อนิจจา.....ถนนสายดอกกุหลาบ

มณี ปัทมะ ตารา

ทางเดินแห่งชีวิต    แต่ละคนย่อมเดินอยู่บนหนทางที่แตกต่างกัน    บางคนตลอดระยะเวลาการเดินทางล้วนโรยด้วยกลีบกุหลาบ    หนทางคงสวยสดงดงาม    กรุ่นหอมไปด้วยธรรมชาติของดอกไม้
ใครจะรู้บ้างว่า    กว่าจะบรรจงดึงกลีบกุหลาบอันนุ่มและบอบบางแต่ละกลีบ    ต้องทะนุถนอมขนาดไหน    ผิวอันบอบบางบนฝ่ามืออันอ่อนนุ่ม    ถูกทิ่มตำและบาดลึกด้วยหนามแหลมคมของกุหลาบแต่ละดอก    กว่าจะโรยกลีบให้เต็มถนน    มือก็เจ็บระบม    บาดลึกเป็นแผลใหม่    ซ้ำแทงลึกลงรอยแผลเก่าให้ปวดร้าวหนักขึ้นไปอีก
ทุกคนอยากมีถนนสายดอกกุหลาบเป็นของตนเอง    บางคนก็รู้ความหมายและบั้นปลายแห่งการเดินทาง    แต่บางคนแทบไม่รู้เลยว่า    ถนนที่โรยโปรยกลีบไว้เพื่อให้สวยสดงดงามอย่างผู้อื่น    กลับไม่มีกลิ่นอายความหอมหวลของธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็นอยู่เลย
ทำอย่างไรได้เล่า.....นอกจากอดทนโปรยกลีบกุหลาบลงบนเส้นทางเดินของตนเองต่อไป    แต่ก็สดชื่นหัวใจและดื่มด่ำกับความงามที่กรุ่นอวลหอมหวล    ด้วยเข้าใจในธรรมชาติของดอกไม้ทุกครา   เปรียบประดุจได้เบ่งบานอยู่ในดวงจิต.....ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร
ระเบียบกฎเกณฑ์ที่ถูกต้อง    ตั้งอยู่บนความเอารัดเอาเปรียบ    เพียงเพื่อหาสรรเสริญแห่งตน   คือปกติธรรมดาของสังคม    บนความสุขย่อมมีความทุกข์    และบนความทุกข์    ความสุขก็เบียดคู่มาตลอด
ท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น    ซึ่งมีอยู่ในสังคมมนุษย์ทุกระดับ    แต่ก็ยังมีความอุ่นอวลของความเมตตา   กรุณา  อยู่ในสังคมทุกระดับเช่นกัน
ชีวิตเต็มไปด้วยปรัชญา    แต่อนิจจา.....ก็ไม่สามารถไขปรัชญาแห่งชีวิตของตนเองออก    เพราะบังเอิญเป็นปรัชญาที่จดจำมาจากผู้อื่น   ดูช่างไร้ความหมาย   เพราะไม่ได้ซึมเข้าไปจุดประกายปัญญาตนเองอย่างแท้จริง
อนิจจา.....ถนนสายดอกกุหลาบ.....จึงปราศจากความกรุ่นอวลหอมหวลตามธรรมชาติไปโดยสิ้นเชิง.....อนิจจา				

ขวากหนามหาใช่มีเพียงแค่ก้านกุหลาบ.....วิถีธรรมชาติ   เรียบง่ายที่สุด    ถึงจะเป็นถนนสายรกร้าง    ก็ยังงดงามเช่นกัน    ท่านพระจันทร์ยิ้ม.....คุรุแห่งมณี   กล่าวว่า

 เดินไป...ดูทาง
ปล่อยวาง...ดูตน
สับสน...ดูใจ
หนทาง...กว้างไกล
สงบใจ...สงบตน  

รักด้วยเมตตา   รักด้วยกรุณา    นำพาสู่วิมุติ   ก็โรยโปรยกลีบด้วยกุหลาบเช่นกัน    โรยโปรยไป    มีความสุขใจ   แล้วก็ต้องเข้าไปดับสุขอีกที    เพื่อวิมุติอย่างแท้จริง...ทั้งทุกข์และสุข

ทุกก้าวย่าง   ก้าวไปอย่างระมัดระวัง    ทว่าให้มั่นคง    ถึงแม้หนามที่ซ้อนอยู่    จะคงปรากฏ    ไม่มีหนทางไหนที่ไร้อุปสรรคและขวากหนาม    ความรู้สึกเก่าๆ    หากเราจดจำและต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก    ย่อมอันตรธานหายไป    เพียงแต่ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ   สิ่งนั้นก็ไม่สามารถทิ่มตำใจเราได้อีก    นอกจากคอยแต่งเติม   แต้มสีสรรค์   ถักต่อทอสายแห่งถนนดอกกุหลาบ    ให้งดงามต่อไป   และต่อไป.....

มณี  ปัทมะ  ตารา