ยอมเจ็บเพื่อนคนที่ฉันรักทั้งสองคน ตอนที่ ๕ ((ตอนจบ))

เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ

พรุ่งนี้สิน่ะที่มณีจะพาเธอไปหาหมอจริง ๆ สะที เพราะตามใจเธอไม่ได้แล้ว
อาการมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ...ที่จริงนุกเองก็ไม่อยากไปเช่นเคย แต่มณี
บังคับให้ไป ถ้าไม่ไปจะลากขึ้นรถไปอย่างไปอายใครเลย
พรุ่งนี้จะมารับนุกแต่เช้าเพื่อนไปโรงพยาบาลกัน....
"นุก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับแกแต่เช้าน่ะ แต่งตัวให้เรียบร้อยเลยน่ะ" 
"จ้าาาาา...." นุกลากเสียงด้วยความอ่อนล้า 
"ไปล่ะน่ะ ยายแก ฮิๆๆ" คงรู้น่ะว่าตอนนี้สภาพของเธอเป็นยังไงมณีถึงว่ายายแกได้
"ใคร แก่ ยัยมณี เดี๋ยวเถอะ หายเมื่อไหร่แกตายแน่"
"ก็แหง...ล่ะ หน้าแกอ่ะตอนนี้แก่มากกกกกกกกก..." มณีลากยาววววววว....มาก
"ไปเลย ๆ เดี๋ยวแม่จะเตะเข้าให้เลยยัยบ้า" 
"ฮิ ๆ ๆไปล่ะจ้าๆๆๆๆ คุณแม่"
มณีได้กลับไปแล้วเธอก็ต้องอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย นุกพลางลุกเดินขึ้นไปที่กระจก
"อุ้ย...นี่หน้าฉันหรอเนี้ย" เธอก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่เคยหวาน ตอนนี้มันดู
เหมือนคนแก่ไม่ผิดเลย นุกล้มตัวลงที่เตียงนอนแระคล้อยหลับไป มันเหมือนว่าตัว
ของเธอลอยได้ ลอยไปในที่ที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่เคยคุ้นตามาก่อนเลย แต่คนที่เธอไม่
คิดว่าจะเจอเธออีกแล้วนั้นก็คือ หญิงสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง เธอดีใจมากที่ได้
เจอกับเธอคนนี้ เพราะเธอรอวันที่เธอจะพ้นจากความเศร้าที่แสนจะทรมานในวันคืนนี้
"คุณ นั่นเอง คุณจะมาทำให้ฉันพ้นจากความเศร้าแล้วใช่ไหม" 
"ใช่ เรามาแล้ว เราจะมารับเจ้ามาอยู่กับเรา ถ้าเจ้ามาอยู่กับเรา เจ้าก็จะพ้นจาก
ความเศร้า หรือทุกข์ทุกอย่าง"
"ไปสิ ฉันจะไปอยู่กับคุณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง..."
"มันเป็นไปได้ถ้าเจ้ามากับเรา ไปกันได้แล้วล่ะ"
" แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกัน"
"อยู่ที่โลกของเรา ที่ที่เจ้าอยากรู้มาตลอดไง"
นุกยังงง ๆ อยู่ กับคำพูดของหญิงสาวคนนี้ แต่เธอก็เดินตามเขาไปเรื่อย ๆ
นุกเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้วิณญานของเธอได้ออกจากร่างตั้งแต่เธอได้เดินตามหญิงสาว
มาแล้ว 
รุ่งเช้าวันต่อมา...ถึงเวลาแล้วที่มณีจะมารับนุกไปโรงพยาบาลด้วยกัน
มณีจะเป็นยังไง ถ้าได้รู้ว่านุกได้เสียชีวิตไปแล้ว..เธอจะเสียใจแค่ไหน
"นุก... แก อยู่ไหน ฉันมาแล้ว อยู่ไหนของเขาน่ะ.." มณีวิ่งตามหานุกทั่วบ้านแล้วยังไม่เจอ
"สงสัยจะอยู่ในห้องนอน ลองไปดูดีกว่า" มณีค่อย ๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ 
"จ๊ะ เอ๋ นี่ไปกันได้แล้ว" มณีปลุกนุกอยู่นาน แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาว่านุกจะตื่น
"นุก..นุก นุกกก แกเป็นไร" มณีตะโกนเรียกเท่าไรนุกก็ยังไม่ตื่น..
