จดหมายฉบับแรกและสุดท้าย...แด่เธอ

เถ้าธุลี

   ขอโทษ..ทำไมมันช่างเจ็บปวดอย่างนี้ แค่คำสองคำ มันคงไม่ใช่ที่ความหมาย  แต่เป็นที่ความรู้สึกก่อนจะพูด ... ที่ฉันทำไป ที่ฉันเป็นห่วงเธอ มันผิดมาก มากจนทำให้เธอรำคาญฉัน รังเกียจฉัน 
  ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ฉันก็คิดกับเธอไม่ได้นอกเหนือคำว่าเพื่อน เราเล่นกัน เราแกล้งกัน หน้าตาเธอไม่มีอะไรดึงดูดฉันเลย  เราเป็นเพื่อนกันมาเรื่อย ๆ 
เธอแกล้งพูดว่าชอบฉันฉันก็ไม่คิดอะไร เพราะรู้ว่ามันไม่จริง และเธอก็บอกว่าไม่จริง  แต่วันนั้น ฉันมีปัญหา เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอปลอบใจฉัน เธอไม่ให้ฉันรับรู้สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ เธอก็ให้เพื่อนผู้หญิงเข้าไปตาม ฉันกลับหอ เธอก็เฝ้าทำให้ฉันหัวเราะ ถามว่าดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ตลอดทาง  ฉันไม่สบาย เธอก็เฝ้าเป็นห่วง สั่งให้ฉันกินยา ฉันออกไปข้างนอก ก็เฝ้าบอกเพื่อนฉันให้ดูแลฉันให้ดี จนทำให้เพื่อนฉันกลัวจะถูกเธอว่า  และอีกหลาย ๆ ครั้งที่เธอทำให้ใจฉันหวั่นไหว  ฉันพยายามแล้ว คิดว่าเธอเป็นเพื่อน แต่ในที่สุดฉันก็ทำไม่ได้  เมื่อเธอพูดว่าชอบฉัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่จริง ฉันก็อดเอาไปคิดไม่ได้ เธอเล่าให้ฉันฟังว่าเธอเคยชอบใคร ตอนนี้เธอปิ๊งใคร ฉันก็รับฟัง จนตอนนี้เธอชอบรุ่นพี่ ฉันมาคิดว่าจะเลิก ตัดใจ แต่เอาเข้าจริง ๆ ฉันก็ทำไม่ได้  เพื่อน ๆ ล้อเราสองคน นั่นคงยิ่งทำให้เธอห่างฉันไป ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นบอกฉันเองว่าไม่ต้องคิดมากเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง ณ ตอนนี้ ฉันสับสน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ เพราะฉันไม่อยากเห็นกำแพงที่กั้นเราไว้ กำแพงที่ตัวเธอก่อขึ้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม  
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอฝัน ฉันไม่เรียบร้อย แม้เธอจะบอกให้ฉันทำตัวให้เรียบร้อยหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันไม่สามารถทำได้  เธอไม่เคยมองว่าฉันเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ที่ฉันว่าเธอตลอด ว่าเรื่องรูปร่างหน้าตาเธอ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไม่ได้ดูถูกเธอ จริง ๆ ฉันชอบที่เธอเป็นอย่างนี้ด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ฉันกลัวเธอจะรู้ว่าฉันคิดอะไร
จดหมายฉบับนี้ เธอคงไม่ได้อ่านตอนนี้ แต่เมื่อถึงเวลา..ฉันจะมอบให้เธอเอง  
    สุดท้ายนี้ ฉันไม่มีอะไรจะบอกเธอ นอกจากคำว่า" ขอโทษ" 
                                                                           ลาก่อน
                                                                       เพื่อน..คนหนึ่ง