...มุมมอง...(ของคนธรรมดา)...

น้ำตาอาบแก้ม

แต่.......
ฉันไม่จำเป็นต้องมีรถโก้หรูข้างกาย...
ถึงมันจะสวยงามจนทำให้จิตใจฉันปั่นป่วน....
แต่ถ้า...ต้องแลกกับการวิ่งวนทำงาน...จนไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วหล่ะก็...
จักรยานสีแดงคันนั้น...มันก็ดูยวนใจพอที่ฉันอยากจะขึ้นไปนั่งบนเบาะ
และเก็บมันไว้เป็นพาหนะคู่กาย......
บ้านใหญ่โตหลังงามนั้น...ก้อดูมีเอกลักษณ์และเสน่ห์....
มันดูดีสำหรับผู้ที่อยู่ภายใต้หลังคาสีหวาน...แต่มันจะอบอุ่นจริงหรือ..?
เมื่อเทียบกับบ้านไม้ผสมปูนหลังเล็ก ๆ ที่ไม่มีแม้แต่เฟอร์นิเจอร์หรู ๆ สักชิ้น
เพียงแต่มีเธอ...คนที่ฉันรักอยู่ด้วย...
ฉันก้ออบอุ่นใจมากเพียงพอแล้ว....
อาหารรสเลิศที่พวกเขาเสาะหา...พร้อมบรรยากาศและความสำราญใจ
ปราณีตบรรจงจัดรูปแบบพร้อมรสชาดแสนอร่อยนั้น....ก้อดูมีศิลปะดี...
แต่ถึงอย่างไร...มันก็ไม่เหมาะกับคนชนชั้นกลางที่กระเป๋าแฟบ ๆ 
อย่างฉัน....   
มุมรับประทานอาหารที่เป็นโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ย ๆ พร้อมเบาะรองนั่ง
อาหารธรรมดา ๆ ในแต่ละมื้อ....แต่ก็สนุกสนานดีเมื่อกินไปคุยไป
แลกเปลี่ยนเรื่องที่พบเจอในแต่ละวันให้กันฟัง...สำหรับฉัน...
มันเป็นรูปแบบที่สบาย ๆ โดยไม่ต้องไปเสาะหาจากที่ใด...
เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ปราณีตบรรจงตัดเย็บ...บวกราคาที่แพงหูฉี่...
เมื่อสวมใส่แล้วย่อมดูดีสำหรับบุคคลผู้เพียบพร้อม.....
สำหรับฉัน...เมื่อใส่แล้วมันก็ไม่ได้ทำให้เท้าลอยขึ้นจากพื้น..
แต่ประการใด....ตรงกันข้าม...อาจจะทำให้เสื้อผ้าอาภรณ์เหล่านั้น
ดูด้อยค่าลงไปในพริบตา...เสื้อยืด..กางเกงยีนส์..ที่อยู่ในตู้ไม้ใบเก่า
ใส่แล้วก็ดูทะมัดทะแมง...เหมาะกับฉันดีอยู่แล้ว
น้ำหอมขวดสวย ๆ ...หลากกลิ่น..ล้านความหอม....
ถ้ามันได้มาอยู่บนตัวฉัน...คงปวดหัวดีพิลึก....
กลิ่นโลชั่นที่ใช้ชโลมกายหลังอาบน้ำ...บวกกับแป้งเด็ก
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ...ก้อสดชื่นดี...เวลาอาบน้ำเสร็จ
ใครอยากจะซื้อน้ำหอมขวดแพง ๆ ก้อตามใจ....