ยอมเจ็บเพื่อนคนที่ฉันรักทั้งสองคน ตอนที่๓

เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ

หลายวันแล้วที่แก้วมาอยู่ที่บ้านนุก แต่นุกก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านหรอกน่ะ เพราะนุกทำงานบ้านเสร็จ นุกก็จะไปหาเพื่อนบ้าน
หรือไม่ก็ไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง..เอกก็หยุดงานแต่นุกไม่รู้เพราะเอกไม่ได้บอกเธอ เอกกับแก้วจะชอบออก
ไปไหนมาไหนด้วยกันจนเพื่อนบ้านเห็นผิดปกติ เพราะมันไม่เหมือนพี่สาวกับน้องเขยแล้ว แต่มันเหมือนคนรักกันมากกว่า
หลายคนที่มาบอกนุก แต่นุกก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะนานที พี่สาวจะมาหาเลยให้เอกพาไปเที่ยวอะไรประมาณนี้
หลายครั้งเข้า นุกก็เริ่มแปลกใจเพราะเอกก็เปลี่ยนไปมากตั้งแต่พี่สาวมาพักที่บ้าน นุกนั่งคิดคยเดียวหลายครั้ง
* มันจะเป็นไปได้หรอ ที่พี่สาวของเธอกับเอกจะรักกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกเอกรักเธอเอกคงไม่ทำแบบนี้แน่
และอีกอย่างแก้วเป็นพี่สาวของเธอ แก้วคงไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่ ... * 
ทานมื้อค่ำวันนี้ก็เป็นเหมือนเดิม เอกกับแก้วก็สนทนากันอย่างสนุกสนาน 
" พี่เอกค่ะ พรุ่งนี้วันเกิดเพื่อนนุกนะ เขาโทรมาชวนอยากให้พี่เอกกับพี่แก้วไปด้วย" เธอพูดขึ้นในขณะที่สองคนเงียบไป
" หรอ นุก พี่คงไปไม่ได้น่ะ เพราะพรุ่งนี้ติดงานนะ คงจะกลับดึก" เอกเอาเรื่องงานมาอ้าง เพราะไม่อยากไป
"พี่ก็ไม่ไปน่ะนุก เพราะ พี่อยากอยู่บ้านน่ะ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ปวดหัวบ่อยมากเลย" แก้วทำเอามือมากุมที่ศรีษะตัวเอง
" อืม... งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ นุกจะบอกเพื่อนให้น่ะค่ะ" นุกก้มหน้า ทานข้าวไปอย่างช้า ๆ 
* เปลี่ยนไป พี่เอกเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ที่ให้เราไปงานวันเกิดเพื่อนคนเดียว... *  เอกกับแก้วหันหน้าและยิ้มให้กัน 
มันคงเป็นโอกาศแล้วสิน่ะ..ที่แก้วจะแย่งเอกจากน้องสาวของเธอ...
นุกสับสนมากในตอนนี้ นุกไม่เคยเห็นเอกเป็นแบบนี้มาก่อนเลย หรือว่าเอกจะเครียดเรื่องงานมากจนเกินไปเลยดูขรึมๆ ไป
นุกคิดจนเพลิน ไม่ทันได้ดู มือของเธอดันไปถูกมีดในน้ำเข้าให้...
"โอ้ย...." เสียงร้องทำให้เอกเดินเข้ามาดู เลือดไหลมาไม่ขาดสาย
"นุกเป็นอะไร ร้องสะดังเชียว...อะไรน่ะไปทำอะไรไม่ระวังเลย" เอกมองมาเห็นนิ้วที่มีเลือดไหลออกมามากเอาการ
" นุกไม่ทันได้ดูนะค่ะ นิ้วเลยพลานไปถูกมีดในน้ำนะค่ะ" นุกรีบเอาผ้ามาปิดแผลเอาไว้ แต่เธอก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
เพราะทุกที เอกจะเดินเข้ามาแย่งดูแผลจากเธอ แต่ตอนนี้วันนี้ ทำไมเหมือนเอกไม่สนใจเลย..ดูเฉยชาไปมาก
"อืม เจ็บไหม รีบไปล้างแผลสะน่ะ" แค่นี้เองที่เอกพูดเสร็จเอกก็เดินออกไปอย่างเดิม...
ปล่อยให้นุกยื่นงงกับการกระทำของเขา เขาไม่รู้หรอกกับการกระทำของเขาทำให้นุกเจ็บมากแค่ไหน ที่อยู่ ๆ เขา
ก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน..หรือที่เพื่อนบ้านพูดมันจะเป็นความจริงไปสะแล้วตอนนี้ เอกกลายเป็นคนแบบนี้
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอไม่เข้าใจจริง ๆ....ทุกครั้งที่เธอเข้าห้องนอนก็จะเห็นว่าเอกหลับไปแล้วทุก ๆ ครั้งเลย
ตั้งแต่พี่สาวเธอมา เอกจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย มันทำให้นุกสับสนจนพูดอะไรไม่ออก..
