามว่าใครเรียกตน
เราก็ไม่รู้นะโดนทำโทษแน่เธอ อิอิสงสัยสวยจนเค้าหมั่นไส้มั้ง อิอิอิ เจนพูดเล่นกับเพื่อนสนิทคนแรกของเธอที่เข้ามหาลัยนี้
เออๆๆ พูดเล่นกันเข้าไปนะ น้ำหวานตอบพร้อมกับเดินไปหารุ่นพี่ที่เรียกตน พร้อมกับโดนทำโทษอย่างที่เจนบอกเอาไว้ เจนแอบหัวเราะชอบใจ แต่ก็ไม่พ้นสายตารุ่นพี่จึงถูกเรียกมาทำโทษด้วยกันทั้งคู่ 
ติดตามตอนต่อไป