"นุก...ฮื่อออออออออ ยัยบ้าๆๆๆๆ มันไม่ใช่เวลามาล้อเล่นน่ะ" มณีเขยาแล้วเขยาอีก
ก็เฉย จนมณีเองต้องยอมรับว่านุกเพื่อนสุดที่รักของเธอ ได้ตายไปแล้ว
ทุกคนเสียใจมาก โดยเฉพาะแม่ของนุกคนที่รักเธอมากมากกว่าใครๆทั้งสิ้น
มณีเองก็เสียใจมากมากอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องเสียเพื่อนอันที่รักไป มณีเป็นแค่เพื่อน
ยังเสียใจขนาดนี้ แล้วป้ากัลยาล่ะท่านเป็นแม่จะเสียใจขนาดไหน เรื่องที่นุกตายนั้น
รู้กันทุกคน แต่มีสองคนที่เขาไม่รู้ นั้นก็คือ เอก แระ แก้ว เพราะไม่มีใครบอกสองคนนี้เลย
มณีอยากจะไปบอกกับเอกหลายครั้ง เพื่อให้เอกมาเยี่ยมศพของนุกสักครั้งก็ยังดี
แต่มณีก็ทำไม่ได้ ทุกวันมณีเฝ้าแต่ร้องไห้...เพราะไม่คิดว่าอยู่ ๆ เธอจะต้องมาเสียเพื่อนไป
แบบกระทันหัน...โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเตรียมใจอะไรเลย
เวลาผ่านไป..เดือนกว่า ๆ แล้วมณีจะมาเยี่ยมหลุมศพของนุกทุก ๆ อาทิตย์ พร้อมกับป้ากัลยา
+ถึงเวลาแล้วสิน่ะ ที่ฉันจะต้องไปบอกกับพี่เอกสะที+...มณีก็ไม่รู้ว่าถ้าเธอไปบอกเอกแล้ว เอกจะมา
เยี่ยมนุกหรือไม่แต่เธอก็จะไป 
"นุก ฉันคิดถึงแกหว่ะ ฮื่อๆๆๆ" มณีนั่งลงที่หน้าหลุมศพของนุก  น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด
แม้มณีจะรู้ว่า...ถึงเธอร้องไห้ไป นุกก็ไม่กลับมา แต่เธอก็จะร้อง เพราะเธอเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้
ที่จะหยุดร้องไห้ 
มณีเดินทางไปที่บ้านของเขาคนสองคน ที่ย้ายออกไปอยู่อีกจังหวัดนึงที่ไกลจากกรุงเทพนัก
เมื่อมณีไปถึงเธอเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี จะบอกดีไหม หรือไม่บอกดี ..เธอหยุดที่หน้าประตู
ไม่กล้าที่จะเข้าไปกดกริ้งบ้านของเอก......
"อ้าว...นั้นใครนะน่ะ มายื่นทำไรลับ ๆ ล้อ ๆ ...เฮ้อ !!! มณี.." พอเอกเปิดประตูออกก็ต้องตกใจ 
เพราะคนที่ยืนอยู่นั้นเป็น มณี
"ค่ะ มณีเอง ตกใจมากหรอค่ะพี่เอก" 
"ปะ....ปล่าวครับ" เอกเองก็ไม่รู้ว่า ที่มณีมาหาเขาถึงที่นี่ เพราะมีเรื่องอะไร มณีถึงต้องมาถึงนี่
"พี่เอกว่างไหมค่ะ มณีอยากจะพาพี่เอกไปที่ที่นึงค่ะ"
"ว่างครับ แล้วมณีจะพาพี่ไปไหน"
"พี่เอกไปถึงก็จะรู้เองล่ะ"
" อืมๆๆ ได้ๆๆ เดี๋ยวรอพี่ก่อนน่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนน่ะ"
มณีขับรถพาเอกไปที่ที่เธอตั้งใจไว้ ว่าจะต้องพาเขามาให้ได้ แต่เธอก็ไม่ได้บอกเอกว่า
เธอจะพาเขาไปที่ไหน ... ตลอดการเดินทางมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไร
ต่างคนก็ต่างเงียบ จนกระทั้งถึงที่หมายของมณี...มณีหาที่จอดรถเอกก็งงเลยเอ่ยถามว่า
"มณีพาพี่มาที่ทำไม.." เอกหน้าเงี้ยวคิ้วขมวด...
"มณีจะพาพี่มาหาใครบอกคนค่ะ..." มณีเดินนำทางไป เอกเองก็เดินตาม
"ใครน่ะ...แล้วทำไมต้องมาที่นี้ด้วยล่ะ" เอกยังคงถามไม่หยุด พอถึงหลุดศพของนุกมณีก็พูดว่า
"มณีพาพี่เอกมาหานุกค่ะ..." มณีน้ำตาเริ่มจะไหลอีกแล้ว ทำไมต้องมาไหลตอนนี้ด้วยน่ะ....!!