นุกตื่นแต่เช้าทำอาหารเช้าให้เอกเสร็จ เธอก็รีบออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนของเธอ..
ก็นานมากเหมือนกันที่เธอออกไปซื้อของขวัญ นุกรีบกลับมาบ้าน แต่สิ่งที่นุกเห็นเอกไม่ได้ทานอาหารเช้า
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย...มันก็ทำให้นุกสงสัยมากเหมือนกัน เพราะแก้วบอกว่าปวดหัวอยากจะนอนแต่กลับไม่อยู่
นุกละความคิดในสิ่งที่กำลังคิดอยู่ นุกรีบแต่งตัวเพราะเธอจะต้องไปช่วยเพื่อนจัดงานด้วย...
กลิ้ง....กลิ้ง...!!  "สวัสดีค่ะ บ้านอ่อนละมุลค่ะ "
"เออ...นุกหรอ แกทำไรอยู่หว่ะ รีบมาเลยน่ะ เร็วๆด้วยน่ะเดี๋ยวจะจัดไม่ทัน" มณี เพื่อนนุกคนที่เกิดวันนี้
"อืม ๆ ๆเดี๋ยวไปแล้ว เดี๋ยวเจอกัน" นุกรีบวื่งออกไป จนลืมของขวัญที่วางอยู่ที่โต๊ะ
นุกเรียก Taxi ที่วิ้งผ่านมา รีบไปอย่างเร็ว เพราะกลัวว่าจะไม่ทันจัดงาน
"อืม มาแล้วจ้า ฮิๆๆๆๆ มาเร็วไปไหมอ่ะ หุหุ" นุกรีบวิ่งเข้ามาในบ้านของมณี
"เออ เร็วมากกก....มากจน จะค่ำแระเนี้ย"
"โห๋ มณีก็ นุกรีบแล้วน่ะ " 
" อืม ๆ ไป๊ ไป๊ รีบไปจัดของ เดี๋ยวพวกยายๆ ทั้งหลายมาจะซวย" มณีเหลือบไปมองที่นุก 
* สงสัยจะรีบจริง ๆ ไม่มีอะไรติดมือมาเลย มีแต่กระเป๋าสะพายติดตัวมา *
นานแล้วที่เธอช่วยมณีจัดของแต่เธอก็ไม่ได้คิดถึงขวัญที่เธอลืมไว้ที่บ้านเลย
"เสร็จแล้ววววววว...ฮิๆๆ เป็นไงฝีมือนุก อ่อนละมุล ฮิๆๆ" นุกยิ้มชมฝีมือตัวเอง ให้มณีฟัง
"จ้า สวยมากก..ๆๆๆ " ทั้งสองคนหัวเราะกันใหญ่คุยกันเรืองโน้นเรื่องนี้ เยอะแยะมากมาย แล้วมณีก็เอ่ยว่า
" เออ นุก แล้วพี่เอกของแกอ่ะ วันนี้ไม่ได้มาด้วยหรอ พี่สาวแกด้วย.." มณีถามเธอ หน้าตาสงสัยอยากรู้คำตอบมาก
"อืม พี่แก้วเขาปวดหัวอยากจะนอนพักผ่อนนะ พี่เอกก็ติดงานมาไม่ได้ " นุกก้มหน้าตอบมณีเพื่อนรัก
"หรอ หว้าาา..เสียดายจังเลยเนาะ" มณีรู้ว่าทำไมสองคนถึงไม่ได้มาเพราะมณีไปซื้อของเห็นเอกกับพี่สาว
ของนุกนั่งรถออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่มณีไม่อยากบอกนุกเพราะไม่อยากให้นุกคิดมาก
"นั้นไง เพื่อน ๆ มากันแล้ว" นุกได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้านก็เลยหันไปดูเห็นเพื่อนมากันเยอะแยะเลย
แต่นุกก็มองไปเห็นของขวัญในมือของเพื่อนๆ ทุกคนก็เลยมองไปรอบ ๆตัวเอง 
"อุ้ย มณี ฉันลืมเอาของขวัญมาให้เธอ" นุกทำหน้าตกใจ แระทำเหมือนว่าจะกลับไปเอายังไงอย่างั้นเลย
"อ้าว ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวค่อยเอามาให้พรุ่งนี้ก็ได้วันนี้มันมืดแล้ว" 
" ไม่ ๆ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาให้เธอดีกว่าน่ะ" นุกรีบไปทักเพื่อน แล้วก็วิ่งออกไปเลยแบบชนิดที่เร็สมาก
นุกรีบวิ่งเข้ามาในบ้านรีบหาของขวัญที่ลืมเอาไว้ นุกเดินขึ้นไปที่ห้องของเธอ แต่เธอก็ต้องอึ้ง 
เพราะนุกไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็น นั้นก็คือ พี่สาวเธอกับเอก นอนเปลือยกายอยู่บนที่นอนของเธอ
