จะวาดฝันวันฟ้าพราว...บนระเบียงดาวกับเธอคนดี #1

ใบจาก

สองร้อยสามสิบแปดสองร้อยสามสิบเก้าอันจรดปลายปากกามาร์กสีเหลืองนวลลงบนกระดาษพื้นสีน้ำเงินเข้มหลังจากที่แสงนวลจุดสุดท้ายของกระดาษแผ่นนั้นปรากฎขึ้นสีหน้าเครียดบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นก็เริ่มคลายออก อันทอดสายตากลับไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
"ปึ้กก" เสียงของก้อนหินกระทบระเบียงไม้ สาวน้อยรีบหันไปทางต้นเสียงทันที
"ใครน่ะ!" อันหันไปรอบๆตัว มีแต่ความืดสนิท เสียงหินที่ขว้างขึ้นมาบนระเบียงหายไปพร้อมกับเสียงนุ่มๆขึ้นมาแทนที่
"ยังไม่นอนอีกหรอยัยตัวยุ่ง" 
"พี่อาร์มขึ้นไปทำอะไรบนนั้นค่ะ" อันทักทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มห้อยโหนอยู่บนต้นไม่ใหญ่ข้างบ้าน
"ก็นอนไม่หลับน่ะสิเลยแวะมาดูสักหน่อยเผื่อมีเพื่อนคุย" อาร์มพูดพร้อมกับพยามยามปีนขึ้นมาบนระเบียง
"ไหนกำลังทำอะไรอยู่น่ะขอพี่ดูหน่อยสิ" ยังไม่ทันจะตั้งตัว อาร์มก็ดึงสมุดสเก็ตภาพของอันไปไว้ในมือโดยที่อันคว้าไว้ไม่ทัน  อาร์มเปิดดูสมุดภาพในมือทุกหน้ามีแต่ภาพท้องฟ้าและดาวสีเหลืองนวล  อาร์มยิ้มขันเล็กน้อยทำให้อันต้องรีบออกตัวและดึงสมุดภาพกลับคืนมา
"เค้าเชื่อกันว่าถ้าเขียนดาวได้ครบพันดวงเมื่อไหร่สิ่งที่ขอไว้จะสมปรารถนา"
"แล้วอันขออะไรไว้หรือป่าวล่ะ" อาร์มยิ้มในตามองอันอย่างเอ็นดู  อันไม่ตอบคำถามชายหนุ่มกับเสไปคุยเรื่องอื่น
"พี่อาร์มไม่ต้องมาสนใจอันหรอกน่าว่าแต่มาเนี่ย..จะมาคุยเรื่องอะไรหรือป่าวอันรู้นะ" สาวน้อยพูดแล้วอดรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจไม่ได้  อันรู้ดีว่าพี่อาร์มของเธอกับปิ๋มมีท่าทีอย่างไรต่อกัน
"แหมทำรู้เชียวน่ะ  หัดเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"รึไม่จริง"
"ไม่จริงพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อันคิดหรอกน่ะ พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว มีมานานแล้วด้วย"  อาร์มพูดอย่างจริงจัง  ทำให้อันรู้สึกปวดแปลบลึกๆ เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ แม้จะไม่ใช่ปิ๋ม
 ติดตามต่อไป