เวลานี้..........มีความสุขจัง

นุ่นจัง

ขณะที่ทั้งกลุ่มเดินเข้าโรงอาหาร แต่มลซึ่งมัวแต่คุย
กับนัท จึงไม่ได้สังเกตว่าที่พื้นมีน้ำนองอยู่ 
  
นัท  :  นี่มล วันก่อน ตอนไปบ้านเราเธอลืมของไว้อะ
มล  : วันนั้นหรอ จริงด้วยอะ เราลืม..  
!! ว๊าย !! 
มลร้องเธอเดินเหยีบน้ำโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หงายหลังแล้วสะดุด ในทันที ถึงนัท
จะพยายามฉุดแขนเพื่อนเลิฟไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก 
นัท  : ฟื้นแล้วหรอ
มล  : เราอยู่ไหนอะ
นัท  : เธออยู่ห้องพยาบาล จำได้มั้ยตอนนั้น มลลื่นสะดุดน้ำในโรงอาหารไงจ๊ะ 
เราว่าเธอคงชอคแล้วสลบไปน่ะ
มล  : อืม... จิงด้วย เราจำได้แล้ว ตอนนั้นเราลื่นล้ม เอ๊ะ หัวไม่แตกนี่นา เป็นไป
ได้ยังไง ตรงนั้นเป็นพื้นหินขัดด้วย
นัท  : จะแตกได้ยังไง บอยเค้าเดินอยู่หลังเธอ อุส่าห์ช่วยรับเธอไว้นะเนี่ย
มล  :  บอยอยู่ไหนอะ จะขอบคุณเค้า 
นัท  :  ครูชมบงกชเรียกตัวเค้าไป สงสัยจะให้รางวัลน่ะ คงเยอะด้วย ช่วยชีวิต
เพื่อนไว้
มล  : ปวดหัวจัง
นัท  : แปบนะ เดี๋ยวไปหยิบยาให้
มล  : เพื่อนคนอื่นอะ
นัท  :  เรียนอยู่เดี๋ยวพักกลางวันคงมาเยี่ยมอะ  ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ฉันเลยมา
ดูแลเธอ รอแปบนะไปหยิบยาก่อน
มลฟังแต่ไม่ตอบ เพราะกำลังพยายามที่จะนึกถึงตอนนั้นว่าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
มา ได้ยังไง แต่เพราะเธอนอนตะแคงอยู๋จึงไม่ทันเห็นว่าใครเดินเข้าห้องพยาบาลมา
บอย  : มลเป็นไงบ้าง 
 มลหันหน้ามาเจอบอยพอดี
มล     : บอยขอบคุณนะ 
เธอพูดพร้อมพยายามจะลุกขึ้น
บอย   : อย่าพึ่งสิ เดี๋ยวปวดหัวหรอก หัวเธอไปกระแทกกับต้นเสา แต่ครูบอกว่า
ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่รับไว้ ตอนนี้เธอคงอยู่กับปอเต็กตึ๊งแล้ว
มล     : เอ๊ะ ก็ขอบคุณแล้วไง มาปากหมาแถวนี้ โอ๊ย 
มลร้องขึ้นเพราะเริ่มปวดหัวอีกแล้ว
นัท   : บอย!อย่าพึ่งไปแหย่มลสิ เอ้ายา 
มล   : ขอบใจนะจ๊ะ ว่าแต่ ครูเรียกเทอไปทำไมหรอบอย
บอย  : ให้คะแนนช่วยชีวิตเพื่อน
มล    : อย่างมากก็แค่หัวไม่แตกหรอกนะ คำว่าช่วยชีวิตนี่เกินไปปะ
บอย : มันต่างกันยังไงล่ะจ๊ะ
นัท   : พอก่อนเถอะนะ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้นะมล
บอย : กลับบ้านเราได้นะ
นัท   : เลิกเล่นได้แล้วน่า มลนอนพักนะ เดี๋ยวเราเฝ้าอยู่
บอย  : ขอเราเฝ้าด้วย 
มล   :  คัยให้จะนายเฝ้าอะ
นัท   : นอนได้แล้ว ต้องเฝ้านะไม่ใช่หาเรื่องเข้าใจมั้ย
บอยไม่ตอบแต่เดินไปหาที่นั่งแทน นัทกำลังกระซิบอะไรบางอย่างอยูjกับมล
มล   : ดูสิสงสัยขี้เกียจเรียน เชอะ ทำเป็นจะเฝ้าชั้น
นัท   : ยังไงก็เรียกว่าเฝ้าเพื่อนนั่นแหละ เธอเลิกคิดมากได้แล้ว นอนซะ
มลหลับไปแล้ว มีนัทนั่งอยู่ข้างๆๆ  ทันทีที่มลหลับไป 
บอย  : นัท มลเป็นคนยังไงหรอ
นัท   : อืม คล้ายเรามั้ง นิสัยดี รักเพื่อน และก็... เดี๋ยว จะถามทำไมอะ
บอย : เปล่าๆๆ นัทเฝ้าไปก่อนนะ จะพักแล้วเดี๋ยวเราไปเอา ข้าวเที่ยงมาให้ เธอ
กับมลก่อน
นัท  : อือ
ตอนเย็นวันนั้น มลกลับบ้านพร้อมกับนัท และดาว บ้านของ3คนอยู่ ในหมู่บ้าน
เดียวกัน  ดังนั้น ทั้ง3จึงเป็นเพื่อนที่รักกันมากตั้งแต่เด็ก
ดาว  : นี่เธอว่าปะ เราว่าบอยเค้าดูแปลกๆๆนะ
มล  : ยังไงอะ แค่ช่วยชั้นไว้หรอ?? 
นัท  : ไม่ใช่นะ แต่เราเห็นด้วย แปลกจริงๆๆ บอยดูห่วงเธอมากเลยนะ ที่จริง เรา
เห็นเคยเห็นบอยมองเธอตอนซัมเมอร์ด้วย
มล  :  มองแล้วไงอะ
นัท  : มันไม่ใช่แบบมองผ่านๆๆนะ แบบจ้องเลยอะ 
ดาว  : ในห้องวิทย์เราก็เคยเห็นนะ  
มล   : สงสัยไม่เคยเห็นคนสวยมั้ง
ดาว  : แล้วแต่เธอละกัน ไม่อยากพูดละ
มล   : ถึงบ้านเราแล้ว ไปนะ บาย
ดาว/นัท  : จ๊ะ 
นัท   : ดีจังบ้านไกล้ปากซอย บ้านพวกเรายังอีกตั้ง200เมตรแน่ะ
ดาว  : พูดมาก รีบเดินเหอะ
นัท   : ถ้ารุก่อนน่าจาบอกพ่อตั้งแต่ป.1ให้ซื้อบ้านไกล้ปากซอยหน่อย หมู่บ้านรัย
ใหญ่ชะมัด 
ดาว  : นี่นัท เลิกบ่นเหอะ 
นัท  : แกว่ามลกาบบอยมีโอกาศเป็นแฟนกันปะ
ดาว : ไม่รู้แฮะ แต่มันก็ไม่แน่ เหมือนนตอนมีนกับชัยอะ แต่เราว่าโอกาศสูงนะ
นัท   : น่าอิจฉา กลับบ้านต้องเอาน้ำแข็งประคบตาหน่อย
ดาว  :เหอ แกมีไปกี่คนแล้วล่ะ  พวกที่แกทิ้งๆๆเนี่ย
นัท  : มันไม่เหมือนกันนี่นา ไม่พูดแล้ว ถึงบ้านพวกเราละ(ติดกัน) ไปเหอะ บาย
ดาว :จ๊ะ เจอกันพรุ่งนี้
นัท   : อือ
ที่บ้านของมล เธอกลับมาถึงบ้านก่อนพี่ชายกับพี่สาวและน้องสาวอีกคน
โดยปกติมลจะกลับบ้านก่อนพี่น้องอยู๋แล้ว เพราะเธอไม่เคยไปอู้อยู่ที่ไหน เช่น
เดียวกับเพื่อนทั้ง2จึงกลับบ้านได้เร็วกว่าคนอื่น
"กลับมาแล้วค่ะ" เธอตะโกนออกไปด้วยความเคยชิน ตั้งแต่เปิดประตูบ้าน ทั้งๆๆ
ที่ยังไม่เห็นใครเลย แต่ด้วยเสียงที่ดัง และสดใสของเธอจึงไม่แปลกที่จะได้ยิน
เสียงตอบกลับของแม่ "กลับมาแล้วหรอลูกไปทำการบ้านให้เสร็จนะจ๊ะ แล้วจะ
ได้ลงมากินข้าวจ๊ะ" "ค่ะแม่" มลตอบด้วยเสียงดังเช่นเคย แต่ด้วยเหตุที่วันนี้พึ่ง
เปิดวันแรกเธอจึงไม่มีการบ้านห้องนอนของเธอที่จัดว่าใหญ่ถ้าเทียบกับเพื่อน
คนอื่นยกเว้นนัท(บ้านนัทรวยจัด) ห้องนอนของเธออยู่ติดกับห้องของพี่ชายคั่น
ด้วยห้องเธอและต่อด้วยห้องพี่สาวพี่สาวนอนอยู่กับน้อง เพราะน้องจะติดพี่มาก 
ห้อง3ห้องสามรถทะลุกันได้ มีประตูกั้นเป็นประตูไม้ มีกระจกทำให้มองเห็นกัน
ได้ จึงช่วยได้เวลาถามการบ้าน พี่ชายของเธอชื่อเคน พี่สาวชื่อจอย และน้อง
ภัทร  เธอเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็น... 
**!!ยังมีอีกหลายตอนนะคะตอนต่อไปค่ะ!!**