"นุก แล้วทำไมตต้อ..."เอกต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นชื่อของหลุดข้างหน้า "นุกชะดา อ่อนละมุล"
เอกถึงกับอึ้งเมื่อเห็นชื่ออยู่ด้านหน้าของเขา
"ค่ะพี่เอก ตลอดเวลาที่พี่เอกมีความสุขกับพี่แก้ว แต่พี่เอกไม่เคยรู้เลยว่านุกมันต้องทนปวดร้าวสักแค่ไหน
พี่เอกไม่เคยแม้แต่จะโทรมาถามทุกข์สุขของนุกมันเลย ครั้งเดียวก็ไม่เคย ทุกวันนุกมันอยู่
อย่างเดียวดาย..นับวันก็เริ่มโทรมลงเรื่อย ๆ ในขณะที่พี่เอกมีความสุขกับเขาคนนั้น
มันแตกต่างกันมากเลยน่ะค่ะ ที่คนที่เขาไม่ผิดกับต้องไปฝ่ายไปแระเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว
ทุกวันนุกมันไม่เคยคิดว่าพี่เอกผิด แต่มันกลับคิดว่ามันเองที่ผิด..นุก..." 
"พอเถอะมณี..." มณีต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเอกเอ่ยคำนี้แหละเสียงสะอื้นเล็กน้อย
"ทุกวันนี้พี่ก็ไม่เคยลืมว่าพี่เคยทำอะไรไว้กับนุก แระตลอดเวลาที่พี่อยู่กัยแก้ว
พี่ก็ยังคิดถึงนุก นุกเป็นคนที่พ่รักมากที่สุด แต่เราต้องมาแยกกันเพราะความผิดของพี่
แต่เราก็โทษอะไรใครไม่ได้อีกแล้วเพราะมันจบไปแล้ว นุกได้ตายไปแล้ววว...พี่เสียใจ"
เอกพูดคำนี้และก็กลับหลังเดินออกไปจากที่ตรงนี้ทันที "มณี มันจบไปนานแล้ว"
เอกหันกลับมาบอกมณี เอกก็เสียใจเช่นกันที่นุกต้องมาตายเพราะเขา เพราะผู้ชายที่
เห็นแก่ได้ ไม่เอาความรักเป็นเหตุ กลัวแต่คนที่สามจะเสียชื่อเสียง ผู้ชายที่แคร์ความรู้สึก
คนที่สามมากกว่าคนที่รักแระอยู่กันมากเป็นปี ๆ มณีก็เสียใจที่เห็นเอกไม่รู้สึกรู้สมอะไรเลย
เธออุส่าพาเขามาที่นี่ ที่ที่เราไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็กลับไปเหมือนไม่อยากรู้ไม่อยากเห็น
"นุก แก ตื่นสิหว่ะ แกนอนไปนานแล้วน่ะ เมื่อไหร่แกจะตื่นสักทีหว่ะ..ฮื่อออออออ...
แกเห็นไหม พี่เอกเขามาแล้วฉันพาพี่เอกเขามาหาแกแล้ว เห็นเห็นไหมยัยนุก แกเห็นไหม ฮื้อออออๆๆๆ"
มณีล้มตัวลงที่สวยดอกไม้หน้าหลุมศพนุก.....ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือไม่ยอมรับว่านุกได้ตายไปแล้ว
บางครั้งมณีเองก็ลิมตัวไม่ยอมรับว่านุกตายแล้ว มณีคุยกับรูปภาพของนุกแล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว...
จบ....
" เพื่อนที่จะยอมเป็นยอมตายเพื่อนเรานั้น ร้อยทั้งร้อย มีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น
แหละคนที่จะมาอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข พร้อมที่จะฝ่าสิ่งเลวร้ายไปพร้อมๆ กัน
นั้นหาได้ยาก...แม้ขนาดคนที่เราคิดว่าใช่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ใช่อยู่ดี ในโลกนี้
คนที่เราต้องการอยู่กับเขาตลอดไปจนถึงวันที่เราแก่...นั้นจะมีไหม
แต่ถ้ามีก็กว่าเราจะเจอ หัวใจดวงที่เราพร้อมที่จะมอยให้เขา เขาคนที่พร้อมจะอยู่กับเรา
ตลอดไปมันคงต้องเจ็บไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง"