หมอกลับ III

ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก

เช้าวันต่อมาและอีกหลายๆวัน อิงฟ้าก็ได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกกลุ่มหมอกลับและบรรดานักเรียนในโรงเรียนต่างพากันสงสัยว่า สาวน้อยที่สดใสอย่างอิงฟ้าจะเข้าไปอยู่ในกลุ่มของเด็กซ่าส์อย่างกลุ่มหมอกลับได้อย่างไร? แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากถามอิงฟ้าหรือคนอื่นๆในแก็งค์หมอกลับสักคน นับวันอิงฟ้าก็สนิดกับกลุ่มหมอกลับมากขึ้นเรื่อยๆคงเพราะด้วยความที่ว่าอิงฟ้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ดอยคอยเป็นห่วงอยู่เสมอนับตั้งแต่ตอนที่ดอยแบกอิงฟ้าไปส่งที่บ้านครั้งนั้นดอยก็คอยเป็นห่วงอิงฟ้าอยู่เสมอเพราะดอยรู้ว่าอิงฟ้าเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแค่ไหน เขาก็เลยคอยเป็นห่วงอิงฟ้าอยุ่เสมอๆ ในบ้างครั้งดอยก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อนๆในแก็งค์จึงพากันคิดว่าดอยคงชอบอิงฟ้าเข้าให้แล้ว อู๋เพื่อนที่สนิทที่สุดในแก็งค์ของดอยจึงเอ่ยปากถาม
"เฮ้ย..ดอย" อู๋เริ่มต้นการสนทนาแล้ว
"ไรว่ะ"
"ข้าถามไรเอ็งอย่างดิ  แต่เอ็งต้องตอบกับข้าตรงๆนะโว้ย ในฐานะที่กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน"
"ถามไรว่ะ"
"ได้ไหมล่ะ"
"เออ.. ถามไรว่ามา -.-"
"มึงชอบอิงฟ้าหรอว่ะ"
ดอยอึ้ง และเงียบไปนานเป็นเวลาได้ประมาณ 15 นาที
"มึงจะทำไม"
"กูแค่อยากรู้ กูเห็นมึงพักนี้ดูมีความสุขตั้งแต่ที่อิงฟ้ามาอยู่ร่วมแก็งค์เราแล้ว พวกกูกับเพื่อนๆในแก็งค์ก็สังเกตเห็นอาการมึง ดูมึงสดใส ร่าเริงกว่าเมื่อก่อนโขเลยว่ะ พวกเราเลยสงสัยว่ามึงคงชอบอิงฟ้า"
"กูเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยหรอว่ะ" ดอยถาม
"เออ..ก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่มึงดูมีรอยยิ้มมากกว่าเดิมว่ะ   แค่นั้นเอง"
"อือ..คงงั้นมั้ง"
"เฮ้ย..แสดงว่ามึงชอบอิงฟ้ามันจริงดิ" อู๋แซวดอย
"ไอ่เฮี้ย..แม่ง มึงพูดดังทำหอกไรว่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" ดอยพูดกลบอาการเขินของตัวเอง 
"555..ไอ่ดอยอายโว้ย 555..กูเกิดมาเพิ่งเคยเห็นครั้งนี้ครั้งแรกนี่แหละ 555 ย่ะฮู้" ดอยยิ่งอายหน้าแดงเข้าไปใหญ่
จากนั้นทุกคนในแก็งค์หมอกลับก็รู้ข่าวนี้ไปทั่วทั้งแก็งค์ แต่เรื่องนี้คนในโรงเรียนไม่มีใครรู้เลย เพราะดอยไม่อยากให้อิงฟ้าตกเป็นเป้าสายตาใครและอีกอย่างดอยก็อายเหมือนกัน มีเพียงอิงฟ้าเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่อง ดอยก็ไม่อยากให้อิงฟ้ารู้เรื่องเหมือนกัน เพราะดอยกลัวว่าเมื่ออิงฟ้ารู้เเล้วจะทำท่าเหินห่างไปจากดอย ดอยจึงกลัวว่าเหตการณ์นั้นจะเกิดขึ้นกับตัวเอง 
		            //////////////////////////////////////////////////////////
"เย้......................." เสียงอิงฟ้าดังมาจากสวนหลังอาคารที่เป็นแหล่งรวมพลแก็งค์หมอกลับ
"ในที่สุดมันก็มาถึงวันนี้นะ" อู๋พูดต่อ
"นั่นสิ อิงฟ้าดีใจจัง ในที่สุดพวกเราก็จบพร้อมกันไม่มีใครต้องซ่อมเลยสักคน"
"ถ้าเกิดแก็งค์เราไม่มีอิงฟ้า ป่านนี้คงนั่งซ่อมกันมือระวิงแล้ว" เพื่อนคนหนึ่งในแก็งค์พูด
"โถ่นายก็พูดเกินไป อิงฟ้าไม่ได้ทำไรสักหน่อย ทุกอย่างนะ มันเกิดขึ้นจากความตั้งใจของพวกนายทุกคนเองเหละ ไม่เกี่ยวกับอิงฟ้าสักหน่อย" อิงฟ้าแก้เขินที่เพื่อนๆยกย่องความดีให้อิงฟ้า
"ถ้าพวกเราไม่มีอิงฟ้าค่อยเข้านะ พวกเราก็ไม่มาถึงวันนี้หรอก" 
"พูดเกินไป" อิงฟ้าอายหน้าแดง ยิ่งทำให้อิงฟ้าดูน่ารักขึ้นไปใหญ่
"เอ้าๆ ชมไปชมมาอยู่นั่นแหละ" ดอยบ่นขึ้นบ้างหลังจากเงียบไปนาน
"ดอนบ่นไรย่ะ เมื่อกี้เห็นนั่งเงียบ ดอยคิดไรอยู่นะ" อิงฟ้าถามดอย
"ไม่มีไรมากหรอก ฉันแค่คิดว่าหลังจากวันนี้ไป พวกเราคงไม่ได้มาเจอมาเห็นกันอีก พวกเราคงแยกกันไปคนละทิศคนละทาง แก็งค์หมอกลับคงต้องล่มสลายก็คราวนี้ ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอหน้าพวกแกอีก ฉันคิดถึงพวกแกว่ะ ฉันคิดถึงวีรกรรมที่พวกเราเคยสร้างร่วมกันมา คิดถึงเรื่องราวทั้งร้ายทั้งดีที่พวกเราทุกคนเคยเจอมาด้วยกัน คิดถึงวันที่พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน ฉันจำได้ไอ่กอล์ฟเอ็งคีบชิ้นเนื้อเดินแล้วสะดุดขาโต็ะล้มแล้วชิ้นหมูที่เอ็งถือมาก็กระเด็นไปติดหัวลุงหัวโล้นนั่นไม่ใช่หรอ" ดอยพูดไปหัวเราะไป แต่เขาก็กลั้นน้ำตาของลูกผู้ชายที่กำลังจะเอ่อล้นออกมา
"ฮือๆ เอ็งจำได้อยู่หรอว่ะ" กอล์ฟพูไปร้องไห้ไป เพื่อนทุกคนก็พากันร้องไห้ รวมถึงอิงฟ้าที่ร้องไห้เอาหน้าซบไหล่ดอยอยู่นั่น
"กูจำเรื่องของพวกมึงทุกคนได้เสมอ กูไม่เคยลืม กูถึงไม่อยากจากพวกมึงไป กูกลัวว่ากูจะคิดถึงพวกมึงจนทนไม่ได้ว่ะ"
"ดอยอิงฟ้าร้องไห้จนไหล่ดอยเปียกหมดเเล้วนะ อย่าพูดให้อิงฟ้าเศร้าได้ไหม" อิงฟ้าร้องไห้หนักไปอีก
"ยังไงพวกเราก็ต้องได้มาเจอกันอีกไม่ใช่หรอไงว่ะ" อู๋ท้วง
"มึงคิดว่ากูจะมาเจอพวกมึงได้อีกหรอไงว่ะ"
"ดอยจะไปไหน" อิงฟ้ารีบลุกมาปาดน้ำตาถามอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยเพื่อนๆในแก็งค์ก็หันมามองดอยเป็นตาเดียว
ดอยเงียบแล้วมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาเงียบนานมากๆ แล้วเอ่ยขึ้น
"แม่ฉันให้ฉันไปเรียนต่อที่อเมริกา" ดอยพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเป็นครั้งแรก หลังจากที่เขาอั้นมานาน
"ดอย ฮือๆๆ ดอยจะไปจริงหรอ ดอยหลอกให้พวกเราใจหายเล่นใช่ไหม ดอยอย่าพูดเล่นงี้สิ ดอยบอกพวกเราดิว่าดอยพูดเล่น ดอยไม่ได้ไปจริงๆใช่ไหม" อิงฟ้าตะโกนใส่ดอยด้วยความโกรธ น้อยใจ และเสียใจที่เพื่อนจะต้องจากไปในที่ๆแสนไกล
"เฮ้ยไอ่ดอยตอบมาดิว่ะ ไอ่ห่าแม่งมึงพูดเล่นทำพ่อมึงหรอ ไอ่ดอยมึงพูดออกมา" อู๋ตบะแตกลุกขึ้นตะโกนใส่ดอยอีกคน
"กู...กูไม่ได้โกหกพวกมึง กูไปจริงๆ" ดอยร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
"ดอย ฮือๆ ไม่ไปไม่ได้หรอ ดอยอยู่เรียนกับพวกเราที่นี่นะดอน" อิงฟ้าอ้อนวอนดอย พร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ไอ่ดอย ไอ่ห่า มึงจะทิ้งพวกกูหรอว่ะ ไอ่เหี้ย ไอ่สันดาน ฯลฯ" อู๋ชักคอเสื้อดอยออกมาชกเข้าที่หน้าดอยอยู่หลายหมัด เพื่อนๆแต่ละคนช่วนกันแยกออก แต่ก็ไม่สามารถแยกได้
"กูไม่รู้จะด่าอะไรมึงแล้ว" อู๋สบัดมือออกจากคอเสื้อดอย แล้วเดินออกไป อู๋เหลียวกับมาแล้วพูด
"ถ้ามึงตัดสินใจทิ้งพวกกู กูก็ขอให้มึงโชคดี วันที่มึงขึ้นเครื่องมึงค่อยติดต่อมาหากู เวลาอื่นมึงไม่ต้องโทรมากู กูไม่อยากมานั่งสั่งเสียกับมึง" อู๋เดินออกไป แล้วก็ไม่หันกลับมาอีก เพื่อนคนอื่นๆของดอยก็ทยอยเดินออกไปทีละคนๆ เหลือแต่อิงฟ้านั่งข้างดอย
"อิงฟ้าเธอไม่เดินไปเหมือนคนอื่นๆหรอ" ดอยถามอิงฟ้า
"อิงฟ้าเดินไปแน่ แต่ก่อนที่อิงฟ้าจะไป อิงฟ้าอยากจะให้ดอยยืนยันกับอิงฟ้าก่อนว่า ดอยจะไปจริงๆหรอ ดอยไม่คิดถึงพวกเราบ้างเลยหรอ" อิงฟ้าถามทั้งน้ำตา
"ฉันจะไปจริงๆ ฉันคิดถึงพวกเราเสมอ อิงฟ้าอย่าเข้าใจผิดสิ ฉันคิดถึงเพื่อนๆทุกคนเสมอมา และจะคิดถึงตลอดไป" ดอยพยายามอธิบาย
"แล้วทำไมต้องไป เมืองไทยมันเรียนไม่ได้หรอ ไปเมืองนอกมันดีตรงไหน มันก็ได้เรียนเหมือนกัน"
"ฉัน...........ไม่รู้" ดอยตอบเสียงเบา
"ดอยเธอรู้ไหมว่าพวกเรารักเธอมากแค่ไหน พวกเราไม่อยากให้เธอไปนะเธอก็น่าจะดูออก เธอทำกับพวกเราอย่างนี้ได้ไง เธอทำกับความรักที่พวกเรามีให้นายได้ไง ดอยเธอมีหัวใจบ้างไหม" อิงฟ้าพูดแล้ววิ่งออกไปพร้อมร้องไห้ เธอร้องไห้อย่างไม่สนใจใครไม่ว่าใครจะมองเธอเธอก็ไม่อาย เธอร้องไห้เสียใจที่เพื่อนจะจากเธอและคนในแก็งค์ไปไกล อิงฟ้ากลับบ้านปิดประตูขังตัวอยู่แต่ในห้อง 
กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถืออิงฟ้าดังขึ้น อิงฟ้าเธอไม่ยอมรับสายเพราะเธอรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา คนนั้นคือ *ดอย*