ความรักที่แสนอบอุ่นและโหดร้าย

ทะเลหวั่น

    กริ๊งๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังมาจากห้องนอนของเด็กหญิงคนหนึ่ง เธอรีบอาบน้ำ แต่งตัวทันที เตรียมตัวที่จะรับวันเปิดเทอมใหม่กับโรงเรียนใหม่และเพื่อนใหม่ๆ เธอตื่นเต้นที่จะมาอยู่โรงเรียนสตรีล้วน ถึงหน้าโรงเรียนเธอไม่รีรออะไร รีบเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างอาจหาญ หยุดๆๆๆหัดดูซะบ้างสิว่าเขาเดินกันอย่างไร เสียงที่พอมีอำนาจดังข้างหลังเธอ เธอรีบหันไปตามเสียงนั้น ทำความเคารพและรีบเดินไปเข้าแถวอย่างที่คนอื่นทำกัน ใช่เธอนึกขำตัวเอง  มาวันแรกก็โดนดุซะแล้วเรา เธอบ่นพึมพำและหัวเราะร่า เธอเดินไปหากลุ่มเพื่อนเก่าของเธอที่นัดเจอกัน พวกเธอๆทั้งหลายไปดูบอร์ดประกาศห้องเรียน เพื่อนๆเก่าของเธอได้อยู่ห้อง 3 กัน แต่ทำไมไม่มีชื่อเธอนะ เฮ้ย ชื่อเราอยู่ไหนอ่ะ ทำไมเราไม่ได้อยู่ห้องนี้ล่ะ เธอถามเพื่อน ทุกคนต่างมุงหาชื่อเธอ แต่ในตอนนี้ ขณะนี้ เธอเริ่มซึมน้ำตาเธอคลอเบ้า เฮ้ยๆๆ เจอแล้ว ชื่อ โม อยู่นี่ไงล่างสุดเลย เพื่อนคนหนึ่งของเธอพูดขึ้น ฮ่าๆๆๆๆ เธอและเพื่อนหัวเราะร่า ใช่เธอชื่อ โม กลุ่มของเธอมีประมาณ 8-10 คน (เป็นกลุ่มใหญ่มาก) แต่เพื่อนที่เธอสนิทและไว้ใจมากสุดก็คงจะเป็น 2 คนนี้ กิ่ง และตูน ไปไหนมาไหนก็จะไปกัน 3 คน เธอเป็นคนเก่ง และอัธยาศัยดี เพื่อนๆจึงเลือกเธอเป็นหัวหน้า เธอต้องมาเข้าค่ายพัฒนาผู้นำในวันเสาร์-อาทิตย์แรกของการเปิดเรียน ในวันเสาร์เธอมาก่อนเวลารายงานตัว เธอไม่พบเพื่อนต่างห้องเลย อยู่ๆมีพี่คนหนึ่งเรียกเธอไปนั่งด้วย ดีสิ จะได้มีเพื่อนคุย เธอคิดในใจ ชื่ออะไรคะ เธอถามเขา กานต์ น้องชื่อ โม ใช่ไหม เขาพูด เอ๊ะ รู้จักเราด้วยหรอ เธอพูดอย่างงงๆ แน่นอน พี่เป็นเพื่อนกับพี่ของโมไง ง่ายๆคือเพื่อนของ เพลง ไง อ๋อๆ หรอ อืม ดีเลย จะได้สนิทกันเร็วดี เธอพูด  ทั้งสองคนสนิทกันเร็วมาก ทำงานร่วมกัน ทำกิจกรรมร่วมกันตลอดวันที่มาเข้าค่าย และพอมาโรงเรียน เขาและเธอก็อยู่ชุมนุมเดียวกัน คณะสีเดียวกัน ห้องโฮมรูมใกล้ๆกัน คาบเรียนก็ตรงกันบ่อย และพี่กานต์อยู่ม.3 โมอยู่ม.1 ม.ต้นด้วยกันก็ประชุมด้วยกัน จนวันหนึ่งโมบอกกับเพื่อน 2 คนของเธอว่า พี่กานต์น่ารักดีเนอะ คุยด้วยแล้วสบายใจมีความสุขจัง นั่นแน่ ชอบพี่กานต์เข้าแล้วล่ะสิยัยโม ตูนพูด ไม่รู้สิ แต่ไม่พูดแล้วดีกว่า โมหน้าแดง ชอบก็บอกเขาไปสิ พี่เขามีแฟนคลับเยอะไม่ใช่หรอ กิ่งบอก นั่นสิเนอะ แต่ดูๆแล้วเราว่าพี่กานต์ก็น่าจะชอบเราบ้างน๊ะ เราออกจะน่ารักอย่างนี้ 