รักเดียว(ตอนที่4)

ร. อินทนิล

ตอนที่ 4
จะได้เจอไหมน้าวันนี้ไม่มีเรียนการตลาด โดมมาถึงมหาวิทยาลัยก็แซวรักเดียวเป็นอันดับแรก
หล่อนหันมาทำตาค้อนๆก่อนจะทักพวกเขา ทำไมมาด้วยกันได้ล่ะสองคนนี้
เมื่อคืนเราไปค้างบ้านไอ้โดมมา แม่โดมยังถามถึงเธออยู่เลย เราก็เลยบอกว่ารักสบายดี
แล้วเมื่อกี๊อะรโดม เจอใคร อะไรการตลาด
คิดเอาเอง
นี่ยังคิดว่าฉันชอบอาจารย์อยู่อีกหรอ
ดูง่ายจะตายของแบบนี้ แล้วนี่พูยังไมามาหรอ
จะว่าไป น่าหมันไส้เหมือนกันนะ อาจารย์ชลธีน่ะบอมพูดให้รัก
นี่นี่ เค้าเป็นอาจารย์ ดูพูดเข้า
ว่าไม่ได้เลยนะโดมหยอก
อะไรกันพวกนี้นี่ เค้าเป็นอาจารย์นะ ฉันจะคิดอะไรได้
ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แต่ว่าทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน
ปณิตาเดินมาหาพิมพ์วนาที่โต๊ะทำงาน วางขนมที่แวะซื้อมาเมื่อเช้าให้หล่อน
เมื่อเช้าขับรถผ่านร้านเบเกอรี่ มองเข้าไปมันน่ากินดีเลยซื้อมาฝากเธอ ทีแล้วก็วินด้วย
ขอบใจ
แล้วเมื่อเช้าวินไปรับเธอมาหรือเปล่า
ไปนี่ณิตา ฉันถามอะไรหน่อยสิ
ปณิตามองเพื่อนอย่างกล้าๆกลัวๆ อะไรหรอ
เธอคิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่า
ฮื๊อ
ไม่ต้องมาทำใสซื่อน่า
ก็แค่อยากให้เธอลืมทีบ้างก็เท่านั้น
เพื่ออะไร เพื่อใครหรอ
ปณิตานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ ก็เพื่อเธอไง จะจมอยู่ทำไมกับอดีต กับรักที่ชลธีเค้ามองไม่เห็น
พิมพ์วนาเงียบไป หล่อนถอนหายใจก่อนจะเอ่ยบอกปณิตาอย่างเศร้าๆ ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะ ออกจะดูเป็นตัวร้ายในสายตาคนบางคนด้วยซ้ำ
ปณิตาเดินออกมาเห็นชีวินยืนพิงฉากกั้นโต๊ะทำงานของพิมพ์วนาอยู่ หล่อนทำหน้าตกใจ ชีวินรู้ว่าเธอเดินออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมหันมองหน้าหล่อน ปณิตารู้ดีว่าเขาได้ยินหมดทุกอย่าง
ก็รู้อยู่แก้ใจใช่ไหมล่ะหล่อนพูดขึ้น
ฉันอายุ ยี่สิบแปดแล้วนี่
ฉันล่ะชื่นชมความอดทนของคุณจริงๆ
ณิตาก็ลองรักใครสักคนดูสิ รักมากๆน่ะ
ปณิตาเงียบอย่างมีความในใจก่อนจะเฉไฉพูดเรื่องอื่น ทีเขาชอบผู้หญิงแบบไหนกันนะ ขนาดสวยๆ มีดี มีพร้อมหมดทุกอย่างอย่างพิมพ์ เขายังปฏิเสธได้ลงคอ
ผมไม่คิดว่าจะมีใครกล้าปฏิเสธพิมพ์เพราะไม่รักหรอก ไม่มีแน่นอน ชีวินมองเหม่อไปยัง บล็อกโต๊ะทำงานของชลธี 
พิมพ์วนากำลังเดินไปสอนใกล้ๆจะถึงอาคารเธอก็รู้สึกเวียนศรีษะขึ้นมาท่าจะเป็นลม บอมผ่านมาเห็นเข้าพอดีจึงรีบไปพยุงหล่อน
เป็นอะไรครับ อาจารย์รึเปล่าครับเนี่ย
ขออาจารย์นั่งพักแป๊บนึง
บอมพาหล่อนไปนั่งตรงโต๊ะหินข้างๆอาคารเรียน
ขอบคุณมากนะ
อาจารย์เป็นโรคอะไรรึเปล่าครับ ผมไปเอายาห้องพยาบาลให้เอาไหม
