The way

เงาพระจันทร์

การเดินทางในวันเปล่าไร้   ช่างทรมานเหลือเกิน  เหมือนการเดินทางกลางทะเลทราย  ภายใต้แสงแดดอันแรงกล้า  ในยามเที่ยงวัน  ในวินาที่ที่เหมาอนว่าแสงแดดจะละลายร่างของเราเหมือนกับที่ละลายช็อคโคแลต
                                       
                                        บางครั้งก็เหมือนการเดินทางท่ามกลางพายุหิมะ  ที่เหน็บหนาว  และขาวโพลน  เสียงลมพายุพัดโหมและหวีดหวิว  ราวกับคำสาปแช่งที่โหยหวน  บาดเจ็บและทรมาน  สีขาวที่ดูบริสุทธิ์ของหิมะนั้น   เหมือนต้องการโอบอุ้ม  แล้วปิดหน้าเราไว้บนพื้นหิมะ  อย่างสงบเงียบ  โดยไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ที่แห่งไหน
                                              
                                          บางครั้งก็เหมือนการเดินทางท่ามกลางสายฝน  หนาวเหน็บ  หยาดฝนแต่ละหยด  ตกลงกระทบอย่างหนักหน่วง  เหมือนเข็มนับพันเล่มทีทิ่มแทงให้เราสะดุ้งเจ็บ เสียงระงมงึมงำของสัตว์ในยามนั้น  ก็ไม่ผิดเพี้ยนไปจากเสียงบ่นว่า  กร่นด่าในลำคอ  รู้สึกถึวความตำหไนติติงอยู่รอบกาย  เย็นชาจนไม่รู้สึกถึงน้ำตา  ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่หรือไม่    
                                        ได้เพียงแต่หวัง  ว่าสวักวันฉันจะถึง
                  แล้วฉันจะร้องไห้     ฉันจะรับรู้ถึงน้ำตา   แห่งความยินดี
                                               ฉันจะมีวันนั้น