555 โมยิ้ม อ้วกแตก จ้าแม่คนสวย เช้าวันที่สดใสมาถึง เอาล่ะนะ วันนี้เราจะบอกพี่กานต์ให้รู้สักทีว่าเรา ชอบ โมพูด แล้วแกจะบอกเขายังไงล่ะยัยโม ตูนสงสัย ก็ยังนี้ไง พี่กานต์โมชอบพี่กานต์นะ โมพูด และแล้วเธอก็ตัดสินใจเดินไปหาพี่กานต์ พี่กานต์คะ ว่างพอจะคุยกะโมไหมคะ แน่นอน อืมคือว่าโมมีอะไรจะบอก คือโม ชอบ พี่กานต์นะคะ ทั้งสองอึ้งไปครู่ขณะ อืมพี่กานต์คะพี่กานต์ อืมน้องโม คือพี่ก็กำลังหาทางที่จะบอกโมเหมือนกันนะว่า พี่ก็ชอบโม ทั้งสองนิ่งกันอีกแล้ว โมๆๆ คะ โมคบกับพี่นะ อืม ค่ะ ทั้งสองคบกันเป็นแฟนในวันที่ 6 เดือนพฤศจิกายน 2546  ทั้งสองสวีทกันมาก โมเป็นคนที่ชอบแต่งกลอนหรือบทความต่างๆ เธอมีอะไรที่ดีใจ หรือทุกข์ใจ เธอจะบรรยายหรือระบายความในใจนั้นลงในบทกลอน และเธอก็แต่งกลอนมากมายระหว่างเรื่องเธอกับเขา พี่กานต์ 1 เดือนแล้วนะคะที่เราคบกัน อ้าวพี่ไม่รู้ว่าโมนับแบบนี้ด้วยอืมๆ ดีใจจัง จำไว้นะโมจะบอกพี่กานต์แบบนี้ทุกครั้งที่ครบรอบว่า โมรักพี่กานต์นะ  เธอพูดอายๆ อืม จ้าพี่ก็รักโมเหมือนกัน กานต์ยิ้ม ทั้งสองโทรศัพท์หากันทุกวัน จนค่าโทรศัพท์ปาเข้าไปพันสองพัน ทั้งสองจึงเปลี่ยนมาเล่น msn บ้าง คุยกันที่โรงเรียนบ้าง และส่งเมสเสจหวานๆหากันทุกวัน วันหยุดเสาร์อาทิตย์ถ้าว่างทั้งสองก็จะไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนัง ถ่ายรูป ร้องคาราโอเกะ หรือไม่ก็ไปคุยกันที่บ้าน พอถึงวันปีใหม่ต่างคนต่างซื้อของขวัญเตรียมให้กันและกัน นั่งคุยโทรศัพท์เคาน์ทดาวน์กันตั้งแต่ 4 ทุ่ม จนถึงตี 3 ของอีกวัน ทั้งสองคุยกันข้ามปี พอตอนเช้าก็นัดกันเที่ยวฉลองปีใหม่ ตอนนี้โมและกานต์รักกันมาก พอวันวาเลนไทน์ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันที่โลกเป็นสีชมพู กานต์ให้ของขวัญโม โมให้ของขวัญกานต์ ของขวัญชิ้นนี้โมตั้งใจมอบให้กานต์เป็นพิเศษ หลับตาสิ พอโมวางของลงไปบนมือแล้วค่อยลืมตานะ โมบรรจงจูบลงเบาๆบนแก้มข้างขวาของ กานต์อย่างอ่อนโยน พร้อมกับวางของขวัญลงบนมือของกานต์ กานต์ลืมตามองหน้าโม ทั้งสองมองตากัน กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ เสียงกริ๊งเข้าเรียนดังขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องแยกย้ายกันไปเรียน กานต์กระโดดโลดเต้นไปรอบห้องพร้อมกับเอามือลูบแก้มเบาๆ ใช่เขาดีใจที่เธอจูบแก้มเขา 