ไม่เป็นไร อกหักน่ะคิดมากไปหน่อย พิมพ์วนาพูดทีเล่นทีจริงจนบอมอึ้งๆไป
โหผมไม่เชื่ออาจารย์หรอก อยากรู้จังใครช่างกล้าหักอกอาจารยบ์ได้ลงคอ
มีก็แล้วกัน หล่อนพูดอย่างมีความหวัง สายตามองเหม่อไปไกล อาจารย์ต้องไปล่ะนะ อาจารย์มีสอน ขอบใจมาก หล่อนตัดบทขึ้นมาดื้อๆเมื่อหันไปเห็นหน้านักศึกษาคนนี้เริ่มสะกิดใจในสิ่งที่หล่อนพูด
ไม่เป็นไรครับ
พิมพ์วนาเดินจากไปอย่างไม่มีอะไรสำหรับเธอ แต่สำหรับบอมนั้น ยังข้องใจว่าหล่อนพูดจริงหรือพูดเล่น แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเขา
รักเดียวออกมาจากห้องน้ำ กำลังจะเดินไปหาเพื่อนๆ บังเอิญหันไปเห็นชลธีเดินมากับชีวินไกลๆ และกำลังเดินมาทางหล่อน และก็ดูเหมือนว่าชลธีจะเห็นหล่อนอยู่ไกลๆเช่นกัน  รักเดียวตัดสินใจเลี่ยงชลธีเดินไปทางอื่น นั่นทำให้ชลธีรู้สึกแปลกใจแต่ก็ยังคงมองโลกในแง่ดี หล่อนคงมีธุระทางนั้น 
ตกเย็นวันนี้ รักเดียว ชมพูโดมและบอม ยังนั่งเล่นอยู่ใกล้ๆกับอาคารจอดรถในมหาวิทยาลัย ทบทวนบทเรียนที่ไม่เข้าใจในวันนี้ ตอนนั้นเองที่ไผ่ หยา ปุ๊ก สามสาวพราวเสน่ห์ซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกเขาเดินเข้ามาหารักเดียว
 รัก ขอยืมเลคเชอ วิชาโฆษณาหน่อยสิ วันนี้เข้าสายจดไม่ทัน ไผ่พูดเสียงเป็นมิตร
ได้ได้ รักเดียวพูดพลางหาสมุดเลคเชอบนโต๊ะและยื่นให้หล่อน
ขอบใจนะ ไปล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะท่านรอง ไผ่แซว
แล้วสามสาวก็เดินออกไป
บอมจึงหันมานินทา
มั่นใจกันจริงๆแม่พวกนี้ เห็นทีไรก็สดชื่นสายตา
สเป้กบอมนี่ ขาวสวย
หมวย อึ่มน่ะ ชมพูหยอก
บอมมีแฟนแล้ว ไม่มีแล้ว สเป้กอะไรกัน 
น่าหมันไส้ชะมัด โดมว่า
น่าอิจฉามากกว่า อยู่ไกลกันแท้ๆ แต่ดูยังรักกันได้รักกันดีชมพูพูดขึ้น
โดมหันไปเห็นรักเดียวดูเงียบๆจึงเอ่ยถาม เป็นอะไรเงียบจัง
เปล่า
ชลธีกับชีวินเดินมาเอารถกำลังจะกลับพอดี เห็นลูกศิษย์นั่งกันอยู่จึงเข้ามาทักทาย
ทำอะไรกันครับ เขาส่งลูกอมที่เขาเดินแกะถุงมาให้ลูกศิษย์ทั้งสี่คนคนละเม็ด
รักเดียวหันขวับไปมองด้วยความตื่นเต้นจนลืมยกมือไหว้
บอม โดมและชมพูยกมือไหว้เขา รักเดียวถึงได้ไหว้ตาม
มาเอารถหรอครับโดมถาม รักเดียวทำเป็นไม่มองหน้าเขาแต่หูก็คอยฟัง 
ครับ แล้วนี่ยังไม่กลับกันหรอชลธีมองทุกคน
ยังค่ะ ให้รัก ทบทวนที่ไม่เข้าใจให้ คนนี้เขาตั้งใจเรียน ชมพูว่า
ว่าไงครับคุณรักเดียวเฮ้ยนี่คุณหมู่นี้ไม่ค่อยคุยกับผมเลยนะ เป็นอะไรเขินผมหรอชลธีพูดติดเล่น
เปล่า ก็ไม่รู้จะคุยอะไรหล่อนยิ้มเขินๆ เพื่อนอาจารย์รอแย่แล้วหล่อนหันไปที่ชีวิน
ตามสบายครับ นี่คุณชื่อรักเดียวหรอ ชื่อดีนะ สงสัยจะสมชื่อ ชีวินได้ยินที่ชลธีเรียกหล่อน
ค่ะ หนูน่ะ รักเดียวใจเดียวหล่อนมองชลธี อาจารย์หนุ่มผงะเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก นักศึกษาเล่นแบบนี้กับเขาบ่อยอาจจะเหลือเชื่อนิดๆที่เด็กเรียนอย่างรักเดียวก็เป็นไปกับเขาด้วย
ชลธีและชีวินยืนพิงรถคุยกันอยู่บนอาคารจอดรถ
ดูเขาสนใจแกนะ เด็กที่ชื่อรักเดียวนั่น ชีวินเปิดเรื่อง
บ้า เด็กเรียน เขาคงไม่คิดอะไรหรอก ก็เล่นๆไป
เมื่อกี๊เห็นแกบอกพักหลังๆเขาไม่ค่อยคุยกับแกไม่ใช่หรอ ระวังให้ดีก็แล้วกัน
อย่าบ้าน่า
ไม่รู้ว่าอะไร ทำให่เขาเจอกระเป๋าตังแก
ชลธีหยุดชะงักไปก่อนจะพูดขึ้นมา เพ้อเจ้อ ฉันเป็นอาจารย์เขา ฉันว่าเด็กเรียนๆอย่างเขาน่าจะรู้ดี ฉันไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะคิดอะไรแบบนั้นหรอก
รักเดียวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมกับกลุ่มเพื่อน หล่อนมองลูกอมที่ชลธีให้มาอย่างชอบใจ
ขึ้นหิ้งเลยล่ะสิเม็ดนี้น่ะ โดมแซว
เป็นอะไรรัก หมู่นี้ถึงได้ทำเย็นชากับอาจารย์ทีนักชมพูถามขึ้นมา
ฉันไม่ไว้ใจตัวเอง
นั่นอาจารย์นะรักบอมทัก
ฉันรู้ ฉันเข้าใจดี ฉันถึงทำแบบนี้ไง พยายามจะไม่ถลำลึกไปกว่านี้สายตารักเดียวมองต่ำลง
* * * * * * * *
อีกคืนแล้วที่ภาคภูมิออกตามหารักเดียว ณ ที่ที่เขาได้เจอกับหล่อน แม้จะมีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม แต่ในความหวังนั้นก็เริ่มสั่นสะท้านและริบหรี่ลงทุกวันๆ สายตาภาคภูมิยังคงมุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้
* * * * * * * *
ค่ำคืนนี้มีดาววางเรียงรายอยู่เต็มท้องฟ้า เห็นจันทร์ทอแสงสีทองอ่อนๆดูสวยงามจนอยากจะได้ชื่นชมเพียงคนเดียว แต่ใครเลยจะทำได้อย่างนั้น รักเดียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์ของชลธีที่หล่อนแอบได้มาเมื่อครั้งเก็บกระเป๋าเงินเขาได้ อยากโทรไปหาใจจะขาด แต่สถานภาพระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์มันไม่อำนวยให้เธอทำได้แบบนั้น 
ทำไมฉันถึงไม่ดูตัวเองเอาซะเลยนะ พอรู้ว่าตัวเองเพ้อเจ้อบ้าบอในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เจ็บบอกไม่ถูกจริงๆ หล่อนพร่ำกับตัวเองก่อนจะวางมือถือกับโต๊ะ ทำท่าจะนอน ไม่นานก็หันมาคว้าโทรศัพท์ ส่งข้อความให้ชลธี
* * * * * * * *
เสียงเตือนข้อความเข้ายังโทรศัพท์มือถือของชลธีดังขึ้น เขาจึงหยิบมาอ่าน ฝันดีนะคะ คิ้วชลธีชนกันด้วยความสงสัย ใครวะ ว่าแล้วชลธีก็โทรเข้าไปตามเบอร์เจ้าของเครื่องที่ส่งข้อความมาปรากฏว่าปลายสายปิดเครื่องไปแล้ว ยิ่งเพิ่มความอยากรู้ให้กับชลธีเข้าไปอีก ใครเนี่ย นอนไม่หลับแน่ๆคืนนี้ของเขา
* * * * * * * *