ไม่มีแม้คำลา

กาฟิวส์

"โหยย..วิชารัยม่ะรุ้ โคตรยากเรยง่า" เสียงไอ้โอ๋มานบ่น "เพราะแกไม่ได้อ่านมาล่ะสิท่า...รอลอกชั้นอย่างเดียวเรย" แน่นอนว่าชั้นจาด่ามานได้เท่านี้ เพราะว่ามันคือเพื่อนคนเดียวที่ชั้นแกล้งมันทีรัย แล้วต้องรุ้สึกผิดทุกที ทำไมอ่ะหรอ เพราะชั้นรักมันอ่ะสิ รักมากเรยด้วย 3ปีที่ผ่านมาเรานั่งใกล้ ๆ กันตลอด แน่นอนว่ามันหวังลอกชั้น แต่ถึงว่าชั้นจะรุ้ว่ามันคิดยังไง ชั้นก้อยังอดไม่ไหวกะความน่ารักของมัน ถึงมันจะเปนคนที่ไม่ค่อยพูด  แต่ทุกทีที่มันพูด ทำหั้ยเพื่อนแตกวงได้เรยทีเดียว
       วันนี้เพื่อนในกลุ่ม(เรียกว่าโขลงก้อได้นะ เพราะมันมีตั้ง15คน) มันดูเศร้าผิดปกติ เพราะว่าวันนี้เปนวันสุดท้ายที่เราจาได้อยู่ห้องเดียวกัน  แต่เรายังได้อยู่โรงเรียนเดียวกันนิ่ ด้วยเหตุนี้ชั้นเรยไม่ค่อยจาเสียจัยสักเท่าไหร่
        สอบเสร็จวันนี้  มันเสร็จเร็วกว่าที่เรคาด เราเรยนัดกันว่าจะไปกินอารหรูหราที่บ้านของโอ๋(มันคือส้มตำ)เพราะบ้านมันอ่ะใกล้โรงเรียนที่สุดแล้ว เรียกว่า10ก้าวถึง(เวอร์ป่าวอ่ะ)
        "ไอ้แอร์ไปซื้อสิวันนี้โอ๋เลี้ยง" แปลกมากนะที่มันจาเลี้ยง ไม่ช่ายมันงกหรอกนะ  แต่เพราะส่วนมากเราจาเกรงจัยแม่มันนอ่ะ  เพราะแค่มากินบ้านมานนี้ก้อดีแล้ว  ยังจาเลี้ยงอีก ซึ่งทุกทีเพื่อน ๆ จาไม่ยอมหั้ยมานเลี้ยงหรอก แต่ครั้งนี้อ่ะสิ  ไม่มีครัยกล้าขัดเรยอ่ะ ชั้นเรยต้องตกกระไดพลอยโจรไปด้วย "เออ..เอาตังค์มา แล้วเปิ้ลไปกะเรานะ  เราไม่รุ้ร้านอ่ะ" "โห..อิหอยยงั้นก้อไม่ต้องไปเรย เด๋วชั้นไปเอง" เสียงเปิ้ลด่ามาเปนระยะ ๆ    
          พอเรากินเสร็ด  กำลังจาเอาถ้วยจานไปเปิ้ลก้อบ่นขึ้นมาว่า ช่วยกานเก็บดีๆ นะ เด๋วบ้านนี้อ่ะเราจาไม่ได้มาอีกแล้วล่ะ "ทามมัยล่ะเปิ้ล" ก้อโอ่มานจาย้ายแล้วแอร์ไม่รุ้หรอ" ชั้นอึ้ง วิ่งไปที่หน้าบ้านที่ไม่มีคนอยู่ ร้องไห้ออกมาเพราะเสียจัยว่าถึงแม่ว่าโอ๋จาต้องย้าย แต่เค้าก้อน่าจาบอกชั้นบ้าง แต่นี้เล่นไม่มีครัยบอกชั้นเรย
          เค้าเดินเข้ามา มองหน้าชั้น แล้วจากไป
          เย็นนั้น ชั้นเรยโทรหาเค้า เพราะคิดว่าเราคงไม่ได้คุยกันอีกแน่ถ้าชั้นไม่โทรไป  เค้ารับ แล้วชั้นก้อถามทันทีว่าทามมัยไม่บอกชั้นเรื่องที่เค้าจะต้องย้าย  "ก้อบอกแล้วแอร์ก้อเปนยังนี้ เราเรยไม่บอกดีกว่า  แต่ม่ายช่ายว่าจาม่ายบอกนะ  แต่มานยังไม่ถึงเวลา" เท่านั้นล่ะ ชั้นทิ้งตัวลงกะโทรสับ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง
          เปิดเทอม ม.4 นี้ สิ่งที่เปลี่ยนแปลงคือเราไม่ได้อยุ่ด้วยกัน  แต่สิ่งที่สำคันคือ  จัยของชั้นยังอยุ่กะแกนะโอ๋  จารอวันที่แกกลับมาบอกคำว่าลากะเรา