เธอขาอ่อนยืนแทบไม่อยู่ สิ่งที่เธอเห็นมันร้ายแรงมากเพราะเธอไม่เชื่อว่าเอกจะกล้าทำ
น้ำตากับเสียงสะอื้นทำให้เอกตื่น เอกตกใจที่เห็นนุกยื่นที่หน้าห้อง เพราะเธอบอกว่าจะไปงานวันเกิดเพื่อนนิ
"นุก..นุกมาได้ไงอ่ะ" เอกรีบวิ่งเข้ามาหานุกทันที
"นุก..มันไม่ใช่อย่างที่นุกคิดน่ะ" แก้วก็ตกใจรีบเดินไปใสเสิ้อคลุมแล้วเดินมาเกาะแขนเอกไว้
"พี่เอก..พี่เอกทำแบบนี้ได้ยังไง พี่เอก..." เธอเอ่ยทั้งที่น้ำตาที่ไหลอย่างไม่ขาดสาย นุกพูดไม่ออก
อีกแล้วร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะพูด และแม้แต่จะยืนยังจะไม่ไหว แต่เธอก็จะต้องยืนไว้ให้ได้
"นุก พี่แก้วไม่ต้องอธิบายแล้วน่ะ มันเป็นความจริงทุกอย่างที่เธอเห็น ฉันกับเอกเรารักกัน"
" ค่ะ .. ไม่ต้องอธิบายอีกแล้ว" นุกเชิดหน้าขึ้นมองเอกกับแก้ว เอกอยากจะอธิบายกับเหตุการ์ณเมื่อครู่นี้
มาก แต่นุกคงไม่ฟังเขาแล้ว เพราะภาพเมื่อกี้มันก็ฟ้องทุกอย่างแล้วไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว
" นุก..." 
" พี่เอกค่ะ นุกไม่คิดเลยว่าพี่เอกจะทำได้ พี่แก้วอยากได้พี่เอกใช่ไหมค่ะ นุกยกให้พี่แก้วไปเลย 
นุกก็ไม่ต้องการพี่เอกแล้วเช่นกัน แต่พี่แก้วจะรับของเหลือจากนุกได้หรอค่ะ" นุกยิ้มเยาะแก้ว
เมื่อเอกได้ยินคำนี้ เขาก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่านุกจะพูดคำนี้ออกมาได้ เอกเดินเข้าไปหานุก
เอกพยายามจะจับแขนนุก แต่นุกถอยออกมา ไม่ให้เอกแตะตัวเธอ "นุก..."
"เพี้ย..." เธอตกใจนี่เธอตบหน้าเอกหรอเนี้ย นุกทนไม่ไหวแล้วนุกรีบวิ่งออกจากห้องนอนทันที
"นุก ..นุก..เดี๋ยวก่อนฟังพี่ก่อน" 
" เอก ไม่ต้องตามไปหรอก ในเมื่อเขาไม่ต้องการเอกแต่แก้วยังต้องการเอกน่ะ"
เอกหยุดชะงักเมื่อได้ยินในสิ่งที่แก้วพูด เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน เอกไม่เชื่อว่า
แก้วจะต้องการเขา เอกเดินเข้ามาหาแก้วเหมือนดังคนถูกสกดจิตยังไงยังงี้นเลย
ข้างนอกฝนก็ตก มันคงไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว นุกวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างไม่เกรงกลัว
เธอเดินฝ่าสายฝน อย่างคนไม่มีวิญญานฝนก็ตกหนักเส้นทางก็เปรี่ยว นุกร้องไห้อย่างไม่เคยร้อง
มาก่อน นุกเสียใจมาก เพราะไม่คิดว่าคนที่เธอรักทั้งสองคนจะทำแบบนี้กับเธอได้ นุกไม่เคยเตรียม
ใจกับเรื่องพวกนี้ เธอให้ความรักกับเอกไปจนหมดหัวใจ แต่ทำไมเอกต้องทำกับเธอแบบนี้
นุกเดินเหมือนคนไม่มีวิญญาน นุกเดินมาที่บ้านของมณีได้ยังไงเธอเองก็ไม่รู้ นุกล้มตัวลงที่ม้านั่ง
หน้าบ้านของมณี ตอนนี้มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้วเพื่อนๆ กลับกันไปหมดแล้ว ฝนก็ตกหนักมณี
เลยคิดว่านุกคงไม่มาแล้วล่ะ 
นุกนั่งตากฝนที่ม้าหน้าบ้านของมณี " หมดแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้วกับสิ่งที่ฉันให้กับเขาคนนั้น
สิ่งที่ฉันให้เขามันไม่ดีพอหรือเนี้ย ไม่เหลืออีกแล้ว จบกันสะที เขา กับ พี่แก้ว ฮื่อ ๆ ๆ....ๆ"น้ำฝนที่ตกลงมา
ลบล้างน้ำตาที่ไหลมามากมาย เธอผิดหวังมากแล้วต่อไปนี้เธอจะไว้ใจใครได้ แม้กระทั้งพี่สาวแท้ ๆ ของเธอ
ยังทำกับเธอได้ เธอคงไม่ดีพอ เขาถึงได้ทำแบบนี้ ความรักที่เธอให้เขาไปทั้งใจ มันไม่มีความหมายต่อ
เขาอีกแล้วหรือ " ฉันมันดีไม่พอหรือ ฟ้า ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ฟ้าไม่ยุติธรรม ฟ้า.. ฮื่อออออ...ทำไม"
มณีได้ยินเสียงเหมือนจะเป็นเสียงของนุก เลยออกมาดู "นุก ๆ ทำไมมานั่งตากฝนล่ะ นุก ...ๆ"
" ไม่อีกแล้ว ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว " เธอได้แต่ลำพึมลำพัมเบา ๆ ตัวที่ไร้วิญญานของเธอ ตอนนี้ได้แข็งมาก
แข็งจนมณีเองต้องตกใจกับสิ่งที่นุกเป็นอยู่ตอนนี้ "แม่ ๆ ....มาช่วยมณีหน่อย แม่ค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"นุก นุก แก เป็นอะไร นุก" มณีกับแม่ของมณีช่วยกันพะยุงตัวนุกเข้าไปในบ้าน 
" มณี...ฮื่อๆ ๆ อออออ" เธอรีบกอดมณีแน่น มณีเองก็รับกอดเธอเช่นกัน
"มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้ไหม..." มณีจับไหล่นุก ตัวเธอแข็งมาก มณีจึงกอดนุกอีกที
"แกยังเหลือฉันอยู่น่ะ มีอะไรที่ไม่สบายใจหรือเปล่าเล่าให้ฉันฟังจะได้ไหม บางทีฉันอาจจะช่วย
อะไรแก ไม่ได้ แต่ฉันก็ยังอยู่ข้างแกเสมอน่ะ"มณีลืบผมที่ยาวสวย ตอนนี้เปียกหมดแล้ว
ตัวนุกค่อยๆ อ่อนลง อ่อนลง "จริง ๆน่ะ แกจะอยู่ข้างฉันตลอดไปน่ะ แกอย่าทิ้งฉันไปน่ะ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว"
"อืม..จริงดิ ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วน่ะโว้ย.." 
"ฮื่ออออออ...ๆ เขา...เขามีอะไรกันแล้ว " เสียงมันเบานัก...มณีฟังไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไหร่
"อะไร นุก..ใครมีอะไรกับใคร" 
" พี่เอก....กับพี่แก้ว..."
"ว่าไง นุก พูดดัง ชัดๆ หน่อยดิแก"
"พี่เอกกับพี่แก้วเขามีอะไรกัน.." นุกปล่อยโห๋ออกมาอย่างไม่อายใคร มันเป็นครั้งแรกของนุก ครั้งแรกที่เธอเสีย
ใจมากมายอย่างนี้ คนที่เธอรักทั้งสองคนทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง 
" เฮ้ย..เป็นไปได้ไงหว่ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าแก.." มณีไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นุกพูด มันเป็นไปได้ยังไง
แก้วเป็นพี่สาวของนุก เอกเป็นแฟนของนุกที่ใคร ๆ ก็รู้ มันเป็นไปได้ยังไง
" ไม่มันเป็นไปแล้ว...พี่เอกเขา.." ตัวนุกเกรงอีกแล้ว ตัวสั่นไปทั้งตัว มณีเห็นไม่ค่อยดี เลยจัดการเปลี่ยน
เสื้อผ้าให้นุก และเอายามาให้กินเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นุกหลับไปแล้ว แต่ความเจ็บที่เธอมีอยู่คงไม่มีทางหายแน่นอน