แสงใหม่ของตะวัน………..

นาย G

คุณไม่ผ่านโปร !!!!! .. เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน. จากปากของฝ่ายสรรค์หาบุคลากร ที่ผมได้ร่วมเข้าไปทำงาน กว่า 3 เดือน  
    คำธรรมดา เพียง 4 คำที่แหลมคมดั่งใบมีด      เชือดเฉือน ความมุ่งมั่นที่เคยมี.  ความพยายามอย่างเต็มใจ   ความตั้งใจ. และ เปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ในใจของผมแทบหมดสิ้น. ผมเฝ้าถามตัวอยู่หลายวัน .. ผิดหรือ  ที่ผมตั้งใจทำงาน ? .. แต่เสียงในใจผม ก็ได้แต่เพียงกระซิบบอกผมอยู่หลายวันเช่นกัน
     ..  นายไม่ผิดหรอก. นายทำดีที่สุดแล้ว   ผมพยายามลบลืมความทุกข์ ที่ฝังตรึงอยู่ภายในใจ แต่ทำเท่าไหร่ทำไม่ได้ซักที.. ผมค่อย ๆ นอนลงอยู่ในความมืดมนของห้อง และหลับไป
   จนวันหนึ่ง ผมได้ไปพบเจอกับคนตาบอดคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนนที่มีรถสัญจรผ่านไปมามากมาย ผมตรงเขาไปช่วยเขาด้วยกลัวว่าเขาจะได้รับอันตราย และพูดคุยกับเขาอย่างเป็นกันเอง
ผมถามเขาว่า คุณไม่กลัวหรอที่เดินอยู่ในที่ ๆ อันตรายแบบนี้ เขาตอบผมว่า 
เขาก็กลัวเหมือนกันแต่มันก็ต้องเดินไปเพื่อให้ถึงจุดหมาย  แต่ด้วยความบังเอิญอะไรไม่ทราบ คนตาบอดคนนี้ได้มอบข้อคิดดี ๆ ให้กับผมโดยที่เขาไม่รู้ตัว  เขาพูดกับผมว่า
       คุณก็โชคดีนะที่สามารถมองเห็นอะไรต่ออะไรได้มากมาย ต่างจากผมที่ต้องอยู่ท่ามกลางความมืดมนมาตลอด แต่ไม่เป็นไร. .เพราะว่าผมยังมองเห็นแสงสว่างสุกใสอยู่ภายในใจของผมอยู่ตลอดเวลา ผมถึงไม่คิดเสียใจอะไร ที่มองไม่เห็น ต่างจากคนอีกตั้งมากมาย ทั้ง ๆ ที่ตาของเขามองเห็นแท้ ๆ  แต่ดันยังเดินจมอยู่กับความมืดมนมาตลอด ไม่ยอมรับแสงใหม่ของตะวันเสียที   
เขาพูดไปพลางก็ขอบคุณผมไป ผมมาส่งเขาถึงที่ป้ายรถเมล์  ส่วนผมก็เดินแยกไป
 หลังจากวันนั้น ผมยิ้มได้ ลืมเรื่องร้าย ๆ จนหมดสิ้น  ผมยังอดขอบคุณคนตาบอดคนนั้นไม่ได้ ที่ให้กำลังใจดี ๆ กับผม ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองไม่รู้ตัว 
ถ้าผมเจอเขาอีกครั้ง ผมจะกล่าวสั้น ๆ กับเขาว่า ขอบคุณมากครับ
นาย G