    แฮบปี้เบิร์ดเดย์ค่ะ พี่กานต์ วันที่ 8 เมษายน วันเกิดของคนแก่วัย 15 ปี 555 โมยิ้ม โป้งแล้วๆ ล้อเล่นค่ะ โมไม่มีของขวัญอะไรให้พี่กานต์นะคะ นอกจากใจดวงนี้ อืม พี่จะดูแลอย่างดีเลยล่ะ ทั้งสองจัดงานเล็กๆกันอย่างอบอุ่น ไชโย วันสงกรานต์แล้ว ว่าแต่ว่าโมไม่อยากให้พี่กานต์เล่นเลย เธอบ่น อ้าว ทำไมล่ะ กานต์ถาม ก็โมกลัวมีคนมาปะแป้งพี่กานต์น่ะสิ โมห่วงและก็. และก็อะไรหรอ กานต์ยิ้ม ก็หึงนิหน่า 5555 กานต์หัวเราะ อ้าว งั้นโมก็ห้ามเล่นนะเพราะพี่ก็ห่วงเหมือนกัน ไม่เอาอ่ะ นานๆจะมีที โมอยากเล่นนิ  อืม งั้นพี่ก็เล่นได้สิเพราะโมยังเล่นได้เลย ทั้งสองเถียงกันอยู่นานเพราะไม่อยากให้เล่น แต่ในที่สุดก็เล่นทั้งสองฝ่ายโดยโมบอกให้กานต์นั่งรถผ่านมาที่เธอเล่นบ่อยๆ โมอย่างใส่เสื้อสีขาวเล่นนะ มันไม่ดี อืมจ้า โมอย่าให้ใครปะแป้งมากนะเดี๋ยวช้ำ จ้า..ตาบ๊องส์ จุ๊บบบ น่ารักมากเชื่อฟังอย่างนี้ ใช่เขาจูบแก้มเธอ
    ช่วงปิดเทอมเธอและเขาไปเที่ยวกันเกือบทุกวันเท่าที่เธอและเขาออกจากบ้านได้ ไม่ว่าหนังเรื่องไหนเข้าทั้งสองไม่เคยพลาด ไม่ว่าใครไปเที่ยวกับพ่อแม่ก็จะต้องโทรเช็คโทรคุยกันอยู่เสมอ คือตอนนี้เขาทั้งสองหายใจเข้าออกเป็นกันและกัน  ผ่านช่วงปิดเทอมก็เข้าสู่เปิดเทอมที่สดใส โมขึ้น ม.2 กานต์ขึ้น ม.4 กานต์ได้อยู่คณะสีเดียวกับโมอีกแล้ว สงสัยทั้งสองจะเป็นคู่กันจริงๆ แต่เปิดเทอมใหม่นี้ทั้งสองไม่ค่อยได้คุยกันเลยคงเป็นเพราะกานต์ต้องปรับตัวใหม่กับชั้นใหม่ๆและเป็นเด็ก ม.ปลาย เพิ่งเข้าใหม่ด้วย วันที่ 7 มิถุนายน 2547 เด็กหญิงโม มารับของที่ประชาสัมพันธ์ค่ะ ว้าว สวยจังดอกไม้ใครเนี่ย ข้อความเขียนไว้ว่า Happy birthday นะ จากกานต์ กรี๊ดดด.. เพื่อนเธอแซว เขายังจำวันเกิดเธอได้ เขายังนึกถึงเธอ พี่กานต์เราคบกันมา 8 เดือนแล้วนะคะ เสียงโมผ่านมาตามสายโทรศัพท์ อืมๆ แค่นี้ก่อนนะพี่ไม่ว่างน่ะ กานต์พูด ตอนนี้ทั้งสองไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนก่อน กานต์ไม่โทรหาโมหลายวันแล้ว ถ้าโมไม่โทรไปโทรศัพท์ก็จะเงียบเหงา ข้อความหวานๆไม่มีส่งมา เสาร์-อาทิตย์ไม่มีไปเที่ยวเหมือนก่อน ตอนนี้โมเริ่มคิดมาก เธอกลัว กลัวว่าเขาจะไม่เหมือนก่อน กลัวว่าเขาจะจากเธอไป เธอพยายามที่จะไปคุยกับเขา แต่ก็ได้คุยไม่มาก เธออยากให้เขาโทรหาเธอบ้าง และตอนนี้ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยทั้งสองทำมันให้ใหญ่เสมอ เรื่องใหญ่ๆก็ไม่คิดหันหน้าหากันแล้ว โมนอนร้องไห้ทุกวัน จนทางบ้านคิดว่าเธอไม่สบายอย่างหนัก หน้าตาของเธอซูบเซียว ผอมลง เธอเฝ้ารอโทรศัพท์จากเขาเสมอ เธอยังรักเขา ห่วง และหวังเสมอว่าเขาจะคิดเหมือนเธอ วันที่ 6 สิงหาคม 2547 เป็นวันครบรอบ 9 เดือนของทั้งสอง เธอหวังว่าเขาจะจำได้ เธอรอที่เขาจะมาบอกเธอตามที่เคยบอกกัน เธอรอ รอ รอ จนรอไม่ไหว น้ำตาของเธอไหลนองแก้ม ในช่วงเวลาเรียนเธอแทบไม่มีสมาธิในการเรียนเลย วิชาที่เธอเคยทุ่มเทกับมันตอนนี้เธอละเลยแบบไม่เคยทำมาก่อน ติ๊ดๆๆ เสียงข้อความดังมาจากมือถือของเธอ 9 เดือนพี่ไม่ลืมนะ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ใช่เธอยิ้มออกแล้ว เขาส่งข้อความมาหาเธอ ตั้งแต่นั้นเธอเรียนอย่างมีชีวิตชีวาจนเพื่อนของเธองง วันที่ 9 สิงหาคม 2547 เธอตั้งใจจะให้ของบางอย่างกับเขา เธอเขียนว่า
    เธอเขียนให้เขาในกระดาษปอนด์เธอตั้งใจให้เขาพรุ่งนี้เช้าเธออดตาหลับชับตานอนเขียนมัน ตอนเย็นวันที่ 9 เธอไปเรียนพิเศษ และวันนี้เป็นวันที่แสนโหดร้ายสำหรับเธอ ติ๊ดๆๆ เสียงข้อความดังมาจากมือถือของเธอ อิอิ พี่กานต์ส่งเมสเสจหาด้วยและแก โมบอกเพื่อนๆ อ่านดิๆ เขาจะส่งอะไรหวานๆมาหาแกวะ ข้อความบอกว่า..เลิกกันเหอะ คบกันไปก็ไม่มีความสุขป่าวๆ อาจจะโกรธจะเกลียดพี่ก็ได้แต่อย่าโทษตัวเอง ขอโทษนะ..โมอึ้งไปชั่วขณะแล้วเธอก็อ่านข้อความนี้ซ้ำๆหลายครั้ง อ้าวยัยโมว่าไงล่ะพี่เขาส่งอะไรมา ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ  โมร้องไห้เสียงลั่น เธอเสียใจอย่างมาก เธอส่งมือถือให้เพื่อนพร้อมกับโผเข้ากอดอย่างแน่ เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นถนน เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนแล้วเธอร้องไห้อย่างหนัก และเธอก็หยิบกระดาษปอนด์ที่เธอตั้งใจทำมานานฉีกทิ้งต่อหน้าต่อตาเอาแบบเพื่อนเธองง เพื่อนของเธออ่านข้อความแล้วก็โทรหากานต์ทันที ทำไมเลิกกับโมล่ะ พลอยเพื่อนของโมถามกานต์ มันมีหลายเหตุผล พี่กับโมเข้ากันไม่ได้ด้วย กานต์ตอบ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร เนี่ยหรอทีเข้ากันไม่ได้ พลอยถามอย่างดุเดือด และโมยังคงร้องไห้ต่อไปไม่หยุด แล้วพลอยคิดว่าพี่ไม่เสียใจนักหรอ พี่ก็ไม่ได้อยากเลิกนักหรอ พี่ก็เสียใจเหมือนกันและเพื่อนโมคนอื่นๆที่เพิ่งมาถึงก็ต่างถามว่าเกิดอะไรขึ้น ยิ่งทำให้โมเสียใจและร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก เป็นเวลาที่นานพอควร โมพอสงบสติอารมณ์ได้ เธอเข้าเรียนและใจเธอลอยไม่อยู่กับตัว เธอพยายามคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคือความฝัน เธออยากกลับบ้าน เธออยากนอน เผื่อว่าเธอตื่นมาอีกวันเรื่องที่เกิดขึ้นอาจเป็นแค่ฝันไป เธอกลับบ้านเธอร้องไห้เธอไม่กินข้าวกินปลา และเธอก็ตัดสินใจโทรไปหาเขา เราเลิกกันจริงๆหรอ อืม