หมอกลับ II

ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก

เมื่อช่วงเวลาปิดเทอมใกล้จะหมดลงทุกที ย่าเอื้อยก็รู้ตัวว่าสักเดี๋ยวหลานรักก็จะต้องกลับกรุงเทพ ย่าเอื้อยจึงทำทีเป็นล้มป่วย อยากให้อิงฟ้ามาอยู่ดูแลใกล้ๆ ซึ่งแม่และอิงฟ้าหลงกล อิงฟ้าจึงต้องรีบทำเรื่องย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่ มาอยู่กับย่าเอื้อยที่นี่ แม่อิงฟ้าก็ต้องกลับกรุงเทพเพื่อไปทำงานต่อ จึงฝากอิงฟ้าไว้กับย่าเอื้อยและน้าหล้าให้ช่วยดูแลอิงฟ้า
			///////////////////////////////////////////////////
เมื่อเปิดเทอมมาถึง-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"สวัสดีค่ะนักเรียนห้อง 5/1 ทุกคนสู่ภาคเรียนที่ 2 ของปีการศึกษานี้นะค่ะ และในวันนี้ทางห้องเราก็ได้ต้อนรับนักเรียนใหม่ของห้องเราด้วย นักเรียนทุกคนค่ะ ปรบมือต้องรับเพื่อนใหม่ของเราหน่อย" อาจารย์ประจำชั้นได้กล่าวนำและผายมือไปทางประตูที่กำลังเปิดออก และมีร่างของเด้กสาวที่ผิวขาว รวบผมเรียบร้อยแต่งฟอร์มของโรงเรียนดูแล้วน่ารักมากๆ สังเกตได้จากสายตาของเพื่อนร่วมห้องที่เป็นผู้ชายคอยมองอยู่
"เอ้านักเรียนทุกคนเงียบได้แล้วจ๊ะ ให้เพื่อนเเนะนำตัวหน่อย" 
"สวัสดีค่ะ เราชื่อ สุดธาทาน  XXXXXXX (นามสกุลขออุบไว้นะ) เรียกเราเล่นๆว่า อิงฟ้าก็ได้นะ เรามาจากโรงเรียน XXX ที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ" อิงฟ้าแนะนำตัว พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนประทับใจ
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเพื่อนๆร่วมห้องที่แสดงการต้อนรับให้อิงฟ้า
"สุดธาทาน เธอไปนั่งที่ที่ว่างตรงมุมห้องนั้นนะ เอ้นพวกเธอดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ อาจารย์ไปสอนก่อนนะ เงียบๆด้วยล่ะพวกเธอ" อาจาย์เดินออกห้องไปแล้ว
"เธอๆ เธอชื่ออิงฟ้าหรอ เราชื่อ ส้มนะ" ส้มเพื่อนคนแรกที่มาคุยกับอิงฟ้า
"เรากุ่ยจ๊ะ"
"เราเอ๋ย"
"เราเข้มนะ" 
"ส่วนกระผม...นาย ดัง ฮะ " เพื่อนที่เเนะนำตัวกับอิงฟ้านี้เป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน มีทั้งชายและหญิง ในวันนั้นอิงฟ้าได้ไปกินข้าวกลางวันกับกลุ่มของส้ม และนั่งเรียนจนโรงเรียนเลิก
"อิงฟ้า ไปคาราโอเกะกันมะ เดี๋ยวพวกเราเลี้ยงเองไปป่ะ" เอ๋ยออกปากชวนอิงฟ้า
"อืม วันนี้ยังดีกว่าเราขอกลับบ้านไปดูแลย่าก่อนนะ ย่าเราป่วยนะ ต้องดูและ ไปนะ" อิงฟ้าบอกลาเพื่อนๆ แล้วเดินออกจากห้อง
"อิงฟ้าเอาไว้คราวหน้านะ" ดังตะโกนส่งท้าย
"จ้า" อิงฟ้าพูดได้แค่นี้แล้วเดินกลับออกมาจากโรงเรียน