กานต์ตอบ ทำไมถึงเลิกกับเราล่ะ เราเข้ากันไม่ได้โม หรือไม่อาจเป็นเพราะพี่ติดเพื่อนมากเกินไป ไม่ดูแลโม พี่กานต์นั่นมันไม่ใช่เหตุผลเลย พี่กานต์ไม่ดูแลโม โมไม่ว่า พี่กานต์ติดเพื่อนโมก็ไม่ว่าไม่ยุ่ง โมแค่ขอเพียงโมไปหาพี่กานต์ขอแค่พี่กานต์คุยกับโมบ้างเห็นว่าโมอยู่ตรงนี้บ้าง โมพูดด้วยเสียงที่สั่นระริก นั่นแหล่ะ พี่ว่าเราเป็นแค่พี่น้องกันดีกว่า มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ พี่กานต์โมถามอะไรได้ไหม อืม พี่กานต์มีคนอื่นหรือป่าว โมจำไว้นะพี่ไม่เคยคบใครที่ละหลายๆคน โมก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น โมหมายความว่าพี่กานต์มีใครรอพี่กานต์อยู่หรือป่าว .. กานต์ไม่ตอบอะไร เกิดความเงียบไปชั่วครู่ "ในเมื่อพี่กานต์ต้องการเป็นพี่น้องกับโม โมก็ยินดี แต่ขออะไรได้ไหม ขอโมเป็นฝ่ายทักพี่กานต์ก่อนนะ ทำไมล่ะ ขอให้โมปรับสถานะตัวเองก่อนขอให้โมปรับสภาพตัวโมก่อน อืม งั้นฝันดีนะคะ เช่นกัน ตื๊ดๆๆๆๆๆ โมยังถือโทรศัพท์เอาไว้ เธอถือมันเอาไว้ข้างแก้มเธอร้องไห้อีกแล้ว เธอคิดว่าเธอคงจะได้คุยโทรศัพท์กับเขาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เธอหลับทั้งน้ำตา เช้าวันรุ่งขึ้นเธอมาโรงเรียนสาย เธอพบกานต์หน้าโรงเรียน เธอหลบหน้าเขา เธอได้แต่แอบมองห่างๆเมื่อเขาเดินไป เธอจะร้องอีกแล้ว ไม่นะโม โมเธอต้องเข้มแข็ง เธอต้องทำให้ได้ โมพูดกับตัวเอง หลายครั้งที่โมเดินผ่านกานต์ เธอหลบหน้าหลบสายตาเท่าที่เธอจะทำได้ วันหนึ่งเธอส่งเมลล์ไปหาเขาเธอเขียนไปว่า เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ไหนเคยสัญญากับเราว่าจะไม่ทิ้งเราไง. แต่เมลล์ก็ส่งกลับมาเป็นคำตอบเดิม คือไม่เหมือนเดิม เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะให้เขากลับมาหาเธอ เธอยังคงรักเขาอยู่เสมอและคิดว่าจะรักตลอดไป หลายครั้งที่เธอนึกถึงภาพเขาและเธอ หลายครั้งผ่านสถานที่แห่งความทรงจำของเขาและเธอ สถานที่ที่เธอและเขามีความสุขด้วยกัน 
นานวันมาแล้วเธอเริ่มทำใจได้ดีขึ้น แต่ก็มีบ้างเวลาที่เธอพบเขาแล้วมีคนอื่นอยู่ด้วยเธอก็ยังมีอาการหวงบ้างแต่เธอก็ย้ำกับตัวเองว่าเธอไม่มีสิทธ์ในตัวเขาแล้ว มีคนหลายคนวนเวียนเข้ามาจีบเธอ แต่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะทุ่มเทกับใคร  ตอนนี้เธอตั้งใจว่าเธอจะเรียนให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนให้มากที่สุดเพื่อที่จะมีอนาคตที่สดใสในวันข้างหน้าสู้ตายค่ะ
จบบริบูรณ์ ติดตามชมภาคต่อไปถ้ามีโอกาสที่จะแต่ง