เอ๊ะ...เอาไงดีปวดฉี่ง่ะ ไปห้องน้ำดีกว่า อิงฟ้าเดินเข้าห้องน้ำทางด้านข้างโรงเรียนอยู่ติดกับหลังอาคารเรียนที่อิงฟ้าเรียน โดนที่อิงฟ้าไม่รู้เลยว่าที่นั่นเป็นที่สุมหัว รวมพลของแก็งค์ หมอกลับ ที่ไม่ว่าจะเป็นใครในโรงเรียนก็ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้ ด้วยความที่อิงฟ้าไม่รู้จึงได้เข้าไป และเมื่ออิงฟ้าเสร็จกิจ จึงเดินออกมาล้างมือที่อ่าง และเหลือบไปเห็นสวนหลังอาคารสวยดี เป็นสีเขียวสดชื่นน่าไปจัง อิงฟ้าจึงเดินไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีกลุ่มของดอยอยู่ที่นั่น
"ว้าว..ไม่นึกเลยแฮะ ที่หลังอาคารจะมีที่ที่ร่มรื่นงี้อยู่ด้วย ไมส้มเขาไม่พามานะ" อิงฟ้ามองไปรอบๆและไปหยุดที่จุดๆหนึ่งซึ่งทำให้อิงฟ้าอึ้ง แทบพูดอะไรไม่ออก ภาพที่เห็นต่อหน้าอิงฟ้าคือ ชายคนที่เคยหัวเราะใส่เธอถึง 3 ครั้ง อยู่พร้อมกับเพื่อนๆ ที่ เคยเจอกันครั้งแรก ทุกคนในแก็งค์ต่างดูอิงฟ้าตาไม่กระพริบ ไม่ใช่เพราะทึ่งในความน่ารักของอิงฟ้าหรอก แต่อึ้งในอิงฟ้าที่พวกเขาเคยเจอตอนที่อิงฟ้าสะดุดล้ม แล้วพวกคนในแก็งค์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"ว้าว..น้องสาวคนนั้นนี่เอง ที่ล้มต่อหน้าพวกเรา 5555" ทุกคนช่วยกันหัวเราะยกเว้นดอย ที่จ้องอิงฟ้า เอาเป็นเอาตาย จนอิงฟ้าที่ตอนแรกประหม่าแต่ตอนนี้รู้สึกงงที่ดอยเอาแต่จ้องเธอ
"ตาบ้า นายจ้องอะไรฉัน" อิงฟ้าพูดออกมา ทุกคนที่หัวเราะหยุด แล้วหันไปมองที่ดอย 
ดอยลุกเดินออกมา "น้องสาวนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ" ดอยพูดออกมา
"ฉันเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ ฉันเป็นนักเรียนที่นี่ ทำไมฉันจะมาในที่ที่เป็นบริเวณของโรงเรียนไม่ได้ล่ะ ในเมื่อสวนนี่ก็เป็นสมบัติของโรงเรียนเหมือนกัน" อิงฟ้าเถียง
"ฮ่าๆ เธอคงไม่รู้อะไรสินะ สวนนี่นะไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกเพราะเป็นทีที่พวกฉันอยู่แม้แต่อาจารย์ก็ไม่เข้ามายุ่ง รู้สึกว่าเธอจะเป็นคนแรกในรอบปีนะที่กล้าเข้ามาแถมเป็นผู้หญิงซะอีกมาในเวลานี้ด้วย 555 ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ" ดอยพูดเสร็จทุกคนก็หัวเราะออกมา ดอยเดินย่าง 3 ขุมเข้ามาใกล้อิงฟ้า อิงฟ้าถอยกรู จนสะดุดก้อนหินที่โผล่มาจากดินล้มลง ดอยรีบเข้าไปประคอง ดอยเห็นมีเลือดออกที่เท้าซิบๆจึงเอาผ้าเช็ดหน้าที่อิงฟ้าเคยใช้ซับเลือดให้ตนมาซับเลือดให้อิงฟ้า
"เอ๊ะ นายยังเก็บผ้าเช็ดหน้าฉันอยู่หรอ" อิงฟ้าถามด้วยความสงสัย
"ทำไมล่ะ ฉันกะว่าจะหาเจ้าของส่งคืนอยู่เหมือนกัน ไม่นึกว่าจะหาได้ง่ายขนาดนี้" ดอยนั่งซับเลือดให้อิงฟ้าจนเลือดหยุดไหล 
"ขอบใจนะ ฉันกลับบ้านล่ะ เดี่ยวย่าเป็นห่วง" อิงฟ้าบอกดอย
"เธอเดินกลับไหวหรอ ขาเธอยังเจ็บนะ" ดอยเป็นห่วง
"สบายมาก อีกอย่างฉันไม่ใช่เด็กนะ" อิงฟ้าเถียงแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ อิงฟ้าล้มลงไปอีกครั้ง
"โอ้ย"
"บอกแล้วเธอเดินไม่ไหวหรอก เด็กหนอเด็ก" ดอยบ่น
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ อีกอย่างถ้าฉันรอให้เเผลหายฉันก็ไม่ได้กลับพอดี ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวย่าที่ไม่สบายจะอาการหนักขึ้นอีก" อิงฟ้าต่อว่าให้ดอย
"ย่าเธอไม่สบายหรอ มาเดี๋ยวฉันช่วยเธอเองเด็กน้อง" ดอยอุ้มอิงฟ้ามาแบกบนหลังแล้วพาเดินไป 
"นายจะทำไรนะ ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยๆๆ" อิงฟ้าทุบตีดอยอย่างเเรง แต่ดอยก็ไม่ยอมปล่อยอิงฟ้าลง
"เธออยากเท้าอักเสบเดินไม่ได้เลยหรือไง ฉันจะช่วยเธอไปส่งบ้าน ฉันไม่พาเธอไปขายหรอกน่า เด็กอย่างนี้ใครจะซื้อฮ่ะ" ดอยพูดพร้อมเสียงดังใส่อิงฟ้า อิงฟ้ากลัวจึงเงียบ
"เฮ้ยพวกเอ็งกลับบ้านก่อนเลยนะเว้ย เดี่ยวฉันอุ้มเด็กไปส่งบ้านก่อน" ดอยบอกเพื่อน เพื่อนก็หัวเราะเเล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
พอเดินมาได้ครึ่งทางดอยก็ถามทางบ้านอิงฟ้า อิงฟ้าก็คอยบอกทางเป็นระยะๆ ในที่สุดอิงฟ้าก็ได้ตักสินใจถามดอย
"นาย"
"ไม"
"ทำไมนายถึงเรียกฉันว่าเด็กจังนะ"
"ก็เธอเด็กจิงนิ นักเรียนใหม่ทุกคนส่วนมากจะเป็น ม.1 กับ ม.4 ทั้งนั้น"
"งั้นนายก็ม.6 แล้วสิ"
"บ้าหรอ ฉัน ม.5นะเฟ้ย"
"หาาาาาาาาาาาาาาาาาา "
"เฮ้ย หาไรหนักหนาเนี่ย"
"ก็นายอยู่ ม.5 นี่"
"แล้วไม"
"ขอบอกฉันก็ ม.5 ห้อง 1 "
"เฮ้ย เธอเนี่ย นะ ม.5"
"ใช่ เพราะฉะนั้น ห้ามเรียกฉันว่าเด็ก"
"ยัยเฟอะก็ได้"
"เฮ้ย ฉันมีชื่อนะ"
"ชื่อไรล่ะ"
"อิงฟ้า"
"ดอย"
"ดอยก็สวยดี ฉันตื่นมามองไปที่หน้าต่างก็เห็นดอยทุกเช้าเลย ว่าเเต่ นายพูดว่าดอยไมหรอ"
"ฉันชื่อ ดอย"
"เอ๊ะ ดอย หรอ ดีดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"เออ เหมือนกันยัยเฟอะ"
"ไหนบอกว่าจะเรียกชื่อไง"
"ฉันไม่ได้พูดสักคำ"
"นี่นาย........"
ทั้งอิงฟ้า และดอย ก้ได้เถียงกันไปตลอดทาง จนถึงบ้านอิงฟ้า 
"ดอย ขอบใจนะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไร้ เข้าบ้านไป มืดเเล้ว อันตราย"
"กลับดีๆล่ะ อย่ามีเรื่องอีกนะ เดี่ยวเรียนไม่จบ อิอิ" อิงฟ้าพูดจบก็รีบปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไป
"นี่เธอ..." ดอยพูดได้แค่นั้น แล้วดอยก็เดินกลับบ้าน พร้อมกับหัวเราะ เเละยิ้มไปตลอดทาง
		////////////////////////////////